Gökyüzüne aşık olmak.

Gökyüzüne baktıkça yeryüzündeki yasamin ne kadar anlamsiz saçma ve gereksiz olduğunu anlamak pekte zor değil. Bulutlar, masumiyet ve sakinligin simgesi benim için. Ama onlarında duyguları olduğunu düşünüyorum. Karardıkları zaman çok kızgın , bembeyaz paramparça olurlarsa kırgın, rengarenk olurlarsa aşık , yerini gökyüzünün okyanus mavisine verdikleri zaman sevimli.. Geçen oturmuş çayımı yudumlarken gökyüzünü izliyordum. Bulutların o mükemmel renk şovu gözüme o kadar çarpmış ve etkilemişti ki havanın kararmasını hiç istememiştim. Aslında bulutları asıl süsleyen şey Güneşti, güneşin batışıydı. Güneş ve bulutlar, mükemmel hava şovcuları. Ressam gibi tüm gökyüzünü renklere boğuyordu. Bazen bulutlar öyle bi şekillere giriyorlardıki bi anlam vermeye çalıştıklarını düşünüyorum. Bakarsın hareketlerini izlersin, hep birşeylere benzetirsin harikadır mavi gökyüzünün üstünde beyaz pamuklar. Hayalperest bünyelere ilaç gibi gelen harika ötesi bişeyler. Bakıyorsun gökyüzüne bulutlar dans ediyor şenlikle böyle. Bakıyorsun sevinçlerine ışıklarına. Dert tasanı unutuyorsun. Yaptıkları o güzel ışıltlı şovları yüzünde küçücük bir tebessüm bırakıyor. Sonra aniden bi bakıyorsun güneşin hüzmesi yüzüne doğru düşmüş. Dahada gülümsüyorsun. Bulutların seni farkettiğini düşünüyorsun. Derin bir nefes alıp vererek gökyüzündeki bambaşka cıvıl cıvıl bir dünyaya dalıyorsun.. Gökyüzüne bakmak böyle birşey işte. Terapi gibi, sıkıntılarını alıııp götürüyor yerine içine koyduğu cıvıl cıvıl ışıltılar bırakıyor. Ama maalesef bu güzel şeylerin bir sonu oluyor. Gece tamamen kapkaranlık oluyor. Ve ayın beyaz ışığıyla kısmen görüyorsun. Güneşin ve bulutların şovu sana yaşam sevinci, Ay ve ve bulutun şovu sana karamsarlığı gösteriyor.