Aynadaki Sen

      Baktım aynaya, sen. “Dur !” dedim. “Gitme. Gidersen yok olurum.” dedim, kapattım gözlerimi. Yaşayabileceğim bütün hayatlardan vazgeçmek, devam edebilmemin tek yoluydu. 

    Zihnimin esaret altındaki bedenimi takip etmesinden korkarak yaşadım senelerce. Prangalar hep kendimdim aslını sorarsan ama kendini yenmek, en zoru değil midir zaten ? Acımasızca bir bıçak savurmak geçmişine, ne kadar kolaydır ? Kolay değil elbet. Ama demiştim ya... devam edebilmemin tek yolu bu. Pranga da benim, anahtar da. Mahkum da ben, gardiyan da. Yaşayan da ben...
    Yarattığın rutinler seni ele geçirirken ne garip, hiçbir şey hissetmiyorsun. Kurbağalar da hissetmiyormuş hiçbir şey. Öyle duydum bir tv bilim kanalından. Kurbağayı içine koydukları soğuk suyu yavaş yavaş ısıtarak kaynatıyorlarmış ve kurbağa hiçbir şey hissetmeden ölüyormuş. Kurbağalar ölüyormuş. Ölmeyenleri de varmış tabi. Kış gelince bütün organlarını dondurup bahar mevsimi yine organlarını tekrar çalıştırmaya başlıyormuş bazı kurbağalar. Ama bütün kış yaşadıkları söylenemez, öldükleri de.

    Başka şehirlerden oyuklu bir pianonun içinde saklanarak geldim, aç kapıyı. Çünkü kapıları hiç sevmem. Hiç bilemediğim bilmeceler soruldu, çıktım oyundan. Oyunlar artık eğlendirmeyince can yakıcı olabiliyor. Hatta can alıcı. Hayatın hiç ummadığın yerlerden tekmeler savurması hakkında klişe cümleler kurmayacağım tabi ki. Ama diyorum ki keşke bir emniyet kemeri olsaydı. Yaşayarak öğrenmek en iyisidir elbet.

    Birbirimizi tam olarak anlayamadan ölüp gitmemiz, önemli olanın anlamak değil, sevmek ve hissetmek olması gerektiğini düşündürüyor. Böylece bir kere daha yanlış pencerelerde zaman harcadığını anlıyorsun. Bu kadarı yeter. Tek tek özenle ördüğünüz bütün duvarları yıktım. Ezdim geçtim yargılarınızı, zırvalarınızı, engellerinizi, pişmanlıklarınızı, endişelerinizi, öğütlerinizi. Çiğnedim ve ardından tükürdüm. Yardıma gerek yok Kafka ! Ben ne dediğimi biliyorum. 

(kaynak: Pinterest)