ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ ႏိုင္ငံျခား ( Henry Aung )

မဂၤလာပါ။ ဤ ေဆာင္းပါးမွာ ကၽြန္ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ခံယူခ်က္သာ ျဖစ္၍ ဤ အတိုင္း လိုက္နာ ေဆာင္ရြက္သင့္ေၾကာင္း ေျပာလိုရင္းမဟုတ္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ လူတိုင္းလူတိုင္း၏ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ခ်ိန္ႏွင့္ လုပ္ရေသာ လုပ္ငန္း မတူ ၾက၍ ရရွိႏိုင္ၾကေသာ အားလပ္ခ်ိန္ခ်င္း မတူႏိုင္ၾက၍ ျဖစ္ပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္ စကၤပူ သေဘၤာက်င္းတြင္ အလုပ္လုပ္ေနစဥ္က မိမိအားလပ္ခ်ိန္မ်ားကို ပညာေရးအတြက္ အသံုး ျပဳေနရသျဖင့္ စကၤပူ ျပင္ပသို႔ ခရီး ထြက္ရန္ အခြင့္မသာခဲ့ပါ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ရံုးလုပ္ငန္း ေျပာင္းလုပ္ၿပီ ၂၀၁၀ ေႏွာင္း ပိုင္းတြင္ေတာ့ တႏွစ္လ်င္ အနည္းဆံုး ၂ ႀကိမ္ စကၤပူ ျပင္ပသို႔ ခရီး ထြက္ပါသည္။

ခရီးတခါ ထြက္လ်င္ အနည္းဆံုး တပါတ္ခန္႔ အခ်ိန္ယူ၍ လည္ပတ္ေလ့ရွိပါသည္။ အျခားသူမ်ား ခရီထြက္လ်င္ နာမည္ႀကီးေသာေနရာ ခမ္းနားေသာ shopping mall မ်ားသို႔ လည္ပတ္ေသာ္လည္ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးထြက္လ်င္ထိုသို႔ မဟုတ္ပါ။ လူမသိ သူမသိ ေသးေသာေနရာ အထူးသျဖင့္ လူအေရာက္အေပါက္နည္းေသာ ေနရာမ်ားကို ေရြးခ်ယ္သြားေလ့ရွိပါသည္။

ဥပမာဆင္းရဲသားရပ္ကြက္ မ်ားႏွင့္ နာမည္ မႀကီးေသာ ဘုရားပုထိုးမ်ား ကို သြားေရာက္ၾကည့္ရႈရန္ ပိုအားသန္ပါသည္။ အေၾကာင္းမွာ လွပခန္႔ျငားေသာ အေဆာက္အဦးမ်ား မွာ အျမင္တင့္တယ္ ေစရန္ ျပင္ဆင္ထားၿပီး ျဖစ္၍ မိမိမေရာက္ေသးေသာ္လည္း ဓါတ္ပံုမ်ား internet မ်ားတြင္ရွာ၍ ၾကည့္ ႏိုင္ပါသည္။ ထိုလူ အေရာက္ အေပါက္နည္းေသာ ေနရာမ်ားမွာ သဘာဝကို သဘာဝအတိုင္း ျမင္ႏိုင္ပါသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ခရီးသြားလ်င္ ေတာ္ရံုလူ မလိုက္ခ်င္ၾကပါ။ အမ်ားအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တေယာက္တည္း ေလွ်ာက္သြားသည္ကမ်ားပါသည္။ မေလးရွား ၊ အင္ဒိုနီးရွာ ၊ ဗီယက္နမ္ ၊ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဖူခက္ စသည္ေနရာမ်ားမွ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား လူမသိေသးေသာ ေနရာမ်ားသို႔ ေရာက္ျဖစ္ပါသည္။

အင္ဒိုနီးရွား သို႔ ေရာက္ေသာ အခါ တံငါ သည္မ်ား ရွိရာ ရပ္ကြက္သို႔ သူတို႔ မည္သို႔ မည္ပံု ငါးဖမ္းသည္ မည္သို႔ မည္ပံု ေနထိုင္သည္ စသည္တို႔အား ေလ့လာသည္ ဆိုျခင္းထက္ စူးစမ္း လိုသည္ဟု ဆိုလ်င္ ပိုမွန္မည္ ထင္ပါသည္။ ထိုထက္ ပိုေျပာရလ်င္ေတာ့ စပ္စု သည္ဟု ဆိုႏိုင္ပါသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ဤသို႔ ညစ္ပတ္ နံေစာ္ေနေသာ ရပ္ကြက္ ႀကိဳၾကား သို႔ ေခၚသြားလ်င္ သူတို႔ အေနျဖင့္ စိတ္ဝင္စားစရာ မရွိလွ၍ ကၽြန္ေတာ့အား ပိုက္ဆံျဖဳန္းသူ အေနျဖင့္ ဝိုင္းဆဲ ေလ့ရွိေသာေၾကာင့္ မ်ားေသာအားျဖင့္ တေယာက္တည္းသာ သြားေလ့ရွိပါသည္။

တခါတရံ အေဖၚ အျဖစ္ တိုးဂိုက္မ်ား ငွားသြား ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္သြားခ်င္ေသာ ေနရာသာ လိုက္ပို႔ ခိုင္း၍ သူတို႔ အေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ကဲ့သို႔ လည္ပတ္သူ မေတြ႕ဘူးေၾကာင္း ေျပာျပၾကသလို အခ်ိဳ႕ကလည္း သတင္းေထာက္ေလာ ၊ စပိုင္ ေလာ ဟူ၍ အထင္ခံရသည္လည္း ရွိပါသည္။

ဤတြင္ ၾကံဳ၍ ခရီးထြက္ ျခင္း တနည္းအား ျဖင့္ ႏိုင္ငံျခား သြားသည္ ဆိုသည့္ အေၾကာင္းအား အနည္းငယ္ ေဝမွ်လိုပါသည္။ တရက္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရံုးတြင္ ရွိေသာ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္မ်ားျဖင့္ ေန႔လည္စာ စားၿပီးေနာက္ pantry ထဲတြင္ စကားထိုင္ေျပာေနခဲ့ၾကပါသည္။ စကားမ်ား ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ ျဖင့္ မိမိတို႔ လက္ဖဝါးတြင္ရွိေသာ လက္ဏၡာ မ်ားအေၾကာင္းကို ေရာက္သြား၍ စကားေကာင္းေနခဲ့ၾကပါသည္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဘးတြင္ရွိေနေသာ စာေရးမေလး တေယာက္၏ လက္ဖဝါးအားၾကည့္၍ " နင္ ႏိုင္ငံျခား သြားရကိန္းရွိတယ္ " ဟူ၍ ေျပာလိုက္ပါသည္။ သူ႔ အေနျဖင့္ ေထြေထြထူးထူး ခံစားခ်က္ မရွိပါ။" ႏိုင္ငံျခား သြားရေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ " ဟူ၍ ျပန္ေမးပါသည္။ ထို႔ေနာက္ သူမွ ဆက္၍ " ငါ အလုပ္လုပ္ကတည္းက ကိ္ုယ့္ ပိုက္ဆံနဲ႔ ကိ္ုယ္ ခရီးထြက္တာ ႏိုင္ငံ ေပါင္းစံု ေရာက္ေနၿပီ ၊ ဒီႏွစ္လည္း ေပၚတူဂီ သြားဖို႔ လက္မွတ္ႀကိဳ ဝယ္ထားၿပီး ၿပီ " ဟူ၍ ထပ္ေျပာပါသည္။

သူတို႔ အတြက္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခား ထြက္ျခင္းမွာ အထူးတဆန္း မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ မ်ား အဖို႔ေတာ့ " ေဗဒင္ ဆရာမွ ႏိုင္ငံျခား သြားရမယ္ " ဟု ေဟာေပးလ်င္ သြားရသည္ မသြားရသည္ ေနာက္မွ အရင္းဆံုး စိတ္ကူးႏွင့္ ေပ်ာ္ေနၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါသည္။ ရပ္ျခား ေျမျခားသို႔ ခရီးထြက္ျခင္းသည္ ဗဟုသုတမ်ား တိုးပြားလာေစသည့္ အျပင္ မိမိ အတြင္းစိတ္ကို အစာေကၽြးရာလည္း ေရာက္ပါသည္။

မိမိ မေရာက္ဘူးေသးေသာ ေနရာေဒသ ၊ တိုးတက္ မႈ နိမ့္ပါးမႈ စသည္တို႔အား အထင္းသားျမင္ႏိုင္ပါသည္။ ခရီးသြားျခင္း ဟု ဆိုရာ၌ ေနရာေဒသ၏ သြားလာရ လြယ္ကူ မႈ ၊ ေစ်းနႈန္း စရိတ္သက္သာမႈ ၊ ဝန္ေဆာင္မႈ ေကာင္း ျခင္း တို႔ အေပၚအမ်ားႀကီးမႈတည္ပါသည္။

အင္ဒို နီးရွား ၊ ဘာလီ ၊ ဘင္တန္ ၊ ဘာတန္ စသည့္ေနရာမ်ားသည္ လည္ပတ္ရန္ စရိတ္စက သက္သာသလို သြားလာရလည္း အလြန္လြယ္ကူပါသည္။ ရာဇဝတ္မႈႏွင့္ မကင္းသူမ်ား မွလြဲ၍ သာမန္လူမ်ား အဖို႔ မိမိအိမ္သို႔ ဝင္ထြက္သြားလာရသေလာက္လြယ္ကူပါသည္။ တခုခု ျဖစ္လ်င္လည္း ေဆးရံုေဆးခန္းမ်ား ရဲစခန္းမ်ားက ကူညီရန္ အသင့္ရွိပါသည္။ ကၽြန္ေတာ့ အတြက္ ေတာ့ မိမိ မေရာက္ဘူးေသးေသာ ေနရာမ်ားသည္ မိမိအတြက္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခား သာျဖစ္ပါသည္။

၂၀၁၈ ခုႏွစ္အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ မေရာက္ဘူးေသးေသာ ႏိုင္ငံျခား မႏၲေလးသို႔ သြားေရာက္လည္ ပတ္ၿပီး ျဖစ္သလို ယခုလာမည္ ၾသဂုတ္လတြင္လည္း ႏိုင္ငံျခား ပုဂံသို႔ သြားေရာက္လည္ပတ္ပါအံုးမည္။ ဤတြင္ၾကံဳ၍ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပုဂံတြင္ ျပဳလုပ္မည္ ျဖစ္ေသာ ေတြ႕ဆံုပြဲ သို႔ တက္ေရာက္ရန္ အခ်ိဳ႕ members မ်ားက အသြားအျပန္ စရိတ္ တသိန္းေက်ာ္ ကုန္က်မည့္သူမ်ား ရွိသလို အခ်ိဳ႕ကလည္း ၂ သိန္းနီးပါးရွိေၾကာင္း သိရပါသည္။

ကၽြန္ေတာ့ အေနျဖင့္ ေျပာရလ်င္ အလြန္အားနာပါသည္။ ဤ ၂ သိန္းဟူေသာ ေငြေၾကးသည္ အခ်ိဳ႕သူမ်ား အတြက္ေတာ့ တလစာ လခ ျဖစ္ႏိုင္သလို ၊ တပါတ္စာ မီးဖိုေခ်ာင္စရိတ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ သာသမီးရွိၾကေသာ မိဘမ်ား အဖို႔ သားသမီးမ်ားအတြက္ တလစာ က်ဴရွင္ စရိတ္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။

ထိုသို႔ေသာ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ေတြ႕ဆံုပြဲ တို႔ တက္ေရာက္ရန္ ေႏွာင့္ေႏွးေနၾကသူမ်ားအားလည္း နားလည္ႏိုင္ပါသည္။ အျခား ႏိုင္ငံသူ ႏိုင္ငံသားမ်ားက ေတာ့ မိမိတို႔ လုပ္ခလစာထဲမွ အားရင္ အားသလို ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ အိမ္သာတက္သကဲ့သို႔ အလြယ္တကူ အလည္ အပတ္ထြက္ႏိုင္ၾကေသာ္လည္း မိမိတို႔ ျမန္မာ ႏိုင္ငံသားမ်ားကေတာ့ ျပည္ပ ထြက္ရန္ အသာထား ဤ မိုင္ ၅၀၀ , ၁၀၀၀ ပင္မေဝးေသာ ျပည္တြင္းသို႔ လည္ပတ္ရန္ပင္ စဥ္းစားခ်င့္ခ်ိန္ေနၾကရေသာ ဘဝမ်ားကို ေတြးမိ၍ သြားေလသူ ၊ သြားေလလတံ့ ေသာ ညာဏ္ႀကီးရွင္ မ်ားအားသာ က်ိန္ဆဲခ်င္မိပါေတာ့သည္။ ဆက္၍ ေရးသားရလ်င္ ေဒါသ သင့္ေသာ ေဆာင္းပါး ျဖစ္ေတာ့မည္ ျဖစ္၍ ဤမွ်ႏွင့္ပင္ ေတာ္သင့္ပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ့ အေနျဖင့္လည္း MSC members မ်ားအားလံုး အကုန္အက် မရွိ FOC ေတြ႕ဆံုပြဲ ျဖစ္ေစခ်င္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့ ဖခင္မွာ ခ႐ိုနီ တေယာက္မဟုတ္၍ ထိုမွ်ေလာက္ မစြမ္းသာပါ။ ျဖစ္ႏိုင္လ်င္ MSC members တိုင္းအား သိန္း ၄၀၀၀ တန္ကားမ်ားျဖင့္ ေတြ႕ဆံုပြဲသို႔ ပို႔ေပးခ်င္ပါသည္။ ယခုေတာ့ မိမိ အေနျဖင့္လည္း SBD ေစ်း ထိုးတက္သြားေစရန္ ဆုေတာင္းျခင္းသာ တတ္ႏိုင္ပါေတာ့သည္။

ျမန္မာလူငယ္မ်ား steemit တြင္ေအာင္ျမင္ၾကပါေစ....

Photo Credit :Original source

Author : Henry Aung ( Kachin )
MSC : 001