ပဲ႕ကိုင္ရွင္
ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က အေဖ ကြ်န္ေတာ့္ကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ အေဖလည္း ကြ်န္ေတာ့္ကို သိပ္ခ်စ္ခဲ့ ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သားအဖ ဆက္ဆံေရးက ေပ်ာ္စရာ၊ ၾကည္ႏူးစရာပါ။ အခု ကြ်န္ေတာ္ၾကီးလာၿပီးမွ ခပ္မွန္မွန္ ခပ္တန္းတန္း ဆက္ဆံေရး ၿဖစ္သြားတာပါ။
အထူးသၿဖင့္ ကြ်န္ေတာ္ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီး တကၠသိုလ္ေရာက္မွ ခုလို အဆင္မေၿပ ၿဖစ္သြားတာပါ။
ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က အေဖကားမ၀ယ္ႏိုင္ေသးဘူး။ သံခ်ည္သံေကြး သံပန္း ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းေတာ့ရိွၿပီ။ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းသြားရင္ အေဖ့ပခံုးေပၚ ခြစီးသြားရတယ္။ အေဖက ကြ်န္ေတာ့္လြယ္အိတ္ကိုလြယ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ ထမင္းဘူးေလးကို ဆြဲထားေသးတယ္။ အဲဒီရက္ေတြကို ကြ်န္ေတာ္မေမ့ႏိုင္ဘူး။ သိပ္သေဘာ က်တယ္။ အမွန္အတိုင္းေၿပာရရင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကားနဲ႔ေက်ာင္းသြားတဲ့ လူေတြကို အားမက်မိဘူး။ အေဖ့ ဂုတ္ေပၚခြစီးၿပီး အားလံုးကို အၿမင့္ၾကီးကေန ၾကည့္ရၿမင္ရတာ သေဘာက်တယ္။ ကားေလးေတြကိုလည္း အေဖ့ပခံုးေပၚကေန ကြ်န္ေတာ္ငံု႔ၾကည့္ရတယ္။
အေဖက ဆယ္တန္းမေအာင္ခဲ့ဘူး။ ၇ တန္းအထိပဲေက်ာင္းေနခဲ့ရတယ္။ ဒါေတာင္ ေတာရြာကအလယ္တန္း ေက်ာင္းမွာ ၇ တန္းေအာင္ၿပီး ဆင္းရဲလုိ႔ ေက်ာင္းဆက္မေနႏိုင္တာနဲ႔ ၾကံဳရာက်ပန္း ရရာအလုပ္ကို လုပ္ရတယ္။ ေနာက္မွ ရန္ကုန္က ဦးေလးတစ္ေယာက္ အဆက္အသြယ္နဲ႔ သံခ်ည္သံေကြးသံပန္းလုပ္ငန္းတစ္ခုမွာ အလုပ္ရတယ္။ လုပ္ရင္းလုပ္ရင္းနဲ႔ လုပ္ငန္းကြ်မ္းက်င္ၿပီး လခေကာင္းေကာင္းရလာတယ္။ အရြယ္ေလးရေတာ့ လုပ္ငန္းရွင္က အားကိုးရတဲ့ သံခ်ည္သံေကြး၊ သံပန္း သံတံခါးဆရာ ၿဖစ္လာတယ္။
ေငြကေလးစုမိေတာ့ အေဖက ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းခြဲေထာင္တယ္။ အေမနဲ႔အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ အေဖက ကိုယ္ပိုင္လုပ္ငန္းနဲ႔ ၿဖစ္ေနၿပီ။ အေဖက ကြ်န္ေတာ့္ကို သူ မေအာင္ခဲ့တဲ့ ဆယ္တန္း ကို ေအာင္ေစ ခ်င္တယ္။ သူ မတက္ခဲ့ရတဲ့ တကၠသိုလ္ကို တက္ေစခ်င္တယ္။
ကြ်န္ေတာ္ဆယ္တန္းကို ဂုဏ္ထူး ၃ ဘာသာနဲ႔ေအာင္တယ္။ အေဖ၀မ္းသာလြန္းလုိ႔ အိမ္မွာ လူေတြ ကို ဖိတ္ၿပီး ေကြ်းေမြးဧည့္ခံတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ဆုေတြေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ လည္း ေပ်ာ္ တာေပ့ါ။ အဲဒီအထိ အေဖနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ အဆင္ေၿပပါတယ္။
တကၠသိုလ္တက္ၿပီးေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ေပါင္းရသင္းရ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ ႔ မိဘေတြ နဲ႔ ေတြ႔ရ ဆံုရ ေၿပာဆုိ ရေတာ့ အေဖ့ရဲ ႔ ေနပံုထုိင္ပံု၊ ေၿပာပံုဆိုပံုေတြကို အထင္ေသးလာတယ္။
အေဖက အမ်ားအားၿဖင့္ သူ႔အလုပ္သမားေတြနဲ႔ ေၿပာရဆိုရေတာ့ စကားေၿပာတာ မာတယ္၊ ၾကမ္းတယ္၊ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ သိပ္မရိွဘူး။ ၀တ္တာဆင္တာလည္း အိမ္မွာေရာ အလုပ္ထဲမွာေရာ သံဂေဟ၊ သံခ်ည္ သံေကြး လုပ္ေနရေတာ့ ခပ္ေပေပ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းအ၀တ္ေတြပဲ ၀တ္တယ္။
သားသမီးကို ဆံုးမတာလည္း ထင္ရင္ထင္သလုိ၊ မထင္ရင္ မထင္သလုိ ေၿပာတတ္ ဆိုတတ္ တယ္။ ေစတနာရိွတာ သိေပမယ့္ ဆံုးမပံု စနစ္မက်ဘူးလုိ႔ ထင္တယ္။
ကြန္ပ်ဴတာတကၠသိုလ္မွာ အတန္းတူၿဖစ္တဲ့ ေဇာ္မင္းထက္ အိမ္ လုိက္သြားတဲ့အခါ သူ႔အေဖ ဦးေအာင္ထက္ ေနပံုထိုင္ပံု ေၿပာပံုဆိုပံုကို သိပ္သေဘာက်တယ္။ သူက ဥပေဒဘြဲ႔ရ၊ ခရိုင္တရားသူၾကီး။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း သူ႔သားရဲ ႔ သူငယ္ခ်င္းအၿဖစ္နဲ႔ ခ်စ္ခင္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္မိဘ အလုပ္အကိုင္ေမးလုိ႔ သံခ်ည္သံေကြး၊ သံပန္း၊ သံတံခါးလုပ္ငန္း လုပ္ တာေၿပာေတာ့ ေကာင္းတာေပ့ါ၊ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ကမွ ၾကီးပြားခ်မ္းသာတာ၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လုပ္ပိုင္ ခြင့္လည္း ရိွတယ္။ ဘယ္သူ႔မွ ေၾကာက္မေနရဘူး။ ၾကိဳးစားသေလာက္ တိုးတက္ႏိုင္တယ္လုိ႔ ေၿပာတယ္။.
ဒါေပမယ့္ ငယ္တုန္းေတာ့ ပညာကို ၾကိဳးစားသင္ယူဖုိ႔လုိေၾကာင္း၊ ဘြဲ႔တစ္ခုခုရဖုိ႔ လုိအပ္တဲ့ အေၾကာင္း ေၿပာပါတယ္။ အဂၤလိပ္စကားလံုးေတြ သံုးတဲ့အသံထြက္ကလည္း သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ငါ့အေဖ လည္း ဒီလုိၿဖစ္ေနရင္ ေကာင္းမွာလုိ႔ မိမိဆႏၵၿဖစ္မိတယ္။
အဲဒီေန႔က အိမ္ၿပန္ေရာက္ေတာ့ မိသားစုအတူစားၾကတဲ့ညေနစာ ထမင္း၀ိုင္းမွာ ေဇာ္မင္းထက္ အေဖအေၾကာင္း ခ်ီးက်ဴးေၿပာဆိုမိတယ္။ အေဖဘာမွ ၿပန္မေၿပာဘူး။
ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းကုိ အေဖကားနဲ႔လုိက္ပို႔ေတာ့ လမ္းမွာယာဥ္ထိန္းရဲေတြေစာင့္ၿပီး စစ္ေဆးေနတာ ေတြ႔ရတယ္။
အေဖက “ဟ ဆပ္ပလုိင္းခ်က္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ေနၿပီ” လုိ႔ ေၿပာတယ္။
“အေဖကလည္းဗ်ာ..ဆပ္ပလိုင္းခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး… ဆပ္ပရိုက္ခ်က္ ပါလို႔” အဂၤလိပ္လို ပီပီသသေၿပာၿပီး ၿပင္ေပးလုိက္တယ္။
“မင္းကလည္း ငါသင္ေပးလုိ႔ တကၠသိုလ္ေရာက္တာနဲ႔ ၾကီးက်ယ္မေနစမ္းပါနဲ႔၊ လူတုိင္း ဆပ္ပလုိင္းခ်က္လုိ႔ ေၿပာေနၾကတာပဲ.. ဆပ္ပလိုင္းခ်က္ေတာ့ ဘာၿဖစ္လဲ” ကြ်န္ေတာ့္ကို မေက်မနပ္ ၿပန္ေၿပာတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က ဘယ္ခံမလဲ။ “အေဖေၿပာတာ အသံထြက္မွားေနလုိ႔ ၿပင္ေပးတာပဲ.. သူမ်ားၾကားရင္ အေဖ့ကို ရယ္မွာစိုးလုိ႔ ေစတနာနဲ႔ေၿပာတာ၊ ကိုယ္မသိရင္မေၿပာနဲ႔ေပ့ါ” လုိ႔ ၿပန္ေၿပာလုိက္တာေပ့ါ။
ေနာက္တစ္ေန႔ကစၿပီး အေဖကြ်န္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းလုိက္မပို႔ၿဖစ္ေတာ့ဘူး၊ စကားလည္း သိပ္ မေၿပာေတာ့ဘူး ကြ်န္ေတာ္ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ပဲ ေက်ာင္းသြားပါတယ္။
အဲဒီေနာက္ကတည္းက အေဖနဲ႔ကြ်န္ေတာ့္ရဲ ႔ ဆက္ဆံေရးဟာ ခပ္မွန္မွန္ခပ္တန္းတန္း ၿဖစ္သြား ပါတယ္။ ေၿပာစရာ ရိွရင္ အေမကတဆင့္ ေၿပာၾကဆုိၾကပါတယ္။
ညီမေလးက ကိုးတန္း၊ ညီမေလးကိုေတာ့ အေဖ ကားနဲ႔ေက်ာင္းပို႔ေက်ာင္းၾကိဳလုပ္ေပးပါတယ္။
ေနာက္ေတာ့ အေဖ အဂၤလိပ္လုိ စကားလံုးအမွားေတြ ေၿပာေနတာ အမ်ားၾကီးၾကားေနရတယ္။ ဆစ္ကနယ္မီးတုိ႔၊ ေအာ္ဒီဂ်င္တယ္တုိ႔လုိ ဟာမ်ိဳးေတြေပ့ါ.. ရွက္စရာေကာင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဘာမွ မေၿပာေတာ့ပါဘူး.. ကိုယ့္ေစတနာကို သူမွ လက္မခံတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူမ်ားေ႔ရွမွာ ကိုယ့္အေဖက မပီမသ မမွန္ကန္တဲ့ အသံထြက္ေတြနဲ႔ ေၿပာေနေတာ့ ရွက္စရာေကာင္းလုိ႔ စိတ္ပ်က္တာေပ့ါ။
လူၾကီးလူငယ္ရဲ႔ အားၿပိဳင္မႈ၊ ေခတ္ပညာမတတ္တဲ့ အေဖနဲ႔ ေခတ္ပညာတတ္တဲ့ သားသမီးရဲ႔ အားၿပိဳင္မႈလုိ႔ပဲ နားလည္ထားလုိက္ ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ေက်ာင္းစရိတ္၊ သြားစရိတ္ လာစရိတ္၊ စားတာ၊ ၀တ္တာ၊ ကုန္က်တာအားလံုးေတာ့ အေဖကပဲ ေပးေနရတာပါ။ တစ္အိမ္လံုးမွာ စီးပြားေရးဆုိလုိ အေဖတစ္ေယာက္ပဲ ရိွတာကိုး။ ဆည္တဲ့ ကန္သင္းၿဖစ္တဲ့ အေမကေတာ့ အားလံုးအတြက္ စီမံခန္႔ခြဲ သံုးစြဲရာမွာ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္လည္း ပါတာေပ့ါ။ ကြ်န္ေတာ့္အတြက္ ကုန္က်တာက အမ်ားဆံုး ေတာင္ ၿဖစ္ခ်င္ၿဖစ္မယ္။
တစ္ေန႔ေတာ့ ေဇာ္မင္းထက္နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ၀ါးနက္ေခ်ာင္းရြာ ဘုရားပြဲကို သြားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တစ္တန္းတည္း ကြန္ပ်ဴတာတက္ေနတဲ့ ေအာင္မုိးတုိ႔ရြာေပ့ါ။ ေအာင္မုိး အတင္းေခၚလုိ႔ အလည္လုိက္သြားၾကတာ။
ေအာင္မုိးအေဖက လယ္သမား။ လယ္ေတြမ်ားလုိ႔၊ ကြ်ဲေတြ၊ ႏြားေတြလည္း ေၿခာက္ေကာင္ေလာက္ရိွတယ္။ အိမ္က ႏွစ္ထပ္အိမ္ပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ လယ္သမားအိမ္ဆုိေတာ့ ရႈပ္လုိ႔ေပြလုိ႔။ သူတို႔အိမ္နဲ႔စာရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔အိမ္က သပ္သပ္ရပ္ရပ္နဲ႔ အဆင့္ရိွ တာေပ့ါ။ ေဇာ္မင္းထက္တုိ႔အိမ္ကေတာ့ ဘာမွမဆိုင္ဘူး။ အသပ္ရပ္ဆံုးနဲ႔ အထက္တန္းအက်ဆံုးပဲ။
ဘုရားပြဲထံုးစံအတိုင္း ဧည့္သည္ေတြကလည္းမ်ား၊ စားစရာေတြကလည္း စံုလုိ႔။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကေတာ့ လူရွင္းရာ ေအာင္မုိး အခန္းမွာပဲ ေနၾကတယ္။
ေအာင္မုိးအခန္းမွာ စာၾကည့္စားပြဲနဲ႔၊ ခုတင္နဲ႔၊ စာအုပ္စင္နဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္းလည္း ရိွတယ္။
ကြ်န္ေတာ္တုိ႔သံုးေယာက္ စကားေၿပာေနၾကတုန္း ေအာင္မုိးအေဖ၀င္လာတယ္။ ကုလားထိုင္ တစ္လံုးမွာ ၀င္ထုိင္ၿပီး ကြ်န္ေတာ္တုိ႔စကားေၿပာတာကို နားေထာင္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ေၿပာတဲ့အထဲမွာ ကြန္ပ်ဴတာ ဗိုင္းရပ္စ္၀င္တဲ့ အႏ ၱရာယ္အေၾကာင္း ပရိုဂရမ္ေတြ၊ ေဆာ့ဖ္၀ဲလ္ေတြ ပ်က္ကုန္တဲ့ အေၾကာင္း ေၿပာေတာ့ ေအာင္မုိးအေဖက ၀င္ေမးလုိက္တယ္။
“အဲဒီ ဗုိင္းရပ္စ္ ဆိုတာ ပိုးလား” တဲ့။ ေအာင္မုိးက “ပိုးတစ္မ်ိဳးေပ့ါ” လုိ႔ ေၿပာတယ္။ “အဲဒီပိုးေကာင္းက ဘယ္လုိ ေရာက္လာၿပီး ကြ်န္ပ်ဴတာထဲကို ဘယ္အေပါက္က ၀င္တာလဲ..အဲဒီ အေပါက္ ကို လံုေအာင္ပိတ္ထားလုိ႔ မရဘူးလား..သူ႔လယ္မွာ သံုးတဲ့ ၾသဘာပိုးသတ္ေဆးသံုးရင္ မရဘူးလား” .. လုိ႔ ေမးတယ္။
႕ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေဇာ္မင္းထက္ ၿပံဳးရံုမကဘူး၊ အသံထြက္ရယ္မိၾကတယ္။ ရယ္မိၿပီးမွ သတိရ လုိ႔ ေအာင္မုိးကို ၾကည့္လုိက္ၾကတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ဆုိရင္ “သြားစမ္းပါ.. အေဖကလည္း မသိရင္ မသိသလုိ ေနစမ္းပါ၊ ၀င္မေၿပာစမ္းပါနဲ႔” လုိ႔ ရွက္စိတ္လြန္ၿပီး ေၿပာမိမွာပါ.. တကယ္လည္း ရွက္စရာကိုး…။
ဒါေပမယ့္ အံ့ၾသစရာ…။ ေအာင္မုိးက မ်က္ႏွာ မပ်က္ဘူး။ ရွက္လည္း မရွက္ဘူး။ သူပါ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ အတူရယ္ၿပီး ..
“အဲဒါ ငါ့အေဖပဲကြ.၊ ေလးတန္းထိပဲ ေက်ာင္းေနဖူးတယ္ ရႊံ႔ထဲဗြက္ထဲ ဆင္းဆင္းရဲရဲ ရုန္းကန္ လယ္လုပ္ၿပီး ငါ့ကုိ ကြန္ပ်ဴတာ တကၠသိုလ္ေရာက္ေအာင္ ေက်ာင္းထားေပးတယ္.. အဲဒီ ကြန္ပ်ဴတာ ကလည္း အေဖ ၀ယ္ေပးထားတာေပ့ါ.. ေၿပာ အေဖ.. ဘာမွ မၿဖစ္ဘူး.. အေဖထင္တာ ေၿပာလုိ႔ ရတယ္ .. ေၿပာ..” တဲ့။ အားေတာင္ ေပးလိုက္ေသးတယ္။ သူ႔ အေဖကလည္း သူ႔သား အားေပးတာ သေဘာက်ၿပီး ၿပံဳးလုိ႔ ရယ္လုိ႔၊ ေမးခ်င္တာေတြကို ေမးခ်င္သလုိ ဆက္ေမးေနတာေပ့ါ။ ေအာင္မုိးက သူ႔အေဖ နားလည္ေအာင္ ရွင္းၿပတယ္.. ေပ်ာ္စရာၾကီး။
အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကြ်န္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ အသိအၿမင္တစ္ခု ၿဖစ္သြားတယ္။ ေအာင္မုိးေၿပာပံုနဲ႔ ေတြး ပံုၿမင္ပံုက ရိုးရိုးေလးပါပဲ။ . ေကာင္းလုိက္တာလုိ႔ နားလည္သြားတယ္။ ေအာင္မုိးရဲ ႔ စိတ္ေနသေဘာကို လည္း ေလးစားမိတယ္။
တကယ္လုိ႔သာ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိသလုိ.. သြားစမ္းပါဗ်ာ.. အေဖကလည္း မသိရင္ မသိ သလုိေနစမ္းပါ.. ။ ၀င္မေၿပာစမ္းပါနဲ႔လုိ႔ ေငါက္လုိက္ မာန္လုိက္ရင္ အေဖဘယ္ေလာက္ရွက္ရွာမလဲ။ အခန္းထဲက ထြက္သြားရရင္ ဘယ္ေလာက္စိတ္မေကာင္း ၿဖစ္လုိက္မလဲ။ သူ သင္ေပးလုိ႔ တတ္တဲ့ ပညာနဲ႔ သူ အေငါက္ခံေနရတာေလ။
ကြ်န္ေတာ့္အမွားကို ခ်က္ခ်င္းနားလည္လုိက္ပါၿပီ။ ကြ်န္ေတာ့္ အေဖေၿပာတဲ့ အမွားေတြဟာ တကယ္ေတာ့ ေအာင္မုိး အေဖေၿပာတာေလာက္ မဆိုးပါဘူး။ အေဖသင္ေပးလုိ႔ တတ္တဲ့ပညာနဲ႔ အေဖ့ကို အထင္ေသး ေစာ္ကားေနခဲ့မိတာ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မေကာင္းၿဖစ္ရတယ္။
“ေတာင္းပန္ပါတယ္ အေဖ..”
စိတ္ထဲမွာတင္ ေၿပာေနမိတာ။ ဒီကေန အိမ္ၿပန္ေရာက္သြားရင္ ကြ်န္ေတာ့္ဆက္ဆံေရးေတြ ေၿပာင္းေတာ့မယ္။ အေဖ့ကို အထင္ေသး အၿမင္ေသး မေၿပာေတာ့ပါဘူး။ အေဖ့ေမတၱာကုိ ၿပန္ရေအာင္ ယူေတာ့မယ္။
အေဖ အဂၤလိပ္အသံထြက္ေတြ မွားေၿပာရင္လည္း..
“ေၿပာ..အေဖ..ဘာမွမၿဖစ္ဘူး.. လြတ္လြတ္လပ္လပ္သာ ေၿပာ”
ေအာင္မုိးတုိ႔ သားအဖကို လွမ္းၾကည့္ရင္း ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ေၿပာေနမိတာပါ။