ေပ်ာက္ဆံုးတဲ့ ည
ေပ်ာက္ဆံုးတဲ့ ည
ေပ်ာက္ဆံုးတဲ့ ညေတြကို ငါ ရွာခဲ့တယ္။ လက ျပဴတစ္ျပဴတစ္နဲ႔၊ မထြက္ခ်င္ ထြက္ခ်င္။ ၾကယ္ေတြကို ငါၾကည့္ တယ္။ ခါတိုင္းညလို မလင္းဘူး။ သူတို႔ ပုန္းေနတယ္။ ထြက္လာခဲ့စမ္းပါလို႔ ငါ ေခၚတယ္။ သူတို႔ မၾကားဘူး။ ေလေအးက ခပ္ေသြ႕ေသြ႕ တိုက္တယ္။
အက်ီ ၤေကာ္လန္စကို ဆြဲေစ့လိုက္တယ္။ အေရွ႕ဘက္ ရွမ္းရိုးမေတာ ကို ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေတာင္တန္းရဲ႕ အရိပ္ကိုပဲ ေတြ႕ရတယ္။ ေတာင္တန္းက ျငိမ္သက္ ျပီး လဲေလ်ာင္း ေနတယ္။ ရွမ္းရိုးမရဲ႕ အနားသတ္က အင္မတန္ ရွည္လ်ားတာပဲ။
အနာဂတ္ကို ေတြးမိတယ္။
အလုပ္ေတြ အမ်ားၾကီး က်န္ေနေသးတယ္။ အေသးအမႊားေတြနဲ႔ အခ်ိန္မကုန္ ဖို႔၊ သတိထားရအံုးမယ္။ လူ႕ေလာကကို တိုက္စားေစတာ၊ အမွဳန္အမႊားေတြဆိုတာ နားလည္လိုက္တယ္။ ေတာင္ထိပ္ဆီကို ေရာက္ဖို႔၊ တတ္ႏိုင္သမွ် အထုပ္အပိုး အတြယ္အေႏွာင္ေတြကို ပစ္ခ်ထားခဲ့ရမယ္။ ပစ္လည္း ပစ္ခ်ထားခဲ့ျပီးျပီ။ ခရီးရွည္ရွည္ေရာက္ဖို႔ေတာ့၊ အေဖာ္လိုတယ္။ အျမန္ေရာက္ခ်င္ရင္၊ တစ္ေယာက္တည္း သြား…. တဲ့။ ခရီးရွည္ ရွည္ လွမ္းမယ္ဆို၊ အေဖာ္နဲ႔ သြား….. တဲ့။
ဒီႏွစ္ေႏြက ၊ ငုဝါေတြ အျပဳိင္ပြင့္တဲ့ ေႏြ။ စိန္ပန္းေတြလည္း လွတယ္။ ေက်ာင္းထဲက၊ ငုဝါေတြက ဝါလို႔ ထိန္လို႔။ စိန္ပန္းေတြကလည္း၊ နီလို႔ ရဲလို႔။
ထေနာင္းကလည္း ဝါလို႔ စိမ္းလို႔။ ထေနာင္း ေခါက္ေရာင္က က်ေနာ့္ ႏွလံုးသားကို စြဲညိွ႕တယ္။ ေက်ာင္းဆီကို သြားတဲ့ ကတၱရာလမ္းေလးက၊ ေသြ႕လို႔ ေခ်ာက္လို႔။ သူတို႔ က ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္ပဲ။ ေဘာ္တနီဌာန ေရွ႕က ခံုတန္းလ်ားေလးေတြက ျငိမ္လို႔ သက္လို႔။
ဝါက်င့္က်င့္ ေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးက၊ အတူ ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေျခလွမ္းေတြကို မွတ္တမ္းတင္ခ်င္ေသးတယ္…. တဲ့။ ကိုယ့္ ပခံုးကို မွီျပီး ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ေျခလွမ္းေတြကို ပုခံုးပိုင္ရွင္က ဘယ္လိုလုပ္ ေမ့မလဲ။ ေျခလွမ္းေတြ ယိုင္ နဲ႔ မသြားပါနဲ႔။ အခ်စ္က ျမဳိ႕ျပမွာ ေပ်ာ္ေနျပီေလ။
လြမ္းဆြတ္ျခင္း၊ တမ္းတျခင္းကို လ်စ္လွ်ဴရႈျပီး စာၾကည့္တိုက္ဘက္ ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ကုကၠိဳလ္ပင္ ေအာက္ က၊ ပ်င္းတိပ်င္းရြဲ ေခြအိပ္ေနတဲ့ ေရႊညဳိေရာင္ေခြးေလးက ေခါင္းေထာင္ၾကည့္တယ္။ ေခြးခ်စ္တတ္တဲ့ အစ္မၾကီး မပါဘူးလားလို႔ သူက ေမးေနသလို။ အာမယ္….. ကိုယ္ကပဲ ေခြးစကား တတ္သလိုလို။
ဓာတ္ပံုရိုက္ဖို႔ ကင္မရာကို ထုတ္လိုက္တယ္။ ေခြးက ထထြက္သြားတယ္။ သူ ရွက္သြားတယ္ ေနမွာ။
စာၾကည့္တုိက္ နေဘး၊ ခ်ဳံထဲက …. ရွပ္ရွပ္ရွပ္ရွပ္နဲ႔ အေကာင္တစ္ေကာင္ထြက္လာတယ္။ ကင္းလိပ္ေရွာေကာင္။
က်ေနာ့္ေတြ႕ေတာ့ ေၾကာက္ျပီး တရပ္ၾကမ္း ေျပးသြားတယ္။ ဒီေကာင္ ငါ့ကို မမွတ္မိဘူး ေနမွာလို႔ ထင္လိုက္မိတယ္။
ျပန္မအပ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ တစ္အုပ္ကို လြယ္အိတ္ထဲက ဆြဲထုတ္လိုက္တယ္။ အဖံုးသားကို ၾကည့္တယ္။ စာအုပ္ အတြင္းသားမွာ ညွပ္ထားတဲ့ စြယ္ေတာ္ရြက္ေျခာက္ကို ရွာၾကည့္တယ္။
လက္မွာ ပိုက္လာတဲ့ စာအုပ္ ထူထူေတြ က်ေနာ့္ လက္ထဲမွာ မရိွေတာ့ဘူး။
လမ္းေထာင့္က၊ ေစာင့္ေနစရာ လူမရိွေတာ့ဘူး။
MIN_THAYT
photo : google
