Rio - Βήματα Χαμένα (στίχοι)

Ήτανε νύχτα κι έβρεχε, ήμασταν κι οι δυο πίτα
κι όμως όλο και πιο κοντά κάτι μας έφερνε
είχες εκείνο το βλέμμα που με παρέσερνε
μια παράξενη γαλήνη γύρω σου που με παρέλυε
μικρό κορίτσι με τα βήματα χαμένα,
σε περιμένω να 'ρθείς κάτω από τ'αστέρια,
έχω στην πλάτη φτερά, μα κομμένα χέρια,
κάνε τη σελήνη ταξίδι μας, χαμογέλα
κράτα με, φύγαμε ταξίδι στο άγνωστο
αγάπα με δίχως αύριο, μες στο άπειρο

Νύχτα στη σοφίτα μονάχος κι όπου με
πάει, απόψε πόνεσα κι έβαλα το στυλ που μου παειι
αυτό το στύλ που μεθάει,
τη νύχτα φόνισσα, φόρεσα τη μάσκα του
Ριο και πυροβόλησα το χρόνο

λιγοστεύει το οξυγόνο
στ'αρχίδια μου, για σένα το ζω
φυλαχτό σ'έχω λίγο πιο κάτω από τον
ώμο μου
για σένα το ζω
φυλαχτό σ'έχω λίγο πιο κάτω από τον
ώμο μου

Νύχτα στη σοφίτα μονάχος κι όπου με
πάει, απόψε πόνεσα κι έβαλα το στυλ που
μου πάει
αυτό το στύλ που μεθάει,
τη νύχτα φόνισσα, φόρεσα τη μάσκα του
Ριο και πυροβόλησα

Βαδίζω σ'ενα τόσο σκοτεινό μέρος
παραλογίζομαι σ'ένα τόσο πυκνό νέφος
ψάχνω το δρόμο
καταναλώνω αλκοόλ σκέτο και διαφεύγω
ταξιδεύω σε μονοπάτια παράξενα
το φόντο μαύρο,
γύρω μου δέντρα με αλλόκοτες μορφές
αλλάζουνε χιλιάδες χρώματα
εκατομμύρια ακανόνιστες φωσφοριζέ γραμμές
ξεμυτάν από τα πατώματα
χορεύουν δίπλα μου σκιές, μα δε βλέπω γύρω μου
σώματα
μόνο μια λάμψη από κάποια σπάνια πετρώματα
ψυχή μου βάστα, μα καρδιά μου όποτε γουστάρεις σπάστα
θ' αλλάξουμε σ' ουράνια σώματα, εγώ κι εσύ
αυτήν την τελευταία πανσέληνο του Σεπτέμβρη
είναι η πρώτη μας ανατολή
μαζί θα φτάσουμε εκεί,
εκεί που δεν έφτασε ούτ' ένα αστέρι,
σε μέρη που δεν πετούν οι αγγέλοι
το ζώ μαζί με το υπόλοιπο Bong
και πλάτη-πλάτη με το Μο
και Μάνι Μάνι και Μο
βαδίζουμε το δρόμο που δεν έχει γυρισμό
δε με νοιάζει να πεθάνω ρε, ρε δε με νοιάζει να πεθάνω
θα πάω και όπου βγώ
ρε δε με νοιάζει να πεθάνω θα πάω και
όπου βγώ.