အပူ
အပူ
ေန႔လယ္က ထမင္းစားတုန္းကေပါ့
စားေနက်ဆိုင္ဆိုေတာ့ သိေနတယ္
“ဦးေလး ဒီေန႔ ငါးလား၊ ၾကက္လား”
“ခရမ္းသီးႏွပ္ရွိေသးလား”
"ရွိတယ္ဦး"
“ေအး … ခရမ္းသီးႏွပ္နဲ႔ပဲေပးပါကြယ္”
“ဒီေန႔ သက္သတ္လြတ္လား”
“မဟုတ္ပါဘူးကြယ္ အသားေတြ သိပ္မစားခ်င္လို႔ပါ”
ထမင္းစားရင္ လက္ေဆးၿပီး အားရပါးရ စားရမွ ေက်နပ္တာေၾကာင့္ လက္ေဆးေနတုန္း ဆိုင္ေရွ႕ကို Surf လို႔ေရးထားတဲ့ ကားအေကာင္းစားႀကီးတစ္စီး ဆိုက္လာတယ္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ အမ်ိဳးသား တစ္ေယာက္ ဆင္းလာတယ္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက လက္ေတြမွာ ေရြလက္ေကာက္အထပ္လိုက္၊ လည္ပင္းက ဆြဲႀကိဳးႀကီးကလည္း အႀကီးႀကီး
သူက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ထမင္းဟင္းေတြျပင္ထားတဲ့ ခံုမွာ ထိုင္ေနတယ္။ ခံုကလည္း ေန႔လယ္စားေသာက္ခ်ိန္ ဆိုေတာ့ ျပည့္ေနတယ္။ အမ်ိဳးသမီးက ကၽြန္ေတာ္စားမယ့္ ေနရာမွာ။ အမ်ိဳးသားက သူနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္။ အမ်ိဳးသမီးက ကၽြန္ေတာ္ထိုင္တဲ့ေနရာမွာ ထိုင္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုထိုင္ရမလဲ။ ဆိုင္ရွင္ကျမင္ေတာ့
“အစ္မ ဒီေနရာက ဒီဦးေလး ထိုင္ေနတာ”
“ဟိုဘက္ေျပာင္းေပးလိုက္ပါလား။ ဒီမွာ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္မွာ။ တစ္ေယာက္တည္းဆိုရင္ ဟိုကလြတ္ေနတဲ့ တစ္ေနရာ ေျပာင္းေပးပါလားဦးေလး”
စိတ္ထဲေတာ့ မ်က္စရာပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္ ေနာက္မွလည္းေရာက္လာေသး။ ေနရာလည္း ဝင္လုေသး။ ဟိုး ၄၀ ေလာက္က စိတ္ဓာတ္နဲ႔ဆိုရင္ ျပာက်သြားမယ္။ ခုေတာ့ ဆိုင္ရွင္ကိုပဲ ၾကည့္လိုက္တယ္။ ဘယ္လို လုပ္မလဲေပါ့
“မဟုတ္ဘူးအစ္မ … ဦးေလးထိုင္ပါေစ … ဖယ္ေပးလိုက္ပါ”
ကၽြန္ေတာ္က ၿပံဳးလိုက္ၿပီး
“သမီး ရပါတယ္။ ဦးပန္းကန္ေတြကို ေရႊ႕ေပးေနာ္။ ဟိုမွာပဲ သြားစားလိုက္မယ္”
ဘာျဖစ္ျဖစ္ပါ အားလံုး အဆင္ေျပရင္ၿပီးသြားတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ဒီလို အေတြ႔အႀကံဳမ်ိဳးေတြဟာ အဆန္း မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းပန္းကန္ေလး မသြား၊ လြတ္ေနတဲ့ ခံုမွာဝင္ထိုင္၊ ေကာင္မေလးက ဟင္းပန္းကန္ေတြ သယ္လာေပးၿပီး
“အားနာလိုက္တာ ဦးရယ္”
“ရပါတယ္ကြယ္ ကိစၥမရွိပါဘူး”
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ဟင္းအိုးေတြခ်ထားတဲ့ဆီကို သြားၿပီး တစ္ခုခ်င္းၾကည့္တယ္
“ပုဇြန္ခ်က္မရွိဘူးလား”
“မရွိဘူး”
“ငါးေျခာက္နဲ႔ အာလူး မရွိဘူးလား”
“မရွိဘူး”
“ငါးရံ႕နဲ႔ ဒန္႔သလြန္သီးမရွိဘူးလား”
“မရွိဘူး”
“ဝက္သားက အခ်ိဳခ်က္မရွိဘူးလား”
“အေဒၚ … အေဒၚက ဒီမွာၾကည့္ၿပီးေတာ့ မရွိတာေတြခ်ည္း လိုက္ေမးေနသလိုပဲ”
“မေတြ႔လို႔ ေမးတာေပါ့ေအ”
“ဒီမွာတင္ထားတာေတြ အကုန္ပဲအေဒၚ။ နည္းနည္းေလာက္ ဖယ္ေပးလိုက္ပါဦး ေနာက္က စားမယ့္လူ ၾကည့္ပါေစဦး”
“တစ္ခါျပင္ ဘယ္ေလာက္လဲ”
“တစ္ခါျပင္ ၁၆၀၀ ပါ”
“အဝစားဆိုရင္”
“၂၅၀၀ ပါ”
“အင္း … တစ္ခါျပင္ပဲ ေတာ္ပါၿပီ သိပ္မဆာလို႔။ ငါးနဲ႔ေပး။ ရွင္ေရာ ဘာနဲ႔စားမလဲ”
ေယာက္်ားျဖစ္ပံုရတယ္ … လွမ္းေမးလိုက္တာ
“ၾကက္သား”
“တစ္ခါျပင္ပဲေနာ္”
“ေအးပါ”
“ၾကက္သားနဲ႔တစ္ပြဲ ငါးနဲ႔တစ္ပြဲ”
မွာၿပီးေတာ့ ခံုမွာျပန္ထိုင္။ ေကာင္မေလးေတြက ထမင္းပြဲေတြလာခ်။ တစ္ခါျပင္ဆိုေတာ့ ပန္းကန္ထဲကို ဟင္းအၿပီးပံုေပးတာ
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ပန္းကန္ကိုင္ၿပီးထလာတယ္။
“ေဟ့ … အာလူးထည့္ေပးပါလား”
“အေဒၚ အာလူးလိုခ်င္ရင္ သတ္သတ္ဝယ္ပါ”
“မဝယ္ႏိုင္လို႔ မဟုတ္ဘူးေဟ့ မကုန္မွာစိုးလို႔”
မ်က္ႏွာကို စူပုပ္ၿပီးျပန္ထိုင္၊ ေရွ႕ကအမ်ိဳးသားက
“အားလူးတစ္ပြဲေလာက္ ဝယ္ပါလား။ ၾကက္သားက တစ္တံုးဆိုေတာ့ မဝဘူး”
“ေတာ္ပါၿပီ … ေဟ့ ဒါနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းမရဘူးလား”
“ဟိုမွာ ကိုယ္တိုင္ယူစနစ္နဲ႔ ႀကိဳက္သေလာက္ သြားယူေသာက္ႏိုင္ပါတယ္”
အမ်ိဳးသားက ေရေႏြးသြားထထည့္တယ္။
“လိုက္ပြဲတစ္ပြဲ ဘယ္ေလာက္လဲ”
“လိုက္ပြဲကတစ္ပြဲ ၂၀၀ ပါ”
“လိုက္ပြဲတစ္ပြဲေပး … ဟင္းရည္ဆမ္းေပး၊ အားလူးတစ္ဖတ္ေလာက္ထည့္ပါ”
ေကာင္မေလးက မ်က္ႏွာကို မဲ့လိုက္ၿပီး လိုက္ပြဲကို သြားခ်ေပးတယ္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက လိုက္ပြဲကို သူ႔ပန္းကန္ထဲ ေလာင္းထည့္ၿပီးေတာ့မွာ ႏွစ္ဇြန္းေလာက္ သူ႔ေယာက္်ား (ထင္တာပဲ) ပန္းကန္ထဲကို ထည့္ေပးၿပီး
“ကၽြန္မ သိပ္မဆာလို႔” တဲ့
အျပင္မွာ ေနက အရမ္းပူတယ္။ ဒီေန႔အပူခ်ိန္ကပိုၿပီး မ်ားသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ခရမ္းသီးႏွပ္ကို အရသာခံေနတုန္း
“ကေလးမ ထမင္း ၁၀၀ ဖိုးေလာက္မရဘူးလား” တဲ့
အမ်ိဳးသမီးႀကီးက ေရႊလက္ေကာင္ေတြကို တခၽြင္ခၽြင္လႈပ္ၿပီး ေမးလိုက္တာ။ ေကာင္မေလးက
“၁၀၀ ဖိုးမေရာင္းပါဘူးရွင္” တဲ့
ပူတယ္ဗ်ာ။ ေတာ္ေတာ့ကို ပူတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ စားလက္စထမင္းေတြကို လက္စသတ္။ လက္ေဆးၿပီး ပိုက္ဆံရွင္းကာ ထြက္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက လွမ္းေမးလိုက္တယ္
“ေဟ့ … အခ်ိဳတည္းစရာ ထန္းလ်က္ေလးဘာေလးခ်ဦးေလ” တဲ့
ပူလိုက္တာဗ်ာ။ ဒီေန႔ ပိုပူသလိုပဲ။
တင္ညြန္႔
photo : google
