Geboorte van een bewuste samenleving
Geboorte van een bewuste samenleving
Het is tijd. Het is tijd voor de wereld van mensen om zich te herkennen als zijnde dezelfde. Allen zijn we zonen en dochters van de aarde. Allen zijn we kinderen van het universum. Allen zijn we verbonden met de kosmos, moeder aarde en elkaar. Allen zijn verbonden met al het levende, er is geen andere manier. Allen zijn verbonden met alle sterren en planeten. Het hele universum is van jou, en om jou, en in jou en voor jou. Het IS jou.
Het is tijd om alle tweestrijd te laten gaan. De gespletenheid van de mens heeft zich al te lang voorgedaan als het echte. We zijn één. We zijn één in onszelf, één met de wereld om ons heen, één met het universum en één met elkaar. Er is geen plek meer voor jaloezie en begeerte, competitie en trots, eer en egoïsch verlangen. De loyaliteit aan de leugen komt ten einde, en daarmee ook het bezit van elkaar. Het is aangeleerd om intolerantie te tonen, voor dat wat anders lijkt. We verdelen wat één is, omdat het dan slechts sommigen verrijkt.
Al je negatieve kenmerken zijn een vorm van angst of hebben angst aan de wortel. En die angst is in je gebracht om je ervan te weerhouden naar jezelf te kijken, en het leidt onherroepelijk tot geweld, meer angst en de verdeling van elkaar… Dingen die er juist toe leiden dat jaloezie, competitie, bezit en intolerantie er kunnen zijn.
Het is tijd om samen te komen in vriendschap en de gedeelde bron in eenieder te herkennen als het ene wat ons voedt. Om te kunnen geven en delen van wat eenieder heeft, kan, doet, weet en is... Als één wereld, één mensheid, met één bron, in dankbare acceptatie, vergevingsgezindheid en harmonie met de aarde, het bestaan en elkaar…
Om de schoonheid van de aarde in al haar vormen te zien voor wat ze is. Dat, samen met het wonder wat er is gebeurt, de geboorte van een wezen die zijn oorsprong kan herkennen. Een wezen die omarmen kan wat hem in stand houdt en die er bewust in eenheid en harmonie mee leven kan. De mens.
De mens, als kind van het levende organisme dat moeder natuur en vader bewustzijn zijn.
Als wezens staan we aan de afgrond. We kijken neer op een verleden van verschrikkelijkheden en oorlog. We kijken om ons heen en zien dat de bloederige geschiedenis van de mensheid niet verleden tijd is, maar heden! We hebben er een gehavende planeet en een beschadigde mensheid aan overgehouden: met een kunstmatige manier van leven die niet voldoende voedt, behuisd of kleedt. Een leven wat dood en strijd vereert, maar wat zorg cremeert. Het is een manier van leven geworden die ons nooit vervullen kan, want het is verkeerd gericht. De manier van leven die ontstaan is, is gericht vóór onszelf en óp anderen… en niet óp onszelf en mét iedereen.
Een mondiale ontwaking staat ons voor. Een ontwaking voor het feit dat we niet langer kunnen leven op de manier die we doen. Een nieuwe manier van leven gaat komen, omdat we onze weg kwijt zijn en we ver van de bron verwijderd leven. Deze ontwaking komt als een geboorte, en zoals met alle geboorten zal dat voor sommigen een pijnlijke overgang zijn, waarin het herkennen van het eigen doen en laten, de herkenning van ons eigen aandeel in de ellende van de wereld, pijn met zich meebrengt, maar ook verzoening, terwijl we het moeten loslaten… als een doortrapte geliefde van wie we houden, maar die toch moet gaan.
Gevangen tussen de wereld van geld en liefde; de wereld van macht en symbiose; de wereld van controle en vrijheid; de wereld van egoïsme en zinvolheid... is het de keuze van de individuele mens hoe deze te balanceren, want enige wijsheid erover lijkt ver te zoeken en lang verloren. Hoe geld en macht te hebben en toch liefdevol en nobel met de medemens te leven. Hoe controle uit te oefenen in een wereld waar vrijheid toch het enige is om mee te leven.
En hoe verder de tijd vordert, hoe meer prangend deze vragen om realisatie vragen, totdat het klapt.
Geld is nooit echt nodig geweest. Het was handig voor een tijdje, maar nu de wereld zo klein is geworden, is het overbodig geworden op de verzamelmanier. Geld is niet belangrijk als schuldobject, maar slechts als middel voor verdeling... maar omdat alles allang voor iedereen beschikbaar kan zijn, heeft het absoluut geen zin meer om het als verdelingsmiddel te hanteren, behalve voor hen die het symbolische cultiveren en er verdeeldheid onder de mensheid zelf mee willen bewerkstelligen, en daarmee gescheidenheid cultiveren en grof verschil, in plaats van het te laten delen.
We doen het maar niet. We gaan maar niet aan. We zetten alles vast in een systematiek en zitten daarmee zelf vast in de systematiek ervan. Voor het verkrijgen van voedsel is geld niet belangrijk. De aarde deelt het vrij en ze is onverschillig voor wie neemt... en iedereen komt van haar.
Als je sinaasappel niet van de andere kant van de wereld hoeft te komen, maar gewoon groeit in het park, hoeveel materialen, brandstof, moeite en geld zijn dan overbodig? Als niet iedereen werkt in een stad waar hij niet woont, hoeveel files zijn er dan nog?
Het probleem is dat de wereld zo is opgezet dat alles kunstmatig verkregen moet worden, zodat er een reden is voor regelgevingshandel en er veel met-geld-gemoeide-zaken tussen producten en consu-mens zitten, zodat we niet zelfvoorzienend kunnen zijn.
Het is aan jezelf om te beginnen te herkennen. Om je aandacht naar binnen te richten en te herkennen wat je doet en hoe je het doet en waarom. En net zo is het noodzakelijk om er eerlijk over te zijn en uit te spreken hoe je doet wat je doet en waarom.
Het vereist ongefocuste aandachtigheid in een ontspannen geest, om te herkennen wat je vanbinnen doet; om te herkennen hoe je ego zich beschermt en zich voordoet, en het is mogelijk voor iedereen… Het is niets bijzonders, het is intrinsiek. Je kon dit al bij geboorte. Er is je gewoon nooit over verteld en het werd altijd ontkent. Want deze intrinsieke mogelijkheid is je aangeboren, het zit in je natuur verweven, het is de essentie van je wezen: je spiegelt.
Bewustzijn is als een lege spiegel, een spiegel van eenheid, en je mind is als een gespleten spiegel die alles ziet in delen, delen die je hebt aangeleerd.
Je ratio is als een culturele redenaar die dingen tot opzichzelfstaande systematiek met kennis maakt. Je ego is de ingekapselde mentale verpersoonlijking van onder ander deze elementen, in ongeziene staat! Iets wat zich in je mind tot een complexiteitsstructuur opbouwt, totdat je ernaar kijkt.
Je kunt jezelf van de werking van je eigen mind bevrijden, en je weet nu al veel over wat je weten moet. Er zijn zovelen al geweest op deze planeet die het tot het uiterste brachten en het Zelf als zichzelf, realiseerden. Er is er geen die als eerste genoemd kan worden, ze zijn allen schitterend op hun eigen manier: zoals Lao Tse, Hafez, Nisargadatta, Boeddha, Jezus, J.Krishnamurti, Kabir, Ramana. En net zo Terence McKenna, Alan Watts en zoveel meer... Ik hou van ze allemaal; en de duizend en één dagen en nachten met de verhalen van de Meesters die weer tot leven kwamen en hun “geheimen” openbaarden. Allen kleurden ze mijn hart in regenbogen, terwijl ik las en luisterde naar de stemmen van de wijzen die de woorden van tienduizend Boeddha's nog eens beschreven. De schitteringen van Rumi of de poëzie van Kalidas. De logica van J. komt tegenwoordig steeds meer van pas. De speelsheid van de Tao en de doeltreffendheid van Zen. De schoonheid van de Sutra’s is de waarheid van Gods' pen.
Maar niets kan op tegen je eigen directe ervaringen van concentratie en contemplatie, wanneer ze totaal zijn uitgedoofd. De schoonheid van gebed en de harmonie van meditatie... En ben je alles zat en lukt het je nog steeds niet... dan zijn daar U.G. en Terence die al je laatste ideeën bij je weghalen.
Er zijn tegenwoordig zoveel mensen die iets weten. Er zijn zoveel mensen die iets gezien hebben. Mensen die “zijn” kunnen. Je ziet ze alleen nooit en je hoort ze niet, want niemand heeft je er ooit over verteld... En als je er iets over hoort, dan wordt er moeilijk over gedaan, of je maakt het zelf ongedaan. Het is tevens een andere reden waarom je zulke mensen niet hoort of ziet op tv, want zulke mensen ontnemen je je illusies, waardoor symboliek geen kracht meer heeft… en dat is alles waar de machtigen het van moeten hebben.
Er zijn steeds meer bevrijde mensen op de aarde en het is in principe niets bijzonders. Het is voor iedereen een intrinsieke mogelijkheid. Bevrijde mensen zijn groots in hun kleinheid, en je zal ze eerder niet willen aanhoren dan wel, want ze denken niet meer op de manier die we krijgen aangeleerd. Ze zijn eruit. Wat ze te zeggen hebben lijkt slechts tegen je zoals je bent, omdat het kan slopen wat je nu bent, maar je moet het uiteindelijk zelf doen. Mensen zijn er veelal niet toebereidt om de spiegels naar elkaar te draaien, want het is pijnlijk om te zien dat je zelf de oorzaak bent van al er fout gaat.
De kleine dingen die we doen als werk zijn veelal de raderen die als geheel het systeem bouwen wat een wapen vormt wat op onszelf gericht wordt. Het moet toch gezien worden. De organisaties die als organen het lichaam van politiek vormen laat zijn armen slaan met legers, terwijl het zijn wet spreekt vanuit het staatshoofd dat zijn orders krijgt vanuit het occulte, en de taal ervan is symbolisch.
Het is moeilijk om te erkennen dat je bezit uit angst voortkomt en net zo je manipulatie, je achterdocht, je macht, controle en status. Maar kijk met naakte ogen en vergeef. Zie zonder denken en weet. Leeg je geweten en wees schoon, leeg je van verlangen en wees helder. Hoor zonder luisteren en vindt je hart als toetssteen om nooit meer kwijt te raken.
De fantasie wordt droom genoemd, maar die “droom” is de illusie. Je perceptie houdt je slechts voor de gek... dat is, totdat je 't ziet.
Stop het haten en begin te beminnen. Projecteer niet naar buiten, maar zelfreflecteer vanbinnen. Wees dapper en wordt wakker, want “het spel” komt ten einde, het feest gaat beginnen.
Er zijn oneindig manieren om de wereld anders te zien dan wat je geleerd is. Het hart van de mens is zoveel meer dan je weet. Je lichaam kan denken met plekken die geen woorden kennen maar wel een taal spreken. Woorden zijn niet je enige taal, gevoel heeft een taal, emotie heeft een taal, intuïtieve taal. Leer ernaar te luisteren, maak er tijd voor. Wees stil en aandachtig en liefdevol met jezelf. Ontfocus je aandacht, zodat je zonder concentratie, losjes voelend in je lijf, kunt luisteren naar een stromend beekje of meewaaien in de wind.
Langzaam maar zeker wen je eraan en verdiept het. En herken je in jezelf steeds meer van wat en wie je nou eigenlijk bent. Je begint erdoor op te lossen als persoonlijkheid. Je wordt er inzichtelijk van en kalm. Je gaat erdoor groeien. En er komt een dag... dan weet je precies wat ik bedoel. Dat zal een dag zijn.
Maar voor die tijd zal je je hooguit eerst meer onzeker worden en meer zien van wat het problematische is aan wat we bouwen met z'n allen. Er is een grote schoonmaak op de aarde nodig, maar die begint en eindigt bij onszelf.
Je kent jezelf nog niet zo goed… het is niet erg. Het is goed, het mag, maar het hoeft niet langer zo te zijn.
Als je je aandacht bij jezelf houdt, als jezelf leert voelen, dan komt zien ook vanzelf, en daarmee gaat de lucht in je open. Het mag nu wel eens gebeuren, het ligt al zolang in je te sluimeren om dit door te maken. Je connectie met het geheel is zomaar door je te zien, maar je kijkt met verkeerde ogen, door een orgaan wat zich intellectueel programmeren laat, door semantische taal... En dat orgaan is geprogrammeerd om alleen te zien wat het heeft geleerd. Maar het is slechts het centrum van je hersenen waarmee je dingen kunt doen. Je kan ermee rationaliseren en redeneren, plannen en kwantificeren. Je kan ermee organiseren en je leven naar je zin maken. Je kan je omgeving ermee maken zoals je wilt. Het is goed voor maatschappelijk nut, maar je wezenlijke essentie blijft erdoor onaangeraakt… In je essentie is geen nut, daar is uitsluitend zin, en de zin van je leven zit in de expressie daarvan.
Links: