လူ ႏွင့္ တန္ဖိုး

Credit:photo
@@@@@@

တစ္ခါက သူေတာင္းစားတစ္ေယာက္ရွိတယ္…
သူ႔ရဲ႕ ဘယ္ဖက္လက္ တစ္ဖက္လံုး ျပတ္ထားရွာတယ္…
ၾကည့္လိုက္ရင္ ေတာ္ေတာ္ေလးကို သနားဖို႔ေကာင္းၿပီး လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကလဲ သူ႕ကို ဆိုရင္ စြန္႔ႀကဲေပးကမ္းေလ့ရွိတယ္…

တစ္ေန႔မွာ သူဟာ အိမ္ေလးတစ္အိမ္ဆီကိုေရာက္လာျပီး ေတာင္းရမ္းတယ္…
အိမ္ရွင္မက ေငြလုိခ်င္ရင္ အိမ္ေရွ႕က အုတ္ခဲေတြကို အိမ္ေနာက္ေဖးကို အရင္ေျပာင္းေပးဖို႔ သူ႔ကုိ ေျပာလိုက္တယ္…

သူေတာင္းစားဟာ စိတ္တိုၿပီး အိမ္ရွင္မကို
“က်ေနာ္ လက္တစ္ဖက္ျပတ္ေနတာကို ခင္ဗ်ား ျမင္ရက္သားနဲ႔ က်ေနာ့ကို ဒီလို လုပ္ခိုင္းေနတာ ခင္ဗ်ားေနာက္ေနတာလား……?” လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။
မထင္မွတ္ထားတာက အိမ္ရွင္မဟာ အုတ္ပံုေရွ႕မွာ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ အုတ္တံုးတစ္တံုးကို မ,ယူကာ အိမ္ေနာက္ေဖးကို သြားပုိ႔ၿပီး အိမ္ေရွ႕ျပန္လာခဲ့တယ္…

ၿပီးေတာ့ အိမ္ရွင္မက သူေတာင္းစားကို
“ငါေတာင္ လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ ဒီအုတ္ခဲကုိ မ, ႏိုင္တာ… နင္လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ မ, မ ႏိုင္ဘူးလား……?” လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္……

သူေတာင္းစားကလဲ ဘာမွျပန္ေျပာစရာမရွိေတာ့ဘဲ ေခါင္းကို ငံု႔ၿပီး အုတ္ခဲေတြကို လက္တစ္ဖက္တည္းနဲ႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း သယ္ေရႊ႕ေပးလုိက္တယ္…
ႏွစ္နာရီ လံုးလံုး လုပ္ၿပီး မွ အုတ္ခဲေတြ သယ္လို႔ၿပီး သြားတယ္…
သူေတာင္းစားခမ်ာမွာ ေခၽြးေတြရႊဲလို႔ေပါ့…

အိမ္ရွင္မဟာ ေခြ်းေတြသုတ္ဖုိ႔ သူ႔ကို ပု၀ါ အျဖဴတစ္ထည္ကမ္းေပးလိုက္တယ္…
သူ႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာနဲ႔ လည္ပင္းေတြကို သုတ္လိုက္ေတာ့ ပု၀ါ အျဖဴ ဟာ အမည္းေရာင္ေျပာင္းသြားတယ္ေလ… ေနာက္ထက္ အိမ္ရွင္မဟာ သူ႔ကို ေငြ ၂၀၀၀ က်ပ္ေပးလိုက္တယ္…
သူေတာင္းစားက အိမ္ရွင္မကို ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္…

အိမ္ရွင္မက “ငါ့ကို ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုပါဘူး… ဒါဟာ မင္းရဲ႕႔ေခၽြးနဲ႔ ေသြးနဲ႔ၾကိဳ းစားျပီးမွ ရလာခဲ့တဲ့ လုပ္အားခပါ…” လုိ႔ ေျပာတယ္…

သူေတာင္းစားကလည္း အခုိက္အတန္႔ေလး အေတြးတစ္ခုဝင္လာျပီးေနာက္ “က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ… ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ တစ္ခုေလာက္ ေတာင္းဆုိပါရေစ… ဒီ ပု၀ါေလးကို က်ေနာ့္ အတြက္ အမွတ္တရေလးျဖစ္ေအာင္ ေပးနုိင္မလားခင္ဗ်ာ…? ”

အိမ္ရွင္မက " ရပါတယ္… ယူသြားပါ " လုိ႔ ေျပာလုိက္ေတာ့ သူေတာင္းစားခမ်ာ ပုဝါေလးကုိၾကည့္ျပီး ဝမ္းသာပီတိျဖစ္ေနရွာတယ္…

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ
အဲဒီ သူေတာင္းစားဟာ အ၀တ္အစား သပ္သပ္ရပ္ရပ္ နဲ႔ တစ္ခ်ိန္က သူအုတ္ခဲသယ္ေရြ႕ေပးခ့ဲရတ့ဲ အဲဒီအိမ္ေရွ႕ကို ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္… အသက္ႀကီးေနၿပီျဖစ္တဲ့ အိမ္ရွင္မႀကီးကို ျမင္ေတာ့…
သူက
“က်ေနာ္ အရင္တုန္းက သူေတာင္းစားပါ…
အခုေတာ့ ကုမၸၸဏီ တစ္ခုရဲ႕ ဥကၠဌ ျဖစ္ေနပါၿပီ…
#ခင္ဗ်ားဟာ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေပ်ာက္ဆံုးေနတဲ့ ဂုဏ္သိကၡာကို ျပန္ရွာေပးခဲ့သူပါ…
#က်ေနာ့္ရဲ႕ ယံုၾကည္စိတ္ကို ျပန္လည္ တည္ေဆာက္ေပးခဲ့သူပါ…
#ခင္ဗ်ားသာ မရွိရင္ က်ေနာ္ဟာ ေလလြင့္ေနဦးမွာ အမွန္ပါဘဲ…” လုိ႔ ရင္ထဲက လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲအသံေလးနဲ႔ ေျပာလုိက္မိတယ္…

အိမ္ရွင္မက “ဒါေတြ အားလံုးဟာ မင္းကိုယ္တိုင္ တည္ေဆာက္ခဲ့တာေတြပါဘဲ…မင္းဘဝကုိ မင္းကုိယ္တုိင္ တန္ဖုိးရွိရွိရပ္တည္နုိင္ခ့ဲလုိ႔ အခုလုိ အေျခအေနျဖစ္လာတာပါ……” လုိ႔ ေျပာတယ္

အ့ဲဒီေနာက္
လက္တစ္ဖက္ ကုမၸၸဏီ ဥကၠဌ ဟာ အိမ္ရွင္မႀကီးကို အိမ္တစ္လံုး လက္ေဆာင္ေပးဖို႔ေျပာတယ္… အိမ္ရွင္မႀကီးက လက္မခံဘဲ ျငင္းပယ္လိုက္ပါတယ္…
ဥကၠဌႀကီးက ဘာေၾကာင့္ျငင္းပယ္လုိက္တယ္ဆုိတာကုိ နားမလည္ႏိုင္ဘူး…
အိမ္ရွင္မက ရယ္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္…
“ငါတို႔ မိသားစု အားလံုးဟာ လက္တစ္စံုဆီ ရွိၾကတယ္ေလ… ကုိယ့္ေျခေထာက္ေပၚ ကုိယ္တုိင္ရပ္တည္ျပီး ဘဝတစ္ခုကုိ အဓိပၸာယ္ရွိရွိ တည္ေဆာက္လုိ႔ ရပါတယ္…
လူဆိုတာဟာ တန္ဖိုးရွိရွိ ရွင္သန္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္…
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလးစားသလို ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွိတဲ့ ကုိယ္နဲ႔သိတ့ဲ လူေတြကိုလဲ ဂုဏ္သိကၡာတက္လာေအာင္ လုပ္ေပးဖို႔လိုတယ္… မသိတဲ့ လူေတြကိုလဲ ေလးစားဖို႔လိုတယ္…ကုိယ္ကုိယ္တုိင္ကလည္း တပါးသူကုိ ေလးစားတန္ဖုိးထားမွ တစ္ပါးသူကလည္း ကုိယ့္ကုိယ္ ျပန္၍ ေလးစားတန္ဖုိးထားလာမယ္။ ကုိယ့္ဘက္က မေပးဆပ္ဘဲ တစ္ပါးသူဆီက အရင္ရဖုိ႔ဆုိတာ မျဖစ္နုိင္ပါဘူး။
ကိုယ့္ရဲ႕ အလုပ္ကေန ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းဆိုတာကို ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္မွလဲ ကိုယ့္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ တန္ဖိုးရွိလာမွာ ျဖစ္ပါတယ္…
ကိုယ္ႀကိဳက္ႏွစ္သက္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တယ္… ေငြေၾကးရရွိမႈက တျခားသူေတြေလာက္မမ်ားေပမဲ့…
ပိုက္ဆံခ်မ္းသာၿပီး ၀ိဥာဥ္ကင္းမဲ့ေနတဲ့သူေတြထက္စာရင္ ဘဝတစ္ခုကုိ ရွင္သန္ရတာဟာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး အသက္ရႈဴ ျပီး ပို၍ တန္ဖိုးရွိပါလိမ့္မယ္…"

credit# original
via:NNK