လူပ်ိဳႀကီးႏွင့္ အခ်စ္

အပိုင္း (၁)

ဝါလကင္းလြတ္၊ သီတင္းကၽြတ္။ မိုးေလကင္းလြတ္ ၊ သီတင္းကၽြတ္။ စသျဖင့္ သီးတင္းကၽြတ္လကို အမ်ိဳးမ်ိဳး တင္စား စာဖြဲ႔ထားၾကသည္။ သီတင္းကၽြတ္လ ခါသမယတြင္ ဆိုင္းသံ၊ဗံုသံ တၿခိမ့္ၿခိမ့္ျဖင့္ ဘုရားပြဲမ်ား က်င္းပ ၾကသလို၊ အခါေတာ္ေပးသီခ်င္းသံ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ျဖင့္ မဂၤလာပြဲမ်ားလည္း ဆင္ယင္က်င္းပၾကသည္။ ကေလးငယ္ မ်ားကလည္း သီတင္းကၽြတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ရွည္ ေရာက္ၿပီမို႔ေပ်ာ္ၾကသလို၊ ကာလသားသမီးမ်ားကလည္း တူႏွစ္ကိုယ္ နီးစပ္ရေတာ့မည္မို႔ ေပ်ာ္ၾကသည္။ သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔တြင္ေမြးေသာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သီတင္းကၽြတ္ ေရာက္ေလတိုင္း မေပ်ာ္ႏုိင္ပါ။ မေပ်ာ္ႏုိင္ရသည့္ အေၾကာင္းအရင္းမ်ားလည္း ရွိေနပါသည္။ သီတင္းကၽြတ္ေရာက္တိုင္း အသိမိတ္ေဆြမ်ား တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ မဂၤလာေဆာင္သြားၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း လူပ်ိဳႀကီးဘဝျဖင့္ က်န္ရစ္ခဲ့သလို၊ သီတင္းကၽြတ္ေရာက္တိုင္း အသက္တစ္ႏွစ္ ပိုပိုႀကီးသြားေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။ ဒီႏွစ္သီတင္းကၽြတ္လည္း လူပ်ိဳႀကီးမစြံေသးဘူး ဟူေသာ စကားသံ မ်ားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အႏွိပ္စက္ႏုိင္ဆံုးျဖစ္သည္။

photo credit - google

မွတ္မွတ္ရရ အသက္ ၃ဝ ျပည့္ၿပီးခ်ိန္ကတည္းက လူပ်ိဳႀကီးဟု အေခၚခံေနရသည္။ ဟုိေနရာသြားလည္း လူပ်ိဳႀကီး ဘယ္ေတာ့စားရမွာလဲ။ ဒီေနရာသြားလည္း လူပ်ိဳႀကီးပဲ လုပ္ေတာ့မွာလား။ မိန္းမ မယူေတာ့ဘူူးလား။ စသျဖင့္ အေမးစကားသံမ်ားက ဘယ္ေတာ့မွ မလြတ္ေပ။ လူေတြမ်ား ကိုယ့္ထမင္းကိုယ္စားၿပီး အားအားရွိ သူမ်ားလူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ေနတာကိုပဲ လာလာခလုတ္တိုက္ေနၾကသည္။ လူပ်ိဳႀကီးလုပ္ေနတာကို ရာဇဝတ္မႈ က်ဴးလြန္ထားသလို ထင္ေနၾကသလား မသိေပ။ ေခၚသည့္သူကေတာ့ စေနာက္ခ်င္၍ပဲ ေခၚေလသလား၊ ႏွိပ္ကြက္ခ်င္၍ပဲ ေခၚေလသလားေတာ့မသိ၊ အေခၚခံရသည့္သူမွာေတာ့ လူပ်ိဳႀကီး ဟု တစ္ခါ အေခၚခံရ ေလတိုင္း ရင္ထဲမွာ ဆို႔ဆို႔သြားမိသည္။ ေခၚသည့္သူကိုလည္း ေယာက်ာ္းေလးဆိုလွ်င္ နားရင္းပါးရင္း ျဖတ္တီး လိုက္ခ်င္သလို ၊ မိန္းကေလးျဖစ္လွ်င္လည္း ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္ေတြ႔လိုက္ခ်င္သည္။ လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ရတဲ့ ဘဝမ်ား ဆိုးလိုက္ပါဘိ။

ျဖစ္ေလရာဘဝတိုင္း လူပ်ိဳႀကီးမျဖစ္ပါရေစနဲ႔ဟု ဘုရားရွိခိုးတိုင္း ဆုေတာင္းမိပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၃၀ ျပည့္ကတည္းက ေတာင္းလိုက္ရတဲ့ဆု အခုအသက္ ၄၀ ေက်ာ္သည့္တိုင္ေအာင္ မျပည့္ေသးပါ ဘူး။ သုိ႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္က ပါးစပ္ျဖင့္သာ ဆုေတာင္းရံုေတာင္းတတ္ၿပီး ထိုဆုေတာင္းကို ျပည့္ဝေအာင္ လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ မေဖာ္နုိင္တဲ့သူတစ္ေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္လူပ်ိဳႀကီးျဖစ္ရတဲ့ အဓိကအေၾကာင္း အရင္းက ရတာမလို၊ လိုတာမရ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ေနမိတာက တစ္ေယာက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္တာကတစ္ေယာက္နဲ႔ သံုးပြင့္ဆိုင္ဇာတ္လမ္းေတြျဖစ္ၿပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ေမာင္က်န္ရစ္ႀကီးျဖစ္ခဲ့ပါသည္။

photo credit - google

အသက္ ၃၀ မေက်ာ္ခင္ကေတာ့ ကိုယ္တကယ္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ခ်စ္ႏိုင္တဲ့သူနဲ႔ပဲ အိမ္ေထာင္ျပဳမည္ဟု ႏွလံုး သြင္းထားပါသည္။ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္လာေတာ့ အခ်စ္ဟာ အဓိကမက်ေတာ့ပဲ ကိုယ္နဲ႔စိတ္သေဘာထားခ်င္း တိုက္ဆိုင္လွ်င္ၿပီးေရာဟု သေဘာထားပါသည္။ ယခု အသက္ ၄၀ ေက်ာ္လာေတာ့ ခ်စ္ခ်စ္မခ်စ္ခ်စ္၊ စိတ္ သေဘာထားခ်င္းတိုက္ဆိုင္၊မတိုက္ဆိုင္၊ ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈ႕ေပ်ာ္ ျဖစ္လွ်င္ေတာ္ပါၿပီဟု သေဘာထားလာမိ ပါသည္။ အသက္အရြယ္ကိုလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕သေဘာထားအျမင္မ်ား ေျပာင္းလဲသြားေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုးတြင္ နီးနီးကပ္ကပ္ ဆက္ဆံပတ္သက္ခဲ့ဖူးတာဆို၍ မိန္းကေလး ၂ ဦးသာ ရွိခဲ့ပါသည္။ ထိုႏွစ္ဦးမွာ ခ်ိဳခ်ိဳလြင္ ႏွင့္ ရီရီလြင္ ျဖစ္ပါသည္။ နာမည္အဆံုးမွာ “လြင္” ပါတာခ်င္းတူေပမယ့္ ညီအစ္မေတာ့ မဟုတ္ပါ။ “လြင္” ဆိုေသာ အမည္နာမႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္က အက်ိဳးမေပးျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။

ခ်ိဳခ်ိဳလြင္မွာ နာမည္ႏွင့္လိုက္ဖက္ေအာင္ ခ်ိဳလြင္ေသာအသံရွိၿပီး ရုပ္ရည္ရူပကာအရလည္း ေခ်ာေမာလွပသူ တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ျဖဴစင္ေသာအသားအရည္ႏွင့္ သြယ္ႏြဲ႔ေသာကိုယ္ဟန္ရွိၿပီး ဆံေကသာကလည္း နက္ေမွာင္ သန္စြမ္းလွပသည္။ မ်က္ႏွာသြယ္သြယ္ ၊ ႏွာတံစင္းစင္း ၊ မ်က္လံုးေတာက္ေတာက္ႏွင့္မို႔ အေဝးကပင္ ထင္းကနဲ ျမင္ႏုိင္သည္။ အထူးသျဖင့္ သူ႔ရဲ႕ အနီေရာင္သန္းေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးကို ကၽြန္ေတာ္အလြန္သေဘာက် သည္။ ပိရိေသသပ္ေသာ ႏႈတ္ခမ္းပါးကေလးမ်ားက စကားေျပာတိုင္း လွပစြာေကြးညြတ္သြားၾကသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ တေမ့တေမာ ေငးၾကည့္ခဲ့ဖူးသည္။

photo credit - google

ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကတည္းက ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပါင္းသင္းလာခဲ့ေသာ သူငယ္ခ်င္းအရင္း ေခါက္ေခါက္ ျဖစ္သည့္ အတြက္ သူႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္ၾကားတြင္ သူငယ္ခ်င္း ဆိုေသာစည္းက အၿမဲလိုလို ပိုင္းျခားထားသည္။ အဆိုးဆံုး ကေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ မျမင္ႏိုင္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္သူ အရုပ္မေတြႏွင့္ ကစားခဲ့သည္။ စိန္ေျပးတမ္းလည္း ေဆာ့ခဲ့ဖူးသည္။ သူ႔ဂါဝန္ေတြ ဆင္တူ ဝတ္ၿပီး ရြာရိုးကိုးေပါက္လည္း ေလွ်ာက္ခဲ့ဖူးသည္။ အတြင္းသိ၊ အစင္းသိေတြျဖစ္ခဲ့ၾကၿပီး လူပ်ိဳေဖာ္၊ အပ်ိဳေဖာ္ ဝင္သည္အထိေအာင္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ ရိႈးတို႔ရွန္းတန္းျဖစ္ခ်င္း အလ်င္းမရွိပဲ စလိုက္ေနာက္လိုက္ ျဖင့္ မခြဲအတူ ႀကီးျပင္းလာခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။

တကၠသိုလ္တက္မွသာ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာစာယူၿပီး ၊သူကအဂၤလိပ္စာယူသျဖင့္ အတန္းကြဲ သြားျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္ကစားတတ္တဲ့ အရြယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔အေပၚသံေယာဇဥ္ အေရာင္ေျပာင္းလဲခဲ့ေပမယ့္ သူက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ အျဖဴေရာင္သက္သက္ သံေယာဇဥ္သာ ထားႏုိင္ခဲ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ကို ခ်စ္သူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲျမင္ၾကည့္လို႔ မရတဲ့သူ႔ကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား၊ သူငယ္ခ်င္းသံေယာဇဥ္ကို ေဖာက္ဖ်က္မိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ့္ကၽြန္ေတာ္ပဲ အျပစ္တင္ရမလား ဆိုတာေတာ့မသိေပ။

photo credit - google

ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကိုအရဲစြန္႔ၿပီး ဖြင့္ေျပာလိုက္ခ်ိန္မွာ အ့ံၾသသင့္မႈ ၊ နာက်ည္းမႈအျပည့္ျဖင့္ ျပန္စိုက္ၾကည့္ခဲ့ေသာ သူ႔မ်က္ဝန္းအစံုကို ေမ့မရႏုိင္သလို၊ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ျမတ္ႏုိးခဲ့ရေသာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းပါးဆီက ထြက္က်လာခဲ့တဲ့ ရက္စက္ေသာ စကားလံုးမ်ားကိုလည္း အမွတ္ရေနဆဲပင္ျဖစ္သည္။ စည္းေဖာက္မိေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူေပး အပ္ခဲ့ေသာ အျပစ္ဒဏ္က ရက္စက္လွသည္။ အဖက္လုပ္ၿပီး စကားတုန္႔ျပန္ဖို႔ေဝးစြ ၊ လမ္းမွာေတြ႔ လွ်င္ေတာင္ သူစိမ္းေတြလို မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ သူစိတ္ဆိုးေျပေစဖို႔ နည္းလမ္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ခဲ့ေပမယ့္ အခ်ည္းႏွီး သာျဖစ္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းမၿပီးခင္ တစ္ႏွစ္အလို ၊ တစ္ခုေသာ သီတင္းကၽြတ္ခ်ိန္ခါမွာေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚက သူေဌး သားတစ္ဦးႏွင့္ သူအိမ္ေထာင္ျပဳသြားသည္။ ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားျခင္းမရွိပဲ ဆိုင္းမဆင့္ဗံုမဆင့္ မဂၤလာေဆာင္သြား ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ ရင္ကြဲပက္လက္၊ တီေကာင္ဆားပက္ခံရသလို ထြန္႔ထြန္႔လူးၿပီး က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

@pearlwhite

အပိုင္း (၂) ဆက္ပါဦးမည္။ ဇာတ္လမ္းတိုေရးဖို႔ ႀကိဳးစားရင္း ဇာတ္လမ္းကရွည္ရွည္သြားသျဖင့္ အပိုင္းခြဲတင္ရျခင္းအတြက္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ေတာင္းပန္အပ္ပါသည္။ ဖတ္ရႈ႕အားေပးမႈအတြက္ အထူး ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ လိုအပ္ခ်က္မ်ားရွိလွ်င္ ေဝဖန္အႀကံျပဳေပးၾကပါဦးရွင္။