Big Punishment/Büyük Ceza by @justezgi

Watching the night sky, my eye caught on a bright star. It had a very strong glow. Maybe I watched it for minutes. I was kind of fascinated. I stopped thinking about it for a moment. I just started watching that beauty. It was a very good feeling. I wasn't thinking, and what happened was that I just felt good. I didn't want to die at that moment. I wanted to live. Of course, I couldn't wait for this feeling to last long. Again, I and my ridiculous thoughts are left alone again. I'm starting to feel insignificant. Actually, I'm really insignificant, but this was different. It was a very deep feeling. The size of the universe is beyond my perception, and I am just a piece of dust thinking inside a small dot. We're just a mistake of nature. For thousands of years, all we did was believe that we were the center of the universe. We couldn't accept it, we're just beings drifting alone in the farthest corner of the universe. Away from all that beauty... And our punishment is to think. What could we have done to deserve such a big punishment?

Gece gökyüzünü izlerken, gözüm parlak bir yıldıza takıldı. Çok güçlü bir parıltısı vardı. Belki dakikalarca izledim. Büyülenmiş gibiydim. Bir an için düşünmeyi bıraktım. Sadece o güzelliği izlemeye başladım. Çok güzel bir duyguydu. Düşünmüyordum ve olan şey sadece iyi hissetmemdi. O an ölmek istemedim. Yaşamak istiyordum. Tabi bu hissin uzun sürmesini bekleyemezdim. Yine ben ve yine saçma düşüncelerim baş başa kaldık. Önemsiz hissetmeye başladım. Aslında gerçekten önemsizim fakat bu farklıydı. Çok derinden gelen bir histi. Evrenin büyüklüğü algımın ötesinde ve ben sadece küçük bir noktanın içinde düşünen toz parçasıyım. Doğanın bir hatasıyız sadece. Binlerce yıldır tek yaptığımız evrenin merkezi olduğumuza inanmaktı. Kabullenemedik, bizler evrenin en uzak köşesinde yalnız başımıza sürüklenen varlıklarız sadece. Tüm o güzelliklerden uzakta... Cezamız ise düşünmek. Bu kadar büyük bir cezayı hak edecek ne yapmış olabiliriz?