My Life

ကြၽန္ေတာ့္အသက္ ခုဆို ၂၄နွစ္ေက်ာ္ ၂၅ ႏွစ္ထဲကိုေရာက္ပါၿပီ။ ဆယ္တန္းကို ၂၀၀၉ ခုႏွစ္မွာေအာင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရြာရဲ႕တစ္ဖက္ကမ္းျဖစ္တဲ့ ျမင္းမူဆိုတဲ့ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ ၉တန္းကစပီးေတာ့ တက္ရတယ္။ကြၽန္ေတာ္တို႔ုရြာက ႐ွစ္တန္းထိပဲ႐ွိတယ္။ သၾကၤန္အၿပီး ၈႐ွစ္တန္းေအာင္စာရင္းေတြထြက္ေတာ့ မိဘေတြနဲ႔ခြၿပီး ေက်ာင္းသြားတက္ရၿပီ။
အတူေနစဥ္အခါက အမွတ္တမဲ့ ေနခဲ့ေပမယ့္ အခုလိုသြားတက္ရေတာ့ အားငယ္စိတ္အနည္းငယ္႐ွိတာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြလည္းပါေတာ့ တျဖည္းျဖည္းေနသားက်သြားခဲ့တယ္။..
ေငြေၾကးမခ်မ္းသာတဲ့ၾကားက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်ာင္းထားေပးခဲ့တာေတြ ျပန္ေတြးမိတိုင္းမ်က္ရည္က်မိတယ္။
ကိုးတန္းစတက္ေတာ့ ေဘာ္ဒါေဆာင္ေၾကး၊ စားေရးေသာက္ေရးအစ ျဖည့္ဆည္းေပးခဲ့ရတယ္။
ကြၽန္ေတာ္လည္း စည္းကမ္း႐ွိခဲ့ပါတယ္။ လိုအပ္တာေလာက္ပဲ သံုးခဲ့တယ္။
သူမ်ားဝတ္သလို၊ သူမ်ားသြားသလို ျဖစ္ခ်င္ေပမယ့္
စာကိုပဲ အာရံုစိုက္ပီး ေမ့ထားခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ့တယ္ ဆိုပါေတာ့။

တကၠသိုလ္တက္ဖို႔ လိုင္းေရြးၾက၊
ေမဂ်ာေတြတင္ၾက သူထက္ငါ တင္ေနၾကခ်ိန္ ကြၽန္ေတာ့အတြက္ အသင့္ေတာ္ဆံုး ဆိုၿပီးလာအၾကံေပးၾကတယ္။ B.Ed ေလွ်ာက္ကြာတဲ့။ မင္းနဲ႔သင့္ေတာ္တယ္တဲ့။
ရပ္ကြက္ထဲက လူႀကီးေတြကေရာ၊ ဆရာေတြကေရာအားေပးတာနဲ႔ေလ်ွာက္လိုက္တယ္။
ဘာမွန္းညာမွန္းမသိဘူး။
ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ဖို႔ စိတ္ကူးထဲ၊ ရည္မွန္းခ်က္ထဲေတာ့မပါခဲ့ဘူး။
အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာဆိုင္ရာပညာရပ္ေတြကိုပဲ ဝါသနာပါခဲ့တာ။
ဘာလိုလိုနဲ႔ ကိုယ္ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ B.Ed ကအထစ္အေငါ့မ႐ွိတန္းတန္းႀကီးရလာတယ္။
ေက်ာင္းတက္ဖို႔ျပင္ရပီေလ။
တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားလုပ္ရေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ အသစ္အဆန္းေတြကို ႀကိဳေတြရင္း ေပ်ာ္ေတာ့ေပ်ာ္တာေပါ့..ရာနႈန္းျပည့္ေတာ့မဟုတ္ဘူး..
Money cann't make everything ဆိုေပမယ့္
အရာအားလံုးနီးပါးဖန္တီးလို႔ရတယ္။
အဲ့ဒီေငြေၾကာင့္..........။
သူမ်ားေတြေက်ာင္းသြားၾကၿပီ။
ရြာကသူငယ္ခ်င္းေတြေက်ာင္းသြားတက္ၾကၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔မဆိုင္သလို မ်က္ႏွာလႊဲေနခဲ့တယ္။
အေဖနဲ႔အေမ..ကြၽန္ေတာ့္ထက္ပိုၿပီး စိတ္ဆင္းရဲေနတာ သိတာေပါ့။ အဆင္ေျပတဲ့အခ်ိန္သြားရလိမ့္မယ္ကြာ ဆိုၿပီးမ်က္ရည္ေတြသုတ္ခဲ့ရတယ္။
ရြာထဲသြားတိုင္း ေမးၾကတယ္။
ဘယ္သူ႔သား၊ဘယ္သူ႔သမီးေတာ့ ေက်ာင္းသြားၿပီ၊ မင္းမသြားေသးဘူးလား၊ေနာက္က်ေနအံုးမယ္ ေကာင္ေလး ဆိုၿပီးေစတနာနဲ႔ေျပာၾကတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ဦးေလး ဆိုတဲ့စကား ေျပာေျပာေျပးေျပးနဲ႔ အေဝးတေနရာထြက္သြားခဲ့ရတယ္။
အေဖနဲ႔အေမ အပူမကပ္ခ်င္ဘူးေလ။
ေက်ာင္းအပ္ဖို႔ရက္ကေနာက္ဆံုးေရာက္ေတာ့မယ္
လာခဲ့ေတာ့ ဟု စီနီယာအကိုတစိေယာက္က လွမ္းအေၾကာင္းၾကားတယ္။ အဆင္ေျပပါတယ္။ အဲ့ေနာက္ေန႔ကြၽန္ေတာ္တို႔ သားဖသံုးေယာက္ စစ္ကိုင္းကို ခ်ီတက္ခဲ့တယ္။
စစ္ကိုင္းမွာက
ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြလည္း အမ်ားအျပား႐ွိတယ္။
ခ်စ္ၾက ခင္ၾကပါတယ္။
စီနီယာအကိုနဲ႔ ေက်ာင္းအပ္သြားတယ္။အေဖေရာပါတယ္။ ေက်ာင္းေဆာင္ေတြ ၊ ေက်ာင္းနားက အမ်ိဳးသားေဆာင္ေတြမွာ မေနခဲ့ဘူး။ အေဆာင္ဖိုး၊ ထမင္းဖိုးကမနည္းဘူးေလ။ အန္တီအိမ္မွာပဲ ေနၿပီးေန႔ခ်င္းျပန္တက္တယ္။ မနက္ေစာေစာထျပီးဖီးဆန္႔ စက္ဘီးအေဟာင္းေလးနဲ႔ ေက်ာင္းကိုသြားရတယ္။ ထမင္းခ်ိိဳင့္ေလးလက္ကိုင္ခ်ိတ္ပီးေတာ့ ၄၅ မိနစ္ေလာက္ နင္းရတယ္။ အားငယ္စိတ္ဆိုတာ မသိကိုမသိခ်င္ေတာ့တာ။႐ုပ္႐ွင္ထဲက တကၠသိုလ္နဲ႔လက္႐ွိတကၠသိုလ္ကြဲျပားမႈေတြကို စတင္သိ႐ွိခဲ့တယ္။
လူေတြရဲ႕အေၾကာင္းစၿပီးသင္ခြင္ရလာၿပီ။
ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ ေမာင္ႏွမဝမ္းကြဲေတာ္တဲ့ ညီမကဆယ္တန္းတက္ေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္စာသင္ေပးရေသးတယ္။ညီမနဲ႔ သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကိုေလ။
သူငယ္ခ်င္းေတာင္ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္မ႐ွိဘူးဗ်။
ကိုယ္ကလည္း မနက္ခင္းသြား၊ အတန္းခ်ိန္မ႐ွိရင္ျပန္လာတာဆိုေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေလးငါးေယညက္ေလာက္ပဲ႐ွိမယ္။ သူတို႔ကိုေတာ့ စိတ္ထဲကႀကိတ္ၿပီးအားက်တယ္ဗ်ာ။ ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ဘာနဲ႔ဆိုေတာ့။
ဒီလိုနဲ႔ နိစၥဓူဝ ေခါက္႐ိုးက်ိဳးတဲ့ေန႔ေတြ ျဖတ္သန္းၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝ ပထမႏွစ္ ၿပီးဆံုးခဲ့တယ္။
..............
အတိတ္ကိုတးူဆြရင္း
With Respect
@kyawthetaung(MSC-125)