განსმდგომი შუაკაცი (გაგრძელება)

არჩილის მეზობლად, სწორედ მისი კარგი კარის პიდაპირ, იგივნაირ ოთხოთახიანში, ერთ–ერთი წრეელი ცხოვრობდა, უშო- ერთად ჩააწყვეს. სართულზე ორი ცალოთახიანიც იყო, რომელთაგანაც თავისკენა არჩილმა არამყვირალა ენერგიულობით შემოიერთა, წრეელმა უშომ კი მეორე, თავისპირა ბინის ათვისებას ვერაფერი მოუხერხა, რას არ შეჰპირდა, მაგრამ გადასვლას არასდიდებით არ თანხმდებოდა იმბინიანი ხნიერი ქალი, მართა, „გიჟია, რეგვენ-ტიალ-ოხერი? – საჭეს უჯდა და ისე შფოთავდა წრეელი უშო, – მეტი რა გინდა ქალო, ოროთახიანში გადაგიყვან – მეთქი, ამავე კვარტალში – მეთქი…“ „მერე? – ეკითხებოდა მანქანისმიერი გვერდითა წრეელი, არჩილი და კიდევ ერთი უკნითა სდუმდნენ, თანაც, არჩილმა კარგად იცოდა, რაში იყო საქმე… „არაო. რად მინდა დიდი ფართობიო“. „ალბათ ფული უნდა“. „არა, მაგისი დედა ვატირე, – ძალიან მწარედ ცხარდებოდა წრეელი უშო, ჯდომლურ მდგომარეობას იცვლიდა, – უკეთეს ერთოთახიანში გადაგიყვან, უკეთეს ადგილას, უკეთეს სართულზე, რაც ხარახურა გაქვს,უფასოდ გადაგიტან-მეთქი, ბლომად ფულსაც დაგიმატ…ჰხაიი, ჰაა,“ – სუნთქვა ეკვროდა. „მერე?“ „არაო“. „რატომ, მაგისი… – უკვირდა გვერდითას, – სხვა რა ჯანდაბა და ოხრობა უნდა.“ „რავი, მაგისი…“ „ეგება ფული ეცოტავება?“ „არა გაგიჟდი? იმდენს დავპირდი რო…“ „მა რა დოზანა და..“ მცირე ხნის შემდეგ, სწორ მონაკვეთზე, უშო ამბოდა: „გიჟია, მა რა, აქ ჩემი შვილი ცხოვრობდაო და მე იმის ხსოვნას ვერ დავტოვებო..“ „მამა უცხონდა, ეგ თუ მაგ ბინას არ მიატოვებს, მაგისი შვილი რა, – გაცოცხლდება?“ „ბებიამაგისამ, – გაიოცებდა აღმართის შემდგომ იგივ წრეელი, – სხვა ბინაში თუ გადაბრძანდება, შვილი რა, აღარ ეხსომება?“ „რავი, მაგისი..“, დაიბოღმებოდა უშო და მოსახვევს ისე ჯიქურ იპყრობდა, მკვეთრი წივილი პროფილებზე, გლუვად უხილავ განაფხაჭნად გადასდიოდათ, და ზომიერად შემკრთალი გვერდითა წრეელი დაუყვავებდა: ,კარგი რა, უშნო, შენ და შენ ნერვებს არ გაუფრთხილდი, სხვა კი არ მოუვლის… შენ კარგად უნდა დაფიქრდე, უშო, ნელა ატარე და ისე , ყოველთვის არის გამოსავალი“ მეტი რაღა ვქნა, შე კაცო, – უკვირდა უშოს, – ცოლად ხომ ვერ შევირთავ და..“ ამას სიმწარე ახუმრებინებდა, რაღა თქმა უნდა, რადგან ის ქალი დედად ერგებოდა. საერთოდ კი საქეიფოდ მიდიოდნენ, გორთან. „ბიჭოო, მოვიფიქრე! – უხაროდა მანქანაში მინამდე ყუჩად მჯდარ უკნითა წრეელს, მაგარი საფლავის დადგმას დაპირდი და, აი ნახავ თუ, თუ არ დაგთანხმდეს.“ უშომ სარკიდან შეხედა და, თქვა: „ ვუთხარი ეგეც. არ მოინდომა“. „ რატომ, შე კაცო… არ ჰყვარებია?!“ „ არა, არ ვიცი, სულ სხვა რამე მოიმიზეზა“. „ რაო…“ „ აქაც უბრალო იყოო და…“ „ კარგი, ოჰ, კაცო…“ – უკვირდა წრეელს. „ აბაა… ბედი არ გინდა? – მწარედ დაიჩივლებდა უშო,- უველა ოხერი მე უნდა შემხვდეს“.
გადაუხვიეს.