ေခတ္ပ်က္

ေခတ္ပ်က္

စေန၊ တနဂၤေႏြ ၿမိဳ႕ထဲထြက္ရတာေကာင္းတယ္။ ႐ံုးပိတ္ရက္ဆိုေတာ့ ကားေၾကာသိပ္မ႐ႈပ္ေတာ့ ကားေပၚမွာ အခ်ိန္ မကုန္ဘူးေပါ့။

မေန႔က ၿမိဳ႕ထဲထြက္စရာ ကိစၥေတြရွိလို႔ ထြက္လာတယ္။ မနက္ကတည္းက ဘယ္ၿပီးရင္ဘယ္၊ ဘယ္မွာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ဆိုတာေတြကို ပိုပိုလိုလိုေလးေတြတြက္ၿပီး အိမ္ကထြက္ခဲ့တယ္။

ပန္းဆိုးတန္းေရာက္တယ္။ ခ်ိန္းထားတဲ့ အခ်ိန္အတိအက်ပဲ။ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔လို႔ စာအုပ္ဆိုင္မွာပဲ ထိုင္ၿပီးေတာ့ စကားေျပာတယ္။ ခ်ိန္းထားတာက ၁၂ နာရီ။ မိနစ္ ၂၀ ထပ္ေဆာင္းေပးလိုက္ရတယ္။ ခ်ိန္းထားသူက ေရာက္မလာပါဘူး။

စာအုပ္ဆိုင္မွာ စာအုပ္ကို အပ္ခဲ့တယ္။ လာယူရင္ ေပးလိုက္ပါေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေနရာ ဆက္ရဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ္အမုန္းဆံုး အလုပ္ကို ေျပာပါဆိုရင္ အခ်ိန္တိတိက်က် မလိုက္နာတာရယ္၊ ေစာင့္ရတာရယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွည္တတ္ပါဘူး။

ဘတ္စ္ကားေပၚတက္ဖို႔ ကားဂိတ္မေရာက္ခင္ကတည္းက ပိုက္ဆံ ၂၀၀ တန္ကို ထုတ္ထားၿပီး လက္ထဲကိုင္ ထားတယ္။ အဲဒီလို ဘတ္စ္ကားစီးဖို႔ အေႂကြ ၂၀၀ ကို ႀကိဳၿပီးေတာ့ စုေဆာင္းထားတယ္။ ကားရပ္ၿပီ။ ကားေပၚတက္။ ပိုက္ဆံပံုးထဲကို သြားထည့္။ ထိုင္ခံုလြတ္မွာ ေနရာယူ။ ဒ႐ိုင္ဘာေနာက္မွာ ခံုတစ္ခံု လြတ္ေနေတာ့ အေတာ္ပဲ။

ကားထြက္ခါနီးမွာ လူငယ္တစ္ေယာက္ ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ တက္လာတယ္။ လက္ထဲမွာလည္း ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ တစ္လံုးကိုင္လာတယ္။ လက္ကပါးစပ္ထဲထိုးသြင္းၿပီး ဝါးေနတယ္။ အေၾကာ္ေတြ စားၿပီး တက္လာတာ။ ပိုက္ဆံ မထည့္ေသးဘူး။ ေက်ာပိုးအိတ္ကို ေရွ႔ပစ္တယ္။ ဇစ္ကိုဖြင့္တယ္။ အတက္အဆင္းမွာ ကန္႔လန္႔ႀကီး လုပ္ေနေတာ့ ဒ႐ိုင္ဘာက

“ညီေလး အထဲကိုအရင္ဝင္လိုက္ေလ” တဲ့

ကၽြန္ေတာ့ေရွ႔တည့္တည့္ေရာက္လာတယ္။ လက္ကို ကားေပၚက တန္းနဲ႔လွမ္းၿပီးေတာ့ သုတ္ဖို႔လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို ဆိုရင္ အရမ္းစိတ္ပ်က္တယ္။

“ေဟ့ … ေဟ့ ေနဦး”

ကၽြန္ေတာ္ လမ္းထြက္ရင္ လိုလိုမယ္မယ္ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္တစ္လံုး၊ တစ္သွ်ဴးအပို လြယ္အိတ္ေဘးမွာ ထည့္ထားတတ္တယ္။ ေကာင္ေလးကို လြယ္အိတ္ထဲက တစ္သွ်ဴးထုတ္ေပးလိုက္တယ္။

ေကာင္ေလးက လက္သုတ္တယ္။ တစ္သွ်ဴးကို ေအာက္ပစ္ခ်ဖို႔လုပ္တယ္

“ေဟ့ … ဟိုမွာ အမႈိက္ပံုး”

ေျပာရျပန္ၿပီ မေကာင္းေတာ့ပါဘူး။

ေက်ာပိုးအိတ္ကိုဖြင့္တယ္။ ဟုိရွာ သည္ရွာလုပ္တယ္။ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ထုတ္တယ္။ ေမႊတယ္။ ထုတ္လိုက္တာက ၁၀၀၀ တန္။
ကားက တိရစၦာန္႐ံုေရာက္ေတာ့မယ္။ သူပိုက္ဆံ မထည့္ရေသးဘူး။ ၁၀၀၀ တန္ကိုင္ထားေတာ့ အေႂကြေစာင့္ရမယ္ဆိုတဲ့ သေဘာေပါ့။ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ထဲက အေၾကာ္ေတြ ထုတ္စားေနျပန္တယ္။

၃ လမ္းမွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ လူေတြ တက္လာ။ ဆီေပတဲ့ လက္နဲ႔ ပိုက္ဆံကိုကိုင္။ တစ္ေယာက္ခ်င္းဆီက ပိုက္ဆံေကာက္။ လူ ၄ ေယာက္ဆီက ေကာက္ၿပီးေတာ့ အေနာက္ကိုထြက္သြား

အင္း … ေကာင္းပါတယ္။ မျမင္ရေလ ပိုေကာင္းေလ။

ေန႔စဥ္ဘဝ ျမင္ေတြရတာေတြထဲက စဥ္းစားစရာ၊ ဆင္ျခင္စရာ၊ ေတြးစရာေတြမ်ားပါတယ္။

“အသင့္ျဖစ္ေနသူေတြနဲ႔ စည္းကမ္းလိုက္နာသူေတြသာ ကိုယ့္ဘဝကို ကိုယ္ဖန္တီးႏိုင္သူေတြကြ”

ဒီစကားကို ကၽြန္ေတာ္ ၇ တန္းေက်ာင္းသားေလာက္ကတည္း ရင္းႏွီးပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ဆရာမက အဲဒီေန႔မွာ သင္ခန္းစာတစ္ခုကို ပံုေျပာၿပီး သင္ခဲ့လို႔။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္ေတြက ျပည္သူ႔နီတိေတြကို သင္လည္း သင္ရတယ္။ ဆရာေတြ ဆရာမေတြက ဘာသင္သင္ တစ္ခုခုကို ျမင္ေအာင္သင္တယ္။ ျပည္သူ႔နီတိသေဘာတရားေတြကို ေျပာဆို ဆံုးမတယ္။ က်ဴရွင္ မသင္၊ က်ဴရွင္မရွိတဲ့ေခတ္ေတြဆိုေတာ့ တပည့္ေၾကာက္တဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြ တစ္ေယာက္မွ မရွိဘူး။ တပည့္က ခ်စ္ေၾကာက္႐ိုေသတဲ့ ဆရာ ဆရာမေတြပဲရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဲသည္လို ဆရာေတြ ဆရာမေတြ လက္ထဲမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတာ။

“တစ္ခ်ိန္ၿပီးလို႔ ၾကားထဲမွာ ဆရာေတြက မဝင္ေသးပဲ နားထားလိုက္တာဟာ မင္းတို႔ ကစားဖို႔ မဟုတ္ဘူးကြ။ ေနာက္တစ္ခ်ိန္အတြက္ အသင့္ျဖစ္ေနေအာင္ အခ်ိန္ေပးထားတာ”

အဲဒီေတာ့မွ ဆရာမက အသက္ခ်မ္းသာရာရၿပီး ဘုရင္ျဖစ္သြားတဲ့ ေမာင္ေပါက္က်ိဳင္းဇာတ္လမ္းကို ေျပာျပ တယ္။ ေဆာင္ပုဒ္လည္း မွတ္မိ၊ ဇာတ္လမ္းလည္း မွတ္မိ။ ဘယ္ေမ့ေတာ့မွာလဲ

သြားပါမ်ား ခရီးေရာက္

ေမးပါမ်ား စကားရ

မအိပ္မေန အသက္ရွည္

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္စဥ္က “အသင့္ျဖစ္ျခင္း” (readiness) ကို ဆရာမက လက္ေတြ႔နဲ႔ ထင္ဟပ္ၿပီး အဲဒီလို ေျပာျပ သင္ျပတာ

မ်ိဳးဆက္ေတြက အမ်ားႀကီးကြာျခားသြားပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ အလြန္ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ ဆရာေတြ ဆရာမေတြလက္ထဲႀကီးျပင္းခဲ့ရတာေၾကာင့္ ခုထိ သူတို႔ေျပာဆို ဆံုးမ သြန္သင္တာေတြကို သတိလည္းရ၊ လိုက္နာႏိုင္ေအာင္လည္း ႀကိဳးစားေနႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာေတြ ဆရာမေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေက်ာင္းသားေတြလို ဆက္ဆံခဲ့တာမွ မဟုတ္တာ။ သားသမီးေတြလို ဆက္ဆံခဲ့တာေလ။ ဒါေၾကာင့္ မိဘေတြ လည္း တစ္မ်ိဳး ဆံုးမတယ္။ သူတို႔ေျပာတာ၊ ဆူတာ၊ ဆဲတာ၊ ႐ိုက္တာ ခုထိ ၾကည္ႏူးေက်နပ္တယ္။

ေခတ္က ကြာသြားၿပီေလ။

(ေက်းဇူးရွင္ ဆရာမႀကီး ေဒၚၿပံဳးဝင္းအား ဦးခိုက္လ်က္ပါ)

တင္ညြန္႔

photo : facebook