မေန႔ကျဖစ္ခဲ့သည္

အခုဆိုရင္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ မေန႔က(၁၂-၁၁-၂၀၁၈)ရက္ေန႔က ျမင္ခဲ့ေတြ႕ခဲ့ ျဖစ္ခဲ့ၾကံဳခဲ့တာေလးေတြကို ေလၽွာက္ေရးပါေတာ့မယ္။ သည္းခံၾကကုန္ေလာ။

ဒီထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ၁၂-၁၁-၂၀၁၈ကို မေန႔ကလို႔ သံုးသြားမယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ေခါင္းစဥ္က ေပးစရာမရွိတာနဲ႔ ေလၽွာက္ေပးလိုက္မိလို႔ပါ။

မေန႔ကရဲ႕ မေန႔က မနက္(၈)နာရီေလာက္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းေလးကို ဖြင့္ၿပီး ဂိမ္းေဆာ့ေနပါတယ္။မေန႔ကရဲ႕ မေန႔ကဆိုတာက လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ရက္ကလို႔ ေျပာခ်င္တာဗ်။ ဘာလို႔ မေန႔ကေတြ ထပ္ေအာင္ ေရးလိုက္တာလဲ ဆိုေတာ့ ကၽြန္႔ေတာ့္ ေခါင္းစဥ္ေၾကာင့္ပါ။ Pubgေဆာ့ေနတာဆိုေတာ့ ဖုန္းလာေတာ့ lineက က်သြားေတာ့ တင္းၿပီေလ။ ဘယ္က ဖုန္းလဲ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေက်ာင္းက သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ေနေရာ။ ဟာေသၿပီ resultထြက္လို႔ ငါ့နာမည္ မပါလို႔မ်ား ႏွစ္သိပ္ဖို႔ ဖုန္းဆက္တာမ်ားလားေပါ့။ တခါမွ မဆက္ဖူးတဲ့ေကာင္က ဖုန္းဆက္လာတယ္။ လြဲပါေစ ေခ်ာ္ပါေစ ငါက်လို႔လားလို႔ ေမးပလိုက္မိတယ္။ သူက ဘာေတြေျပာေနတာလဲတဲ့ ျပန္ေျပာေတာ့မွ သက္ျပင္းေလး ခိုးခ်မိသြားတယ္။ သူက ဖုန္းဆက္တဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို စေျပာတယ္။ သူနဲ႔သူ႔အကို ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ေနျပည္ေတာ္ကို ေဆးရံုျပလာတယ္တဲ့ တဲခိုေနထိုင္ဖို႔ရာ တည္းခိုခန္းရွာေပးပါအံုးတဲ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အိမ္မွာ တည္းဖို႔ေျပာေတာ့ သူက သူ႔အကိုပါ ပါလို႔ အားနာေနၿပီး တည္းခိုဖို႔ကိုပဲ တည္းခိုးခန္းရွာေပးဖို႔ပဲ ေျပာေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေနျပည္ေတာ္သား ပီပီ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ငါလည္း မသိဘူးလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ သူက ဟာဆိုၿပီး ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စဥ္းစားၾကည့္ၿပီးမွ သတိရလာတာက စည္ပင္ ဧည့္ရိပ္သာ ရွိေနတာပဲ။ အဆင္ေျပတယ္ လာခဲ့လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီလိုနဲ႔(၁၂-၁၁-၁၈)ရက္ရဲ႕ မေန႔က မနက္၁၀နာရီေလာက္မွာ ဖုန္းဝင္လာတယ္။ သူတို႔ကားထြက္လာၿပီတဲ့ ပ်ဥ္းမနားၿမိဳ႕ကို ေရာက္ရင္ သူတို႔ဖုန္းဆက္မယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔လာမယ္ဆိုေတာ့ အိမ္က အေမကို အလုပ္ေပးလိုက္တာေပါ့။ ဟင္းေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ထမင္းခ်က္ေကၽြးဖို႔ေပါ့။ အေမကလည္း ေစ်းေတြ အေျပးအလႊားသြားၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ေတာ့တာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္အၾကံက သူတို႔ကို တည္းခိုခန္းပို႔ေပးသလိုနဲ႔ အိမ္မွာ အိပ္ခိုင္းမလို႔ေလ။ ဘာလို႔ဆို ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္လံုး ရွိေနတဲ့ၿမိဳ႕ကို လာတဲ့သူငယ္ခ်င္း တည္းခိုခန္းသြားအိပ္ရတယ္ဆိုေတာ့ ဘယ္ၾကားေကာင္းမလဲဗ်ာ။

၁၂ရက္ေန႔ရဲ႕ မေန႔က ေန႔ခင္း ၂နာရီခြဲေလာက္လဲ ေရာက္ေရာ အေမနဲ႔အေဖက ေမးတယ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို။ သားသူငယ္ခ်င္းေတြ ဘယ္ေရာက္ေလာက္ၿပီလဲတဲ့။ ဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္တယ္ သူငယ္ခ်င္းဆီကို။ ဟဲလိုဆိုၿပီး မိန္းမႀကီး တစ္ေယာက္ လာကိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူငယ္ခ်င္းနာမည္ေျပာၿပီး ေမးလိုက္ေတာ့ အဲ့အမ်ိဳးသမီးႀကီး ဘာေျပာတယ္မွတ္လဲ။ သားသားႀကီးက ဖုန္းကို အိမ္မွာထားခဲ့တယ္တဲ့။ ေသေရာလို႔ေတာင္ စိတ္ထဲက ေရရြတ္လိုက္မိသြားခဲ့တယ္။ ဖုန္းခ်ၿပီးေတာ့ ေယာက်ာ္းေလးေတြရဲ႕ ႏႈတ္ထြက္စကားေလးနဲ႔ေတာင္ တိုးတိုးေလး ဆဲေရးမိသြားေသးတယ္။ မိတၳီလာနဲ႔ ေနျပည္ေတာ္က ကားစီးရင္ အလြန္ဆံုး ၃နာရီပဲၾကတယ္။ မနက္၁၀နာရီက ထြက္တာ ေန႔လည္ ၃နာရီထိုးခါနီးထိ ေရာက္ၿပီးလား မေရာက္ေသးဘူးလား မသိရေသး။ အေမနဲ႔ အေဖလည္း ဧည့္သည္ေတြအတြက္ ခ်က္ထားတဲ့ ထမင္းဟင္းေတြကို ထိုင္စားပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ပါ ဝင္စားပလိုက္ေသးတယ္ဗ်ာ။ ဘာလို႔ဆို ညေနဆို ဟင္းေတြ ထမင္းေတြက ပူေတာ့မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေလ။

ညေန၅နာရီခြဲေနၿပီ ဖုန္းဆက္မလာေသးလို႔ ဖုန္းကို ေကာက္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ဖုန္းတစ္လံုး ေကာက္ဝင္လာတယ္။ တစ္ခါမွ မဝင္ဘူးတဲ့ ဖုန္းေပါ့။ ကိုင္လိုက္ေတာ့ ငနဲသားေတြ ျဖစ္ေနတာနဲ႔ ေတာ္တုတ္လိုက္မိေသးတယ္။ သူက ပ်ဥ္းမနားေရာက္ၿပီးတဲ့ သူတို႔ဘယ္နားဆင္းရမလဲ ေမးေတာ့ ဆင္းရမဲ့ ေနရာကို ေျပာျပလိုက္တယ္။ တစ္ခါတည္း ဖုန္းထဲမွာပဲ ေမးလိုက္တယ္။ ဖုန္းထားခဲ့ရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကို ေမးေတာ့ သူဘာေျပာတယ္ မွတ္လဲ။ ေပ်ာက္မွာ ဆိုးလို႔တဲဗ်ာ။ ေအာ္ ေအး ငါတို႔ၿမိဳ႕က သူခိုး ဂ်ပိုးေတြ ေပါတယ္၊ အက်ႌပါ ဝတ္မလာနဲ႔ ဆြဲခၽြတ္တာလို႔ ေျပာပလိုက္တယ္။ ခဏအၾကာမွာ ကားဂိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္သြားႀကိဳလိုက္တယ္။ မလွိမ့္တစ္ပတ္နဲ တည္းခိုခန္းေခၚသြားတာလိုလိုနဲ႔ အိမ္ကို ေခၚခ်သြားေရာ။ ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမလည္း ညစာဟင္းခ်က္ၿပီးတာနဲ႔ တိုးတာနဲ႔ ခဏနားၿပီး ထမင္းစားက်တယ္။ ပင္ပန္းလာလို႔ ထင္တယ္ သူတို႔ေတြ ၈နာရီခြဲေလာက္မွာ အိပ္သြားၾကတယ္။ မနက္၅နာရီ ထသြားရမွာ မို႔ထင္တယ္ ႏိွုးစက္ေလး ေပးၿပီး အိပ္သြားၾကတာ။

မနက္၅နာရီႀကီး ေဆးရံုထသြားရမဲ့ အေၾကာင္းကို ေျပာျပမယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အရင္ မေန႔ကေတြတုန္းက ၂ေခါက္ရွိၿပီတဲ့ သူတို႔ေတြ ေနျပည္ေတာ္ကို ေရာက္တာ။ အရင္မေန႔ကလို႔ သံုးလိုက္တာ ရႈပ္သြားတယ္ ထင္တယ္။ ဖတ္ရတာလည္း ေထာက္ေနမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့တဲ့ မေန႔ကရက္ေတြမွာ လာသြားတာကို ေျပာခ်င္တာ။ ေနျပည္ေတာ္ ကုတင္၁၀၀၀ ေဆးရံုႀကီးက တစ္ေန႔ကို ေရာဂါ ဌာနတစ္ခုမွာ လူ၁၀၀ပဲ လက္ခံတာမို႔ပါတဲ့။ ေနာက္က်လို႔ ေဆးရံုေပါက္တင္ လွည့္ျပန္ခဲ့ရလို႔ပါတဲ့။ ဒီတစ္ခါ မလြဲေအာင္ ညအိပ္ၿပီး စာအုပ္လာထပ္တာပါတဲ့။

မေန႔ကကို ေရာက္လာၿပီေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း မေန႔ကလို႔ပဲ သံုးလို႔ ရၿပီ။ မေန႔က မနက္၄နာရီခြဲေလာက္မွာ ထၿပီး မ်က္ႏွာေတြ သစ္ၿပီး ေဆးရံုကို ထြက္သြားခဲ့တယ္။ ၅နာရီထိုးဖို႔ ၁၀မိနစ္အလိုေလာက္မွာ ေရာက္သြားတယ္။ စာအုပ္ထပ္မယ္ သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ လန္႔ေတာင္သြားတယ္ဗ်ာ။ ကိုယ့္အရင္ အုပ္၈၀ေလာက္က ထပ္ၿပီးေနၿပီ။ ေရာက္မွေတာ့ မထူးေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ထပ္လိုက္တယ္။ ထပ္ၿပီး လူနာဌာနနဲ႔ မေဝးတဲ့ ေနရာေလးမွာ ထိုက္ေနလိုက္တယ္။ ေနကေတာ့ မထြက္ေသးဘူးေပါ့။

ဘာလို႔ ကိုယ့္အရင္ အုပ္၈၀ေလာက္ ေရာက္နင့္ေနတာလည္း ေတြးလိုက္လိုက္တယ္။ ေခါင္းေတာင္ တအားမသံုးလိုက္ရပါဘူး။ အေျဖက ခ်က္ခ်င္းသိတယ္။ ေဆးရံုႀကီးရဲ႕ သစ္ပင္ေလးေတြေအာက္က ဖ်ာေလးေတြနဲ႔ ျခင္ေထာင္ေလးေတြက အေျဖသိေစတာေပါ့။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လာေရာက္ေဆးကုသမႈ ခံယူၾကသူေတြကလည္း ည၂နာရီေလာက္ကတည္းက လာထပ္ထားၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူၾကံဳေတြေပါ့။ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီသမားေတြကို ထပ္ခိုင္းသူေတြလည္း ရွိတာေပါ့။

ေဆးရံုျမင္ကြင္းေလးဘက္ကို တစ္ခ်က္ေျပာၾကည့္မယ္။ မနက္၅နာရီဆိုေတာ့ ေနကေတာ့ မထြက္ေသး။ အေမွာင္ထုလည္း မေပ်က္ေသး။ ေဆးရံု လူသြားလမ္းေဘးမွာ ေစ်းသည္ေတြ ေအာ္ဟစ္လို႔ေနတယ္။ လူနာေတြနဲ႔ လူနာေစာင့္ေတြ ထရိုက္ခ်င္စရာျဖစ္ေအာင္ ေအာ္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နားထဲ အၾကားရဆံုး အသံက ဆန္ျပဳတ္သည္နဲ႔ စြပ္ျပဳတ္သည္ပဲ။ လူနာေတြ ရွိတဲ့ ေနရာမွာ ဒါေတြေရာင္းမွ ေရာင္းအားေကာင္းမွာေလ။ လံုျခံဳေရး ဝန္ထမ္းေတြေတာ့ ရွိပါတယ္။ ေစ်းသည္ေတြကို ဘာမွ မေျပာဘူးေလ။ သစ္ပင္ေအာက္က ျခင္ေထာင္ေတြထဲမွာ အိပ္ေနသူေတြက အိပ္ေနၾကတယ္။ ထထိုင္ေနသူေတြက ထထိုင္ေနၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ေညာင္းလာတယ္ ထိုင္ေနရတာ။ ေနက ထြက္လာၿပီး အေမွာင္ထုက ေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ အခ်ိန္က ၇နာရီထိုးေတာ့မယ္။ အဲ့အခ်ိန္မွာ လံုျခံဳေရး ဝန္ထမ္းတစ္ဦးက ေစ်းသည္ေတြကို ၇နာရီထိုးေတာ့မယ္ေနာ္လို႔ လိုက္ေအာ္ေနတယ္။ ေစ်းသည္ေတြကလည္း ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဘာကို ဆိုလိုမွန္း ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူး။ လူနာဌာန ဖြင့္ဖို႔ပဲ ေစာင့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနာက္ကို စာအုပ္၂၀ေလာက္ မိုးလင္းမွ လာထပ္ၾကတယ္။ ၇နာရီ၁၀မိနစ္ေလာင္က်ေတာ့ နားထဲ အသံတစ္ခ်ိဳ႕ေပ်ာက္သြားသလို ခံစားရတာနဲ႔ ေစ်းသည္ေတြ ရွိေနတဲ့ လူသြားလမ္းေလးဘက္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕တာ တစ္ခုပဲ ရွိေတာ့တယ္။ ေဆးရံုဝန္းအတြင္း မည္းသည္းေစ်းသည္မွ မေရာင္းခ်ရဆိုတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ေလးပဲ ေတြ႕ေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မေျပာေတာ့ဘူးေနာ္။

၈နာရီေလာက္မွာ ကိုယ္လိုအရြယ္ ဆရာမေလး တစ္ေယာက္၊ ထမီကေတာ့ မရမ္းေရာင္းေလးနဲ႔ လူနာဌာန တခါးေသာ့လာဖြင့္တယ္။ ခဏေနေတာ့ ထမီအျပာနဲ႔ ဆရာမတစ္ေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ ဆရာဝန္ႀကီး မရွိဘူးတဲ့ လက္ေထာက္နဲ႔ပဲ ေတြ႕ရမယ္လို႔ ေျပာၿပီး လူနာေတြကို အထဲဝင္ဖို႔ ေခၚလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အကိုလည္း ဝင္လိုက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အေပါက္ဝကေနပဲ လွမ္းၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ပထမဆံုး ေခၚလိုက္တဲ့ လူနာက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိေရွ႕တင္ မနက္လင္းမွ စာအုပ္လာထပ္တဲ့ လူနာဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္တယ္။ ဆရာမေတြ စာအုပ္ေတြကို လြဲေခၚေနၿပီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ၿပီေလ။ အသာေလးပဲ ၿငိမ္ေနလိုက္တယ္။ ဘာလို႔ဆို ကိုယ့္လူက အေယာက္၂၀ၿပီးရင္ လာေတာ့မွာေလ။ မဟုတ္ရင္ ၇၀/၈၀ေလာက္ၿပီးမွ အလွည့္က်မွာ။ မနက္စာကို ၿမိဳ႕မေစ်းကို သြားၿပီး စားလိုက္ေသးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေပါ့။

၁၀နာရီေလာက္က်ေတာ့ ထမီအျပာနဲ႔ ဆရာမတစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔အရြယ္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ကို ေဆးစာရြက္ေလးနဲ႔ လွမ္းေခၚလိုက္တာကို ကၽြန္ေတာ္ အာရံုစိုက္မိသြားခဲ့တယ္။ အဲ့ဆရာမ ေဘးနားမွာေတာ့ အသက္၅၀ေက်ာ္ အမ်ိဳးသား လူနာတစ္ေယာက္ ရွိေနတယ္။ ေဆးစာရြတ္ေလး ေပးလိုက္ေတာ့ ခေလးမေလးက လူနာဦးေလးႀကီးကို ခဏေစာင့္ေနာ္တဲ့ဆိုၿပီး ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ ထြက္သြားတယ္။ ၅မိနစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ ျပန္ေရာက္လာတယ္။ လက္ထဲမွာ
ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္ေလး တစ္လံုးနဲ႔။ ၿပီးေတာ့ အိတ္ထဲက ေဆးေတြကို ထုတ္ျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဦးေလးႀကီးက ေငြတစ္ေသာင္းတန္ ၄ရြက္ထုတ္ေပးလိုက္တယ္။ ေကာင္မေလးက ေငြ၁၀၀၀တန္ တစ္ရြက္ ျပန္ေပးလိုက္တယ္။ အဲ့လိုနဲ႔ ၁၀ေလာက္ရွိေအာင္ အသြားအျပန္ေတြ လုပ္ေပးေနတယ္။ ေကာင္မေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မလွမ္းမကန္းမွာ ရပ္ရပ္ၿပီးေတာ့ ေနာက္လူနာကို ေစာင့္ေစာင့္ေနတယ္။ လူနာ တစ္ေယာက္က ပိုက္ဆံထုတ္ေပးတာမွာ ေငြ၁၀၀၀၀ေလာက္ လိုေနတယ္။ ေကာင္မေလးက ဘာေျပာလဲသိလား။ ကၽြန္ေတာ္က ထင္တာက က်မစိုက္ရမွာေပါ့ဘာညာေျပာမယ္ ထင္တာ။ သူက အဲ့လိုမေျပာဘူးဗ်ာ။ ေနာက္မွေပးေပါ့တဲ့။ ဆရာမက ထြက္လာၿပီး ပို႔ေပးတဲ့ လူေတြက အမ်ားႀကီး သူေကာ ဆရာမေကာ မွတ္မိႏိုင္လား။ ဆိုင္ကယ္ဆီကုန္လည္း ခံရေသးတယ္၊ ေငြတစ္ေသာင္းလိုတာကို အျပံဳးမပ်က္တာ သူက ဘာလဲေပါ့။ ေနာက္ ဆရာမကလည္း သူမကိုပဲ ဘာလို႔ ေဆးဝယ္လြတ္ရတာလဲ။ သူမနဲ႔ ဆရာမက ဘာေတြလဲ။ သူမကလည္း လူနာမပါပဲ ဘာလို႔ ေဆးကို တစ္ေယာက္တည္း ထြက္ထြက္သြားဝယ္ေနရတာလဲ။ သူဘယ္ကို သြားသြားဝယ္ေနရတာလဲ။ ေမးခြန္းေတြ ေမးစရာေတြ ေခါင္းထဲမွာ အမ်ားႀကီးေပၚေနတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွေတာ့ သြားမေမးလိုက္ပါဘူး။ သူမကို တစ္ခုေတာ့ ျပဳမူျပလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးရဲ႕ သံသယအၾကည့္ေတြနဲ႔ သူမအသြားအျပန္ေတြကို ၾကည့္ေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္တာေတြကို သိသြားၿပီး ကၽြန္ေတာ္မျမင္တဲ့ ေနရာကို ေျပာင္းၿပီး ေစာင့္ေနတယ္။ ဘာလို႔လည္း သိဘူးဗ်။

ေန႔လည္ ၁နာရီေလာက္က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း အကို ျပန္ထြက္လာတယ္။ ၿပီးၿပီတဲ့ ေဆးဝယ္ရမယ္တဲ့ ။ကၽြန္ေတာ္လည္း အျပင္ေရာက္မွ ဝယ္မယ္ဆိုၿပီး ေဆးရံုကေန ထြက္လာခဲ့ေတာ့တယ္။ သူတို႔ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ကို ကားဂိတ္လိုက္ပို႔ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ခဏနားလိုက္တယ္။ ညေန၅နာရီေလာက္မွာ Tvဖြင့္ၿပီး tvေရွ႕မွာ ျမန္မာနဲ႔ ခမာေဘာလံုးပြဲအလာကို ထိုင္ေစာင့္ေနလိုက္ပါတယ္။ ၆နာရီေလာက္က စကန္တဲ့ ေဘာလံုးပြဲ အဆံုးသတ္မွာ ျမန္မာႏိုင္သြားေတာ့ အေပ်ာ္ႀကီးေပ်ာ္ၿပီး အိပ္ဖို႔ပဲ ျပင္လိုက္ပါေတာ့တယ္။

အဲ ေျပာရအံုးမယ္...ခုေျပာတာေတြက မေန႔ကျဖစ္ခဲ့တာေတြေနာ္ ။ ။

( အမွားေတြပါရင္ သည္းခံေပးေစလိုပါတယ္။ )