အိမ္ေရွ႕မွာခံုျဖဴတန္းရိွတယ္

#အိမ္ေ႐ွ႕မွာခံုျဖဴတန္းရိွတယ္...
••••••••••••••••••••••••••••••••••••
ဟုတ္တယ္ ...
ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ေ႐ွ႕မွာခံုျဖဴတန္းရိွတယ္ ..
ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ ခုႏွစ္တန္းေက်ာင္းသားဘဝေလာက္က ေဖေဖနဲ႔အတူ ေႏြရာသီရက္႐ွည္ေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ရက္မွာ အိမ္ေ႐ွ႕မွာ ခံုတန္းေလး႐ုိက္ခဲ့တာ ..
ေဖေဖ့ကိုကူရင္း ကိုယ္တိုင္သုတ္ခဲ့ရတဲ့ သေဘၤာေဆးျဖဴျဖဴေလးေတြ ...
ေနဝင္ညေနရီမွာ အားလံုးၿပီးလို႔ေဆးသားျဖဴျဖဴေလးေတြနဲ႔ လွေနတဲ့ခံုျဖဴတန္းေလးကို ထိုင္ခ်င္စိတ္အားႀကီးလြန္းတဲ့စိတ္က တညလံုးေတာင္ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ခဲ့ ...
ကြၽန္ေတာ္ဘယ္သိႏိုင္ခဲ့မလဲ အဲ့ဒီခံုျဖဴတန္းေလးဟာ ဘဝမွာသိပ္ကိုအေရးပါအရာေရာက္ခဲ့မယ္မွန္းကို ...။

ေနာက္တေန႔မွာ ေဖေဖကဗာဒံပင္ေပါက္ေလးတစ္ပင္လာေပးတယ္ ..
ခံုျဖဴတန္းေလးေဘးမွာ သားစိုက္ဖို႔တဲ့ေလ ...
သစ္ပင္စိုက္ဝါသနာပါတဲ့သူမို႔ ခ်က္ခ်င္းပဲတူရြင္းဆြဲၿပီး စိုက္ထားလိုက္တယ္ ...
တိရိစာၦန္ေတြမဖ်က္စီးႏိုင္ေအာင္ ႏွီးျခင္းၾကားတစ္လံုးကို ဖင္ျဖတ္၊ အေပၚကအုပ္ၿပီး
ေဘးကေန ဝါးေခ်ာင္းေလးေတြ႐ိုက္လို႔ တယုတယ ဂ႐ုတစိုက္နဲ႔ ခံုတန္းျဖဴနဲ႔ဗာဒံပင္ကို ေကာင္းစြာထိန္းသိမ္းေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့တယ္ ...
ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာေတာ့ ဝါသနာကိုပ်ိဳးတည္အစျပဳရာဘူမိနက္သန္အျဖစ္ ဒီခံုတန္းေလးမွာပဲ စာဖတ္ရင္း ညေန ေနဝင္ရီတေရာေတြကိုလည္း ခံစားစီးေမ်ာတတ္ခဲ့တယ္ ..။

ေနာက္ထပ္ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္အတြင္း .. ဗာဒံပင္ရဲ႕အရိပ္ေအာက္မွာရိွတဲ့ ခံုတန္းျဖဴျဖဴေလးမွာ ကြၽန္ေတာ္ရယ္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္မေလးရယ္ .. ညေနခ်ိန္ေတြတိုင္း အတူတူရိွေနတတ္ၿပီ။
သူမရယ္ကြၽန္ေတာ္ရယ္ ဘဝရဲ႕ရည္ရြယ္ရာအိပ္မက္ေတြကို စိတ္ကူးယဥ္ရင္း လမ္းတဖက္ကကြင္းျပင္က်ယ္ထဲ ခပ္ေငးေငးလည္းရိွတတ္ခဲ့ၿပီ။
ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ေဘး လမ္းဘက္အျခမ္းမွာထိုင္တတ္တဲ့ သူမဆီကလြင့္ပ်ံက်ီစယ္တတ္ေလတဲ့ သနပ္ခါးနံ႔ေမႊးေမႊးကိုရႈရိႈက္ရင္း ...
ပါးျပင္ျဖဴႏုႏုထက္က သနပ္ခါးပါးကြက္ေလးကို ခိုးခိုးၾကည့္ရတာဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အခ်စ္ဆိုတဲ့အရာနဲ႔ စတင္ထိေတြ႕တိုးတိုက္ေစမိခဲ့တယ္ထင္တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ...
ေႏြရက္႐ွည္ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆို ...
ဗာဒံပင္ေအာက္ကခံုျဖဴတန္းေလးမွာ ...
၁၄ ႏွစ္အရြယ္ေကာင္ေလးနဲ႔ဆံပင္႐ွည္႐ွည္ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္တို႔ ...
ညေနခ်ိန္ေတြတိုင္းရိွတတ္ခဲ့ၾကတယ္..
ေကာင္ေလးကေကာင္မေလးပါးျပင္ကိုခိုးခိုးေငးၾကည့္ေနတာ ..
ေလအလြင့္မွာ ဆံႏြယ္ေတြမ်က္ႏွာကို လာ႐ိုက္ခတ္တုန္း မသိမသာခိုးနမ္းတာ..
ေကာင္မေလး လက္ဖဝါးအနား ေကာင္းေလးလက္ကေလးေတြ မသိမသာ တိုးကပ္သြားတတ္တာ..
သက္ျပင္းေလးေတြမသိမသာခ်ေနတာကအစ...
ေသခ်ာ စပ္စုတတ္သူဆိုရင္ သတိျပဳမိၾကမယ္ထင္မိရဲ႕ ..။

ဤလိုနဲ႔ ..
အခ်ိန္ဆိုတဲ့ ယႏၱရားရဲ႕ ေက်ာျပင္ေပၚစီနင္းလိုက္ပါရင္း..
သူမနဲ႔က်ေနာ္.. တစ္ေယာက္တစ္နယ္ဆီ ေဝးခဲ့ၾကရတယ္..
တကၠသိုလ္အတက္မွာ ေမဂ်ာကြဲတာရယ္...
သူမရဲ႕ အစိုးရဝန္ထမ္းမိဘေတြေၾကာင့္ နယ္ေျပာင္းရတဲ့အခါ.. စာတစ္ေစာင္နဲ႔ လက္ျပနႈတ္ဆက္ရံုကလြဲလို႔...
ရင္ထဲက အရိွတရားေတြ သူမကို သိေစခြင့္မရလိုက္ခဲ့ပါဘူး..

အဲ့ည ခံုျဖဴတန္းမွာ က်ေနာ္ ညထြက္အိပ္ျဖစ္တယ္...
သူမနဲ႔အတူတူ ေမာ့ၾကည့္ခဲ့ဘူးတဲ့ ဗာဒံရြက္ေတြၾကားက မပြင့္တပြင့္ျမင္ရတဲ့ ၾကယ္ေတြေတာင္ ႐ွာမရခဲ့တဲ့ ညျဖစ္ခဲ့တယ္ ..

ေနရာေဟာင္းဟာ အတိတ္ေဟာင္းေတြနဲ႔အတူ ေဝဒနာေဟာင္းေတြက .
တိုးတိုက္က်ီးစယ္တတ္တဲ့ ေနရာပါပဲ ...
ဟိုအရင္ ျဖဴလႊလႊေဆးေရာင္ေတြနဲ႔ .. ညေနတုိ႔ရဲ႕ အေဖာ္မြန္ေလးဟာ ..
ခုေတာ့လည္း ေဆးေတြကြက္၊ ညစ္တဲ့ေနရာညစ္လို႔...
ဗာဒံရြက္ေျခာက္ေတြရဲ႕ လဲေလ်ာင္းရာသာ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။
ျပဳျပင္ထိမ္းသိမ္းျခင္းမရိွၾကေတာ့လည္း ..
ခံုတန္းေလးဟာ .. အားနည္း ယိုင္နဲ႔လို႔ .. အတိတ္ေဟာင္းေတြကိုေထြးပိုက္ရင္း ..
ခပ္ယဲ့ယဲ့သာ .. သူရွင္သန္ႏိုင္ေတာ့တယ္ ...

တစ္ခ်ိန္ကေတာ့ ..

အိမ္ေရွ႕မွာ ခံုျဖဴတန္းရိွတယ္ ...
ဟုတ္တယ္ ..
ကၽြန္ေတာ့္အိမ္ေရွ႕မွာ ခံုျဖဴတန္းရိွခဲ့တယ္ ...

Lay Cho
#MSU-061