တစ္ခါက ငယ္ဘဝ
လြတ္လပ္ေရးေန႕ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ငယ္ငယ္ကအေၾကာင္းေလးသတိရမိတယ္
ကြၽန္ေတာ့္ အေမက (တစ္ခ်ိန္က) ေက်ာင္းဆရာမ
ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ အေမနဲ႔အတူ
ေန႔လည္ မုန္းစားေက်ာင္းဆင္းရင္လဲ အေမနဲ႔ တျခားဆရာမေတြနဲ႔အတူထမင္းစားရတာ
သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းဆိုတာလဲ
ဆရာ/မ သားသမီးအခ်င္းခ်င္းေလာက္ရယ္
အဲ႔ဒါေတာင္ခင္တာမဟုတ္ဘူး စာျပိဳင္ၾကတာ
ဘဝမွာ ေက်ာင္းရယ္ အိမ္ရယ္ပဲရွိတယ္
အျပင္ထြက္ေဆာ့တယ္ဆိုတာ တစ္ခါမွမရွိခဲ႔ဘူး
ကြၽန္ကေတာ္က ေဆာ့လဲမေဆာ့တတ္ဘူးေလ
စက္ဘီးလဲမနင္းတတ္ဘူး
ႀကိဳးခုန္တာ ေဘာလုံးကန္တာ ဘာတစ္ခုမွမတတ္ဘူး
ေျပးတန္းလိုက္တန္းေဆာ့မယ္ဆိုေတာ့လဲ
ေခ်ာ္လဲမယ္ ဒူးျပဲမယ္နဲ႔
ၾကက္ေတာင္ဆိုလဲမရိုက္တတ္
ေရလဲမကူးတတ္
အားကစားနဲ႔ပတ္သတ္တာဆိုလဲတစ္ခုမွမလုပ္တတ္ဘူး
သူငယ္ခ်င္းလဲသိပ္မရွိဘူး
တစ္ခုခုဆို အေမ့ ထမိန္စဆြဲပီး အေမနဲ႔ပဲအေနမ်ားတယ္
လူေတာလဲမတိုးရဲဘူး
သူမ်ားအနိုင္က်င့္လဲျငိမ္ခံလိုက္တာပဲ
စကားလဲက်ယ္က်ယ္မေျပာရဲဘူး
တစ္ခုခုဆိုသိပ္ေၾကာက္တတ္တာ
(ငယ္ဘဝကိုျပန္ေတြးမိရင္သိပ္စိတ္တိုတာပဲ အဲ႔ေလာက္ေတာင္အသံုးမက်ရသလားဆိုပီး…)
ထားပါေတာ့အဲ႔ဒါေတြ
အဲ႔လိုနဲ႔လြတ္လပ္ေရးေန႔ေရာက္လာေရာ
ကိုယ္ကဘာမွမလုပ္တတ္ေတာ့ သူမ်ားေဆာ့တာေတြပဲ
ထိုင္ေငးရတာေပါ့ သိပ္လဲအားက်တာပဲ
အာလူးေကာက္ျပိဳင္ပြဲတို႔ ႀကိဳးအျမင့္ခုန္တာတို႔
အေျပးျပိဳင္တာတို႕ ကေလးေလးေတြမုန္႕စားျပိဳင္တာကအစ
ဝင္ပါခ်င္ခဲ႔တာ အေမကလည္းအားေပးတယ္ေလ မငး္ျပိဳင္လဲရံွုးမွာတဲ႔ အလကားပဲျပိဳင္မေနနဲ႔တဲ႔
အဲ႔လိုနဲ႔တေနကုန္ သူမ်ားေဆာ့တာပဲေငးရတာေပါ့
ညေနပိုင္းလဲေရာက္ေရာ သံပံုးေခါက္ျပိဳင္ပြဲလုပ္မယ္တဲ႔
ျပိဳင္ရတာသိပ္မခက္ပါဘူး တုတ္တေခ်ာင္းေပးထားမယ္
သံပုန္းကိုအျမင့္တေနရာကေနႀကိဳးနဲ႔တြဲေလာင္းခ်ီထားမယ္
ျပိဳင္မဲ႔သူက မ်က္လံုးကိုအဝတ္နဲ႔စီးထားရတယ္
မျမင္မစမ္းနဲ႔ သံပံုးဆီလမ္းေလွ်ာက္ပီး ေပးထားတဲ႔တုတ္နဲ႔ ထိေအာင္ရိုက္ရတာ မျမင္ရေတာ့ ဟိုယိုင္ဒီယိုင္နဲ႔ေပါ့
ေဘးကလူေတြကဝိုင္းေအာ္တာနားေထာင္ပီးရိုက္ရတာ
ဘယ္ဘက္ကိုတိုးတို႕ ေရာက္ေတာ့မယ္ ရိုက္တို႔
ဝိုင္းေအာ္ အားေပးၾကတာေပါ့
ထိတဲ႔သူကလဲထိတယ္ ေပ်ာ္စရာေတာ့ေကာင္းတယ္
အိမ္ေဘးကဦးေလးႀကီးက သား သံပုံးတီးျပိဳင္မလား သံပံုးကိုနိမ့္နိမ့္ေလးခ်ီေပးမယ္ ဆိုေတာ့
ကိုယ္က ျပိဳင္ခ်င္ရက္လက္တို႕ေလ
အေမကျပိဳင္မေနပါနဲ႔ဆိုတာလဲမရ
ဝင္ျပိဳင္မယ္ သားေသခ်ာၾကည့္ထားတာ ေဆာ့တတ္တယ္ေပါ့
ဒီလိုနဲ႕ျပိဳင္ပြဲလဲစေရာ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္အားထက္သန္မႈေတြဘယ္ေရာက္သားလဲမသိ
လူေတြကိုယ့္ကိုဝိုင္းၾကည့္ကတည္းကရွိုးတို႔ရွန္းတန္းျဖစ္ေနပီ
မ်က္စိပိတ္ပီးလမ္းေလွ်ာက္ေတာ့လဲယိုင္တိုင္တိုင္နဲ႔
သူမ်ားေတြက ညာဘက္တိုး ဘယ္ဘက္တိုးဆိုတာေတြလဲအာရံုထဲမေရာက္နိုင္ဘူး
စိတ္ထဲေၾကာက္ေနတာပဲရွိေတာ့တယ္
အဲ႔လိုနဲ႔စိတ္ထင္ရာေလွ်ာက္လိုက္တာ ေျမာင္းထဲျပဳတ္က်ပါေလေရာ
လူေတြဝိုင္းေျပာသားပဲ အဲ႔ဘက္မေလွ်ာက္နဲ႔ဆိုတာ ကိုယ္ဟာကိုအသံုးမက်ေတာ့ျပဳတ္က်တာေပါ့
တစ္ကိုယ္လံုးလဲေပလူး လူေတြကလဲဝိုင္းရယ္
အေဖကလာခ်ီပီး အိမ္ျပန္ေခၚသြားရတယ္
ကိုယ္လဲမွတ္သြားတယ္ အဲ႔ကတည္းက လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆိုဘယ္ေတာ့မွဝင္ျပိဳင္ခ်င္တယ္မေျပာေတာ့ဘူး
အခုက်ေတာ့ အရင္လို လူေတာမတိုးရဲတာေတြေၾကာက္တာေတြေတာ့မရွိေတာ့ဘူး
ဒါေပမဲ႔ အားကစား နဲ႔ပတ္သတ္ရင္ေတာ့ အားနည္းတုန္းပဲ
ခုထိဘာမွကိုမေဆာ့တတ္ေသးဘူး
ဘယ္ေတာ့မွလဲတတ္ေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး :P
စိတ္လဲမဝင္စားေတာ့ဘူးကိုး …………
သူငယ္ခ်င္းတို႕ေရာ
လြတ္လပ္ေရးနဲ႔မွာ ဝင္ျပိဳင္ဖူး/နိုင္ဖူးၾကလား ?