ထရန္စဖာ
ထရန္စဖာ
ေက်ာင္းအပ္ႏွံေရးေန႔တဲ့
ခုမွ ဒီလိုေန႔ထူးေတာ္ျမတ္ႀကီးကို တီထြင္ၿပီး ဖဲႀကိဳးျဖတ္ အခမ္းအနားေတြနဲ႔ လုပ္တာ မဟုတ္ပါဗ်ာ။
ဒါဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြ လက္ထက္ကတည္းက ညႊန္ခ်ဳပ္ဆိုတာႀကီးနဲ႔ ေပါင္းလုပ္ခဲ့တဲ့ ဓေလ့ႀကီးပါ။ မွတ္မိသမွ် ေရးျပရဦးမယ္။
လစာထုတ္တဲ့ေန႔ေပါ့
ၿမိဳ႕နယ္ပညာေရးမွဴးက အမိန္႔ေတာ္ရွိတယ္။ ေက်ာင္းဆရာေတြ ဆရာမေတြ မိမိသက္ဆိုင္ရာ ေက်ာင္းကို ေက်ာင္းမဖြင့္မီ တစ္ပတ္ႀကိဳေရာက္ေစ
ဘာလုပ္မလို႔လဲေပါ့
စဥ္းစားၾကည့္ ေႏြေခါင္ေခါင္ မြမ္းမံတဲ့ တက္လိုက္ရတယ္။ သင္တန္းၿပီးေတာ့ မိုးသံေပးၿပီ။ အိမ္မိုးဖို႔ ေတာင္ထန္း ဝယ္ရမယ္။ ပိုက္ဆံလိုလို႔ လကုန္ခ်ိန္ေစာင့္တယ္။ ပိုက္ဆံရရင္ ေတာင္ထန္းဝယ္၊ အိမ္မိုးဖို႔ ျပင္ထားတယ္။ ခုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမွ မနားရေသးဘူး ေက်ာင္းကိုျပန္ေစ
ေအးေလ … မင္းတို႔လက္ထဲက ေရေတြပဲ။ ျပန္ဆိုေတာ့ ျပန္ေပါ့
ဒီအခ်ိန္က မိုးမရြာ၊ ေခ်ာင္းထဲလည္း ေရမရွိ။ ေရမရွိေတာ့ ပဲ့ေထာင္မထြက္။ ပဲ့ေထာင္မထြက္ေတာ့ မိုင္ ၅၀ ေလာက္ကို ကုန္းေၾကာင္း ခ်ီတက္ေပါ့။
ဆရာေတြ ဆရာမေတြ စုစုေဝးေဝး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး၊ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲႀကီး ခ်ီတက္လာ။ ခုေခတ္ ေျခလွမ္း ၁၀၀၀၀ လမ္းေလွ်ာက္ပြဲ ႀကံဖန္က်င္းပတယ္ဆိုတာ သနားတယ္။
ကဲ ရြာမွာ ဒီအခ်ိန္ ေက်ာင္းဖြင့္ရတာ လြယ္သလားဆိုတာေျပာမယ္။
ေအာင္စာရင္းထုတ္ကတည္းက ဇြန္လ ၁ ရက္ေန႔ ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္မည္ဆိုတာ စာကပ္ထားၿပီးသား။ ရြာေတြက လူေတြ ထမင္းငတ္ေနတာ။ တစ္ေႏြလံုး ေတာတိုးၿပီး သစ္ခုတ္ၾကရတယ္။ သစ္ခုတ္တယ္ဆိုလို႔ တစ္ေယာက္ ႏွစ္ေယာက္ မဟုတ္ဘူး။ မိသားစုလိုက္ ေတာထဲကို ေက်ာင္းပိတ္တာနဲ႔ ေျပာင္းၾကတာ။ ေတာထဲမွာေန၊ ေတာထဲမွာ ေသခဲ့တာေတြလည္း ရွိတာပဲ။ ဒီအခ်ိန္ဆိုရင္ ရြာထဲမွာ သရဲေျခာက္မွာေတာင္ ေၾကာက္ရတာ။
ရြာထဲမွာ ကေလးမေျပာနဲ႔ ေခြးေတာင္မရွိဘူး။ ေခြးေတြပါေခၚသြားတာကိုး။ ေက်ာင္းေတြကို ႀကိဳဖြင့္၊ ေက်ာင္း သားေတြ ႀကိဳလက္ခံ၊ ၿမိဳ႕ေပၚကေန ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြလာၿပီး နယ္ေျမကိုစစ္ေဆးရင္း ေက်ာင္းလက္ခံတာကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္မယ္တဲ့။
“ဦးတင္ညြန္႔ ခင္ဗ်ား ေက်ာင္းက အစြန္းဆံုးဆိုေတာ့ ခင္ဗ်ားေက်ာင္းကစၿပီးေတာ့ စစ္မယ္။ ခင္ဗ်ားရြာမွာပဲ ဧည့္သည္ေတြကို ထမင္းေကၽြးမယ္။ ၿပီးရင္း ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေက်ာင္းေလာက္ ေခၚျပၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပန္မယ္”
စိတ္ထဲက ေထာင္းခနဲ ေဒါသထြက္။ ဘာရမလဲ အျပတ္ ေျပာပစ္လိုက္တယ္
“ဟုတ္ကဲ့”
လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တာဝန္က်တဲ့ရြာနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေခ်ာင္းကူးက ဆရာမ ေဒၚခင္သႏၱာသက္ခ်ိဳၿပံဳးက
“ဆရာရယ္ … ေသသာေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တာပဲ။ ဒီအခ်ိန္မွာ ရြာထဲ ဘယ္ကေက်ာင္းသားရွိမွာလဲ။ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ”
ေတာထဲကို ခေလးေရာ ေခြးပါမက်န္ ေျပာင္းေနတဲ့ မိသားစုေတြက ေခ်ာင္းထဲေရဆင္းမွ သူတို႔ အိမ္အတြက္ ခုတ္ထားတဲ့ သစ္ေလး ဝါးေလးေတြကိ္ု ေဖာင္လုပ္ၿပီး ဆင္းလာၾကမွာေလ။ ခုေတာ့ မိုးမလာ၊ ေရမရွိ၊ ကေလးလည္း ရြာထဲ မရွိေပါ့။
ေတြးရင္း ေငးရင္း ေလွ်ာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆရာမက
“ဆရာ … ေျပာပါဦး … ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ”
“ေဒၚခင္သႏၱာသက္ခ်ဳိၿပံဳး”
“ဆရာ ကၽြန္မကို အဲဒီလို မေခၚနဲ႔”
“ေအးပါ … က်ဳပ္လည္း ခင္ဗ်ားလိုပဲ ေတြးေနတာဗ်။ အလကား ေနတာမဟုတ္ဘူး”
ရြာေရာက္ေတာ့ ရြာလူႀကီးဆီသြားၿပီး။ အမိန္႔ထုတ္ခိုင္းရတယ္။ အမိန္႔ထုတ္တယ္ဆိုတာက ဓာတ္စက္ကိုဖြင့္ ေလာ္စပီကာေထာင္
“ေက်းရြာအတြင္းရွိ မိဘျပည္သူမ်ားခင္ဗ်ား။ မနက္ျဖန္ကစတင္ၿပီး ေက်ာင္းအပ္ျခင္းကိစၥမ်ားကို စတင္ ေဆာင္ရြက္ေပးေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ သို႔ပါေသာေၾကာင့္ မနက္ျဖန္နံနက္ ၉ နာရီမွစတင္ၿပီး ရြာမူလတန္း ေက်ာင္းတြင္ မိမိတို႔ သားသမီးမ်ားကို ကိုယ္တိုင္လာေရာက္ အပ္ႏွံႏိုင္ပါေၾကာင္း အသိေပးအပ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းကို လာမအပ္ပါက မိမိတာဝန္သာျဖစ္ေၾကာင္း သတိေပးအပ္ပါတယ္ … ပံု … ဥကၠ႒”
ေက်ာင္းကို လာမအပ္ပါက မိမိတာဝန္သာျဖစ္ေၾကာင္းဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ေရးေပးတဲ့အထဲမွာမပါ။ ရြာလူႀကီးက သူ႔ဘာသာသူ ထည့္ေအာ္တာ။
ေက်ာင္းအပ္လက္ခံတဲ့ေန႔ တစ္ေယာက္မွ ေရာက္မလာ။ ခက္ေတာ့ေနၿပီ။ ၿမိဳ႕ကလည္း စာေရာက္လာ။ ပညာေရးမွဴးႏွင့္တကြ ခ်ဳပ္ႀကီး ခ်ဳပ္ကေလးမ်ား စုစုေပါင္း ၁၀ ဦး ခန္႔ ေက်ာင္းအပ္ႏွံေရး အခမ္းအနားသို႔ႂကြ ေရာက္မည္။ စီစဥ္ထားရန္တဲ့။
ကဲ မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ ေန႔ဝက္ေလာက္ ေလွ်ာက္ရတဲ့ ေတာထဲကို လူႀကီးေတြနဲ႔ လိုက္ၿပီးေတာ့ ႏႈိးေဆာ္ရျပန္ တယ္။
“ကဲေဟ့ … အဲဒီ လူႀကီးေတြ လာမယ့္တစ္ရက္ ေက်ာင္းကို ေက်ာင္းသားေတြ လာပို႔ၾကပါ။ မပို႔ရင္ ေက်ာင္းက လက္မခံေတာ့ဘူး”
ရြာလူႀကီးကို တိုးတိုးေလး ေျပာရတယ္
“အဲဒီလိုႀကီးေတာ့ မေျပာနဲ႔ေလအဘရာ”
“ဆရာႀကီး မသိပါဘူး … ဒီေကာင္ေတြက အမိန္႔ေလာက္ေၾကာက္တာ”
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တစ္တဲဝင္ တစ္တဲထြက္ ကေလးေတြကို လိုက္ေတြ႔။ ခ်စ္ဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ၿပံဳးျပ။ ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ေက်ာင္းလာဖို႔ေတာင္းပန္ရတယ္
“ဆရာႀကီးရယ္ … အဲဒီတစ္ေန႔ေတာ့ ေက်ာင္းကို လာပို႔မယ္။ ဒါေပသိ ေက်ာင္းဖြင့္လို႔ ေနာက္က်ရင္ ခြင့္လႊတ္ရမယ္”
ေက်ာင္းသားမိဘေတြကို ေရထရက္မေရာက္မွာစိုးလို႔ ေဈးဆစ္တာ။ ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေဈး
“ေအး … ေအး”
photo : google
