Cd-review: Pamela Moore - Behind The Veil

Pamela Moore. Ik vermoed dat niet heel erg veel van haar hebben gehoord terwijl ze toch al weer toe is aan haar vijfde solocd. Pamela is ooit begonnen in de jaren 80 als new wave zangeres, maar ging later over op hardrock.
Toch heeft de echte metalliefhebber haar vast al wel gehoord, op Queensrÿche's Operation Mindcrime cd, was zij de zangeres die gestalte gaf aan Sister Mary, en ook op de opvolger daarvan was ze te horen.
Maar goed haar nieuwste cd dus: Behind The Veil.
"Rise" een prog metal liedje met invloeden van Queensrÿche, maar erg sterk als opener. Goede zang, maar dat is normaal bij zo'n goede zangeres natuurlijk en de muzikanten doen ook goed hun best, met een flitsende gitaarsolo.
"Sickness" is meer een stevige metal liedje, niet supersnel, maar dat verwacht je ook niet echt, en Pamela zingt weer van laag naar hoog, erg sterk nummer.
"Beneath The Voodoo Marsh" begint met een creepy intro, even doorzetten tot de eerste minuut start, dan valt de basgitaar in om halve minuut later ook de rest van de instrumenten te horen. Stevig? Ja, erg stevig, kun je het beste beluisteren met een hoofdtelefoon, lekker intens dat soundje. Met natuurlijk de powerstem van Pamela.
"My Eternal" je zou haast denken dat je naar Queensrÿche zelf luistert in het begin, die hebben ook van dat soort intro's, maar natuurlijk is de zang van Pamela een klasse apart. Erg sterk om halverwege even een soort van rustpuntje in te bouwen om dan vervolgens weer de speakers uit te knallen.
"Slow Burn" doet me wel wat aan Dalbello (ken je die nog?) denken, maar dan vaag en natuurlijk iets steviger. Is een rustig liedje, fanatiek headbangen zit er niet in, of je moet het in slowmotion doen ;-) Wel lekker stevig allemaal met natuurlijk Pamela als hoogtepunt met haar stem.
"Wi Fi Zombie" een (bijna) speed power metal liedje, je kunt zeker headbangen hierop, aan de titel kun je vast wel herleiden waar het over gaat, al die lui die maar niet met hun ogen van een schermpje af kunnen blijven om elke scheet die ergens wordt geplaatst niet te willen missen. Sterke tekst, sterk liedje. Niet het beste van de cd, maar toch erg goed.
"These Scars" bijna Black Sabbath tempo, dus beetje doom metal achtig in het begin, om dan het tempo op te bouwen met dubbele bassdrums, power prog metal is de beste omschrijving van dit nummer. Sterke instrumentalisatie en natuurlijk Pamela, wat kan ik er nog meer over zeggen.
"Just Breathe" een acoustisch rustpuntje, aleen gitaar en de ijzersterke stem van Pamela. Niet slecht en ik hou niet echt van acoustische rustpuntjes, dus dat zegt wel wat.
"Undertow" knalt weer direkt uit de speakers met dubbel bassdrumwerk en flitsend gitaarwerk. En natuurlijk de stem van Pamela, varierend in hoogte, van laag naar hoog en gewoon ijzersterk.
"Run" geeft me weer dat Queensrÿche gevoel, prog metal zoals het hoort te klinken, lekker ingewikkeld soms met een sterke stem er over heen. Mooi.
Conclusie: Pamela Moore heeft een sterke prog metal cd uitgebracht. IJzersterke zang van Pamela, gedegen instrumentalisatie, maar het blijft natuurlijk wel Pamela's solocd, dus worden de instrumenten niet erg naar voren gebracht.
Het klinkt allemaal goed, ken je haar niet, zou je zeker eens moeten luisteren.
Hieronder maar het nummer These Scars van youtube geplukt, luister en bepaal zelf.