ကံသည္ဆိုးလာသည္ရွိေသာ္

kyawthuyein (53)in #myanmar • 6 years ago (edited)

photo credit.google image
ညသည္ တိတ္ဆိတ္ျခင္းကိုအေဖာ္ျပဳလ်က္
တည္ရွိေန၏။အခ်ိန္အားျဖင့္ ည၉နာရီဝန္းက်င္ခန့္ရွိ
ဟန္တူ၏။မေသခ်ာမွာစိုး၍ လက္ကနာရီကို အားစိုက္၍
ငံု့ၾကည့္လိုက္သည္။နာရီကား ၆နာရီတြင္ရပ္ေနခဲ႔သည္မွာလြန္ခဲ႔ေသာ၂ရက္ခန့္ကတည္းက၊ဓာတ္ခဲအားကုန္
သည္ကို မလဲျဖစ္ေသး။ည၏လမ္းေဘးတစ္ေနရာ သက္တမ္း ၾကာျပီျဖစ္ေသာ နီက်င္က်င္ မီးတိုင္ေအာက္တြင္ လက္ဖဝါးေပၚ မ်က္နွာအပ္၍ လူတစ္ဦးထိုင္ေန၏။
မ်က္နွာသည္ အတန္ျဖဴေရာ္ဟန္ရွိေနျပီး စိတ္ပ်က္လက္
ပ်က္အေနအထား၌ရွိေန၏။ညီအစ္ကို မသိတသိ အခ်ိန္
တြင္ ညိဳးက်ေနေသာ ေနၾကာပန္းပမာ သူ၏မ်က္နွာသည္ ႏြမ္းလ်က်ေန၏။
ထိုေနာက္ ဘယ္ဘက္လက္ လက္ညိဳးနွင့္လက္မ
ညွပ္၍ ကိုင္ထားေသာ စီးကရက္အတို
ကို ဟန္ပါပါ ရႈိက္လိုက္သည္။သို့ေသာ္ မီးခိုးတို့က ထြက္မလာ၊စီးကရက္မွာ မီးျငိမ္းေနသည္မွာၾကာပီ။မီးထပ္တို့ရန္ ညာဘက္ ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲမွ မီးျခစ္ကို လွမ္းနႈိက္လိုက္၏။မေတြ႔၊ထပ္စမ္း၏၊တဖန္ ဘယ္ဘက္
အိတ္ကပ္ထဲ ထပ္စမ္းျပန္၏၊မေတြ့၊ေသခ်ာျပီ။မီးျခစ္
တစ္ေနရာရာတြင္ က်ခဲ႔ျပီ။"က်ြတ္" စိတ္ပ်က္ဟန္၍
နႈတ္မွ စုတ္ထိုးလိုက္သည္။"ဟူး " ကနဲ ေလပူတစ္ခ်က္
ကို အားပါပါ မႈတ္လိုက္လိုက္၏။လက္ကလည္း ဘာမွ
မရွိေသာ မ်က္နွာကို အၾကိမ္ၾကိမ္ပြတ္သပ္ေနေလသည္။ထိုေနာက္ နံေဘးတြင္ အသင့္ပါလာေသာ ခပ္ႏြမ္းႏြမ္း ဂစ္တာအိုကို ေကာက္ကိုင္ကာ အသင့္အေနအထားျပင္ရင္း တေဂ်ာင္ ေဂ်ာင္ အသံစမ္းလိုက္၏။မ်က္ဝန္းမ်ားသည္ မူလကထက္ ပို၍ ညိဳးသြားသည္ထင္ရ၏။
လမ္းမေပၚသို့ တစ္ခ်က္ေငးၾကည့္ရင္း ဂစ္တာကို အသင့္ျပင္လုိုက္သည္။ထိုေနာက္ တီးမတတ္၍ ျပန္ခ်လိုက္ေလေတာ့သည္။ဂစ္တာမွာ အရင္က သူ့အပိုင္မဟုတ္၊သို့ေသာ္ လြန္ခဲ႔ေသာ နာရီဝက္ခန့္က သူ့အပိုင္ျဖစ္သြားသည္
ဟု ဆိုရေပမည္။အဘယ္ေၾကာင့္မူ အသိတစ္ေယာက္ဆီမွ ေၾကြးျပန္မဆပ္နိုင္၍ ရရာ ဂစ္တာကိုသိမ္းလာခဲ႔ျခင္းျဖစ္သည္။

photo credit..google image
ထို့အခိုက္ ေလျပည္သည္ ေဝ႔ကနဲ ျဖတ္သြား၏။
လမ္းေဘးအတြင္းရွိ စံပယ္ရုံဆီမွ လႊင့္ပ်ံလာေသာ အနံ့
အခ်ို့က နွာေခါင္းထဲ စူးစူးရွရွ ဝင္လာ၏။"ထြီး " "ေခြးေခ်းနံ႔။စံပယ္ရုံနား ဘယ္ေခြး ေခ်းလာပါသြားလဲမသိ။ႏြမ္း
လ်က်ေနေသာ မ်က္နွာသည္ ရႈံ႔မဲ႔ျခင္းနွင့္ ေပါင္းလိုက္
ေသာအခါ ၾကက္ဟင္းခါးသီးသဖြယ္ျဖစ္သြားေလသည္။
သူသည္ အိမ္ေပၚမွ ေမာင္းခ်လိုက္ေသာ အေဖကိုလည္း စိတ္မနာရက္ပါ။အေဖသည္ သူ့ကိုခ်စ္လြန္း၍ အၾကိမ္ၾကိမ္ခြင့္လႊတ္ေပးခဲ႔ျမဲျဖစ္သည္။ဒီတစ္ခါေတာ့ အေဖလည္း သည္းမခံနိုင္၍ထင္ပါသည္။သူ့ အျပစ္ပါပဲ႔ေလ။အေဖ သည္းမခံနိုင္တာလည္း မေျပာနဲ႔၊အေဖ့ကို ဖဲအေၾကြး မေပးနိုင္သည္မွာ တစ္လေတာင္ေက်ာ္ခဲ႔ပီကိုး။ခုတေလာ အေဖကလည္း ကံေတာ္ေတာ္ပြင့္ေနသည္။ဖဲရုိက္တိုင္း အေဖခ်ည္းနိုင္ေန၏။နိုင္နိုးနိုး၊နိုင္နိုးနိုးျဖင့္ အေဖဆီက ေခ်းလိုက္၊ျပန္ရုိက္လိုက္ ကုန္သြားလိုက္နွင့္
အေၾကြးေပၚအေၾကြးဆင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္။အေဖကလည္း သူ့ကို ခ်စ္လြန္း၍နားလည္ေစာင့္ဆိုင္းေပးခဲ႕ပါသည္။အခုေတာ့ သည္းမခံနိုင္ျပီထင္ပါ့၊"မင္း ဖဲေၾကြးဆပ္နိုင္မွ ငါ့အိမ္ျပန္လာခဲ႔"ဟူ၍ အိမ္ေပၚမွေမာင္းခ်ခဲ႔ျခင္းျဖစ္ေလသည္။အေဖကိုလည္း စိတ္မနာရက္ပါဘူးေလ။သို့
ေသာ္ အေဖကို့ဖဲေၾကြးဘယ္လိုျပန္ဆပ္ရမလဲ ေတြးမိ
တိုင္း ေခါင္းသည္ သြက္သြက္ခါေအာင္ ရူးခ်င္မိ၏။ထို့အခိုက္ မ်က္လံုးထဲ၌ စူးရွေသာ မီးေရာင္ တစ္ခု တိုးဝင္လာ
၏။စူးရွေသာ မီးေရာင္ကို လက္ျဖင့္ကာရင္း ၾကည့္လိုက္ရာ ဆိုင္ကယ္နွစ္စီး သူ့ဆီသို့ လာေန၏။"ေၾသာ္ ...အေဖ ..အေဖ သည္းမခံနိုင္၍ အိမ္ေပၚမွနွင္က်ခဲ႔ေပမယ့္ သားတစ္ေယာက္ကို ဒီအတိုင္း လႊတ္မထားနိုင္ဘူးေပါ့ေလ၊ေတာင္းဆိုးပလံုးဆိုးသာ ပစ္ရုိးထံုးစံရွိ၍ သားဆိုးသားသမီးကိုမူ ပစ္ရုိးထံုးစံမရွိဆိုတဲ႔ဆိုရုိစကားတယ္မွန္ေလစြ။အိမ္ျပန္ေရာက္မွပဲ႔ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေငြျပန္ေခ်းရင္း ဖဲခိုးျပီးနိုင္ေအာင္ျပန္ရုိက္ကာ အေၾကြး
ျပန္ဆပ္ဦးမွ...။အေတြးတို့သည္မဆံုး" "ညီေလး ညအခ်ိန္မေတာ္ ေမွာင္ရိပ္ခိုမႈနဲ႔ အစ္ကိုတို့ဖမ္းရပါလိမ့္မယ္၊ရုံးကိုခဏလိုက္ပါ"တဲ႔။"ဟင္ ရဲေတြ"။မနက္ေရာက္ေသာ္
အေဖကား "ငါ့အေၾကြးမေပးတဲ႔ေကာင္ အာမ မခံေပးနိုင္
ဘူး"ဟူ၍ အခ်ုပ္ထဲ ၄ရက္အိပ္လိုက္ရေလသတည္း။