BALBU’YA MEKTUPLAR (2) – VAHLAR

Velhasıl Balbu, hayatımda olup biten birçok şey var benden bağımsız, sözde bu hayat benim. Benden gidenler, bana gelenler, umutlarım ve kırıklarımdan, yorgunluklarımdan ibaret hayatım, neşeyle kederle süslüyorum elimde avucumda ne var ise, Balbu, bana ait olanı var mı bunların? Aldığımız her nefesin hatta bu bedenin dahi sahibi değilken bu dediklerim de nedir, inan hiç bilmiyorum.

Balbu, hayat meseleleri, hayatta kalma uğraşları beni çok yoruyor, hayatı istemiyorum; iade edebilecek gücüm de yok. Son kullanma tarihi geçmiş ama henüz kapağına el sürülmemiş ürünler gibi hissediyorum kendimi, bir yürek taşıdığımın Ali farkında Veli biliyor kırk dokuz elli söyleyip durdu ama kimse sokaktaki dilenci kadar alakadar olmadı bu maalesef gerçekle.

Yeşil ormanlarım, damlalardan nehirlerim, çorak topraklarım var Balbu, bir nefesten hallice eser rüzgarlarım; saman yapraklarından yapılmış duvarlarım hece hece olmuş, parçalanıyor.
Ben olmak zor zanaat Balbu, ben olmak zor; beni idare etmek, benimle başa çıkmaya çalışmak, benimle baş başa kalmak, bana mecbur olmak zor.

Şiddetli, epey şiddetli kaçıp kurtulma ihtiyacım, hayat telakkimin bunca farklı olduğu bu insanlardan, insanlıktan, varoluştan, varoluşumdan koşarak kaçmak istiyorum, ardına bile bakmadan veyahutta gözlerimi kapayarak ebediyeten.

Ölüm, dile kolay dediklerinden hani, neliğini bir türlü kavrayamadıklarımızdan sanırım. Gitmek, hiçliğe karışıp hiç olmak, yavaş yavaş yok olmak ya da aniden, birden bire terk etmek. Dilediğim bu mu, belki de. Neden bunu diliyorum?

Parmakla gösteren miyim yoksa gösterilen mi? Suçlular mı parmakla gösterilir yoksa, parmağını birine doğrultup ona ‘sen suçlusun’ etiketini yapıştıran mı? Hangisiyim Balbu, hangisiyiz?
İnsanlara kızıyorum, susuyorum; insanlara güveniyorum, susuyorum; ve nasıl işse bu Balbu, insanlara kırılıyorum, yine susuyorum. Ben sustukça neden büyüyorlar?

Sesim çıkıyor mu diye kontrol etmek istiyorum bazen, aynanın önünde kendimi ararken buluyorum çoğu kez. Sözlerimi düşünüyorum gerçekten söyledim mi diye, kendimi düşünüyorum “Ben kimim?” diye ve aynaya bakıyorum ne görüyorlar diye. Gördükleri ben değil miyim, duymuyorlar mı beni, yoksa yalnızca tanımıyorlar mı beni?

Kağıttan gemiler yapıyor dalgaların arasına bırakıyorum, onların suyun üzerinde yüzüşlerini izleyip içine binip yitmek istiyorum. Ben yok olmak istiyorum Balbu, hiç olmak.

Dayanamıyorum, sahiden dayanamıyorum, ‘-amadıklarım’ çoğaldıkça daha da hırçınlaşıyorum, daha da kararıyor gözüm, karanlıklara göçüyorum. Ne kendimi duyuyor ne kendimi görüyorum, belki de ancak o zaman yok olabiliyorum. Ve biliyorum yakınlarda bir yerlerde ‘hiçliğim’ seziyorum.

Başımı kaldırıp yine aynaya bakıyorum, gözlerimin ta içine, anlamaya çalışıyorum. Suçlu muyum yoksa suçsuz mu, suç ne? Ben olmaya çalışmak mı? “Ben olmak” suç mu Balbu?