The Last Gift

အဲ့ဒီခ်စ္စရာေကာင္းလွတဲ့ ေကာင္ကေလးဟာ ကၽြန္မရဲ႕ေမာင္ေလးပဲ ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့။ ကၽြန္မရဲ႕ ေမာင္အရင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ညီညီ ဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကလည္း ခ်စ္စရာသိပ္ေကာင္းပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မသူ႔ကို ခ်စ္စႏုိးနဲ႔ ေထြးေပြ႔ထားခ်င္ခဲ့သလား၊ သူ႔ရဲ႕ လိုအပ္ခ်က္မွန္သမွ်ကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္နဲ႔ လိုက္လံျဖည့္ဆည္း ေပးခ်င္ခဲ့မိသလား ဆိုတာေတာ့ မေသခ်ာပါ။ ကိုယ့္ေမာင္ေလး လမ္းမွန္ေပၚေရာက္ေအာင္ လမ္းညႊန္သြန္သင္ ခ်င္ တာကလြဲရင္ သူ႔အေပၚ ဘာတစ္ခုမွ လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ျခယ္ဖို႔ မစဥ္းစားခဲ့ဖူးပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ အလင္းဦး ဆိုတဲ့ ဝါက်ဆန္တဲ့ အမည္နာမနဲ႔ ကၽြန္မ ထက္ ၈ ႏွစ္တိတိငယ္ေသာ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ကၽြန္မ လႊမ္းမိုးခ်င္မိသည္။ ထိန္းခ်ဳပ္ဖက္တြယ္ထား ခ်င္မိသည္။ အဲ့ဒါ ဘာျဖစ္လို႔ပါလိမ့္။ အခ်စ္တစ္ခုလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးရမွာပင္ ရွက္မိပါသည္။ ႏႈတ္ကဖြင့္ဟဖို႔ မဆိုထားႏွင့္ အေတြးထဲ ထည့္ဖို႔ပင္ ကိုယ့္လိပ္ျပာ ကိုယ္မလံုခ်င္ပါ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္တစ္ခုဟာ ထိန္းခ်ဳပ္ရခက္သား။ မလုပ္နဲ႔ဆိုမွ လုပ္ခ်င္တယ္။ မသြားနဲ႔ဆိုမွ သြားခ်င္တယ္။ မခ်စ္နဲ႔ဆိုမွ ခ်စ္ခ်င္တယ္။ “လင္း” ဆိုတဲ့ နာမည္ေလး ကို တိုးတိုးဖြဖြေလး ေရရြတ္လိုက္မိတဲ့ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာ ကၽြန္မတစ္ကိုယ္လံုး တရွိန္းရွိန္း၊ တဖိန္းဖိန္းျဖစ္ၿပီး ႏွလံုးခုန္သံေတြ ျမန္လာမိတယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရပါ့မလဲ။

Photo credit - google

မသြားပါနဲ႔လို႔ တားေနတုန္းမွာ ထြက္သြားမယ္ဆိုရင္ မင္းကိုငါ ဘယ္ေတာ့မွ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္မွာ မဟုတ္ဘူး။
ကၽြန္မ သူ႔ကို ေျပာခဲ့မိတဲ့ ေနာက္ဆံုးစကားသံပါ။ အဲ့ဒီစကားေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ထြက္သြားဖို႔ျပင္ေနတဲ့ သူ႔ေျခလွမ္းေတြ ခဏတာတံု႔ဆိုင္း သြားေပမယ့္ ကၽြန္မနဲ႔ဆန္႔က်င္ဘက္ကို ဆက္ေလွ်ာက္သြားမယ့္ သူ႔ေျခလွမ္း ေတြကို ရပ္တန္႔ေစႏုိင္ေလာက္တဲ့ အစြမ္းအစ ကၽြန္မမွာ ရွိမေနဘူး။ ရြက္ေျခာက္ေတြေပၚ ျဖတ္နင္းၿပီး တေရြ႕ေရြ႕ ေဝးသြားတဲ့ သူ႔ေျခသံကို နားစြင့္ရင္း ကၽြန္မ မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်လာခဲ့သည္။ သူ႔ကို ေက်ာခိုင္းၿပီးမတ္တပ္ရပ္ ေနမိသျဖင့္သာ ေတာ္ေတာ့သည္။ သူ႔ ကၽြန္မကို ေနာက္ဆံုးအေနျဖင့္ ျပန္လွည့္ ၾကည့္ခဲ့ေလသလား ကၽြန္မမသိပါ။ ကၽြန္မ မ်က္ရည္ေတြက်ရင္း ေဆာက္တည္ရာ မရျဖစ္ေနေပမယ့္ ကၽြန္မရဲ႕ေက်ာျပင္ဟာ ငိုေၾကြးမႈေၾကာင့္ တသိမ့္သိမ့္ တုန္ခါမေနေအာင္၊ ကၽြန္မရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြ ယိုင္နဲ႔ မသြားေအာင္ေတာ့ ထိန္းသိမ္းထားႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ အငိုလြယ္၊ အရိႈက္ခက္ ဆိုတဲ့စကားရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို အခုမွ သေဘာေပါက္သည္။ အဲ့ဒီေန႔က ရိႈက္သံ တစ္ခ်က္မထြက္ပဲ ကၽြန္မ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ငိုဖူးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ေရစပ္နံေဘးနားမွ ထိုင္ခံုေလးနံေဘးမွာ မတ္တပ္ရပ္ရင္း၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လဲၿပိဳမသြားေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ရင္း မိနစ္ေတြ၊ နာရီေတြ ကုန္လို႔ကုန္သြားမွန္း မသိေလာက္ေအာင္ ရူးသြပ္သြားခဲ့ဖူးသည္။

ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာဖို႔ အဆင္သင့္မျဖစ္ခင္မွာပဲ ႏႈတ္ဆက္ခြဲခြာျခင္းဟာ အေရာက္လာခဲ့ၿပီး ရင္ခြင္တစ္ခုလံုး မုန္တိုင္း ထန္သြားေအာင္ ခ်ိဳးဖဲ့ေမႊေႏွာက္သြားခဲ့သည္။ ကာလၾကာျမင့္စြာ သိုဝွက္ထားႏုိင္ခဲ့ေသာ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုရဲ႕ ခါးသီးတဲ့ဆုလာဘ္ကို ကၽြန္မ တေျမ့ေျမ့ခံစားေနရသည္။ ရက္စက္စိမ္းကားစြာ ထားပစ္ခဲ့ႏုိင္သူ တစ္ေယာက္ကို ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ျခင္းထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခြင့္မလႊတ္ႏုိင္ျခင္းက ပိုေနခဲ့သည္။ အစကတည္းက မခ်စ္ခဲ့သင့္ပါဘူး။ သံေယာဇဥ္တြယ္ရာက အစျပဳတဲ့ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုကို အႀကိမ္ႀကိမ္သိုဝွက္သိမ္းဆည္းခဲ့ေပမယ့္ အခ်စ္ဆိုတာ ထိန္းခ်ဳပ္ဟန္႔တားႏုိင္ဖို႔ ခဲယဥ္းတဲ့အရာတစ္ခုေပမို႔။ ငယ္ရြယ္သူတို႔ရဲ႕အခ်စ္ဟာ စိမ္းကားျပတ္သားလွသလို ငယ္ရြယ္သူတို႔ရဲ႕ မာနတရားဟာလည္း စူးရွခၽြန္ျမလို႔ေနသည္။ အႀကီးနဲ႔အငယ္မို႔ ျပႆနာျဖစ္တိုင္း အႀကီးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္မကပဲ အေလ်ာ့ေပးခဲ့ေပါင္းမ်ားလွၿပီ။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ထပ္ၿပီးအေလ်ာ့မေပးပါရေစနဲ႔ေတာ့။

ထြက္သြားတဲ့သူနဲ႔ က်န္ရစ္ခဲ့ရသူႏွစ္ဦးမွာ ကၽြန္မက ထြက္သြားရသူပဲျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါသည္။ အခုေတာ့ ကၽြန္မက က်န္ရစ္ခဲ့သူ ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ေနရာတိုင္းမွာ သူ႔အရိပ္ေတြ၊ သူ႔အမွတ္တရေတြအျပည့္။ အဲ့ဒီအမွတ္တရေတြက အခ်စ္ႀကီးသူ အတြက္ေတာ့ ႏွလံုးသားကို တူးဆြမယ့္ ခၽြန္ထက္တဲ့ ဓားေတြပါပဲ။ အသည္းကြဲဒဏ္ရာကို အေကာင္းဆံုး ကုစားေပးမယ့္အရာကေတာ့ အခ်ိန္ဆိုတဲ့ ေဆးဆရာပါတဲ့။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈနဲ႔ျဖတ္သန္းရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ မၾကာတတ္ေပမယ့္ ၊ ဝမ္းနည္းနာက်င္မႈနဲ႔ ျဖတ္သန္းရတဲ့ အခ်ိန္ေတြဟာ အၾကာႀကီး ၾကာ ေနတတ္ပါတယ္။ ေစာင့္ေနရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကိုမုန္းသည္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းကေလးျဖစ္ရတဲ့ဘဝမွာ ေစာင့္ဆိုင္းမႈနဲ႔ပဲ အသက္ဆက္ရတာျဖစ္လို႔ ကၽြန္မေစာင့္ေနပါမည္။ သူ ျပန္လာမယ့္ တစ္ေန႔ေန႔အထိ။

photo credit - google

အခုေတာ့ အရာရာအားလံုးက အသစ္ျပန္ျဖစ္ေနသည္။ အေဟာင္းေတြက အသစ္ျဖစ္ကုန္သလို အသစ္ေတြက ေဟာင္းကုန္သည္။ ရွည္သြယ္ၿပီး ခပ္က်ဲက်ဲသာရွိတဲ့ မ်က္ေတာင္စင္းစင္းမ်ားကို စူးစုိက္ၾကည့္မိသည္။ မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ေနျခင္းသာ ျဖစ္လိုက္ပါေတာ့။ အရင္က ျဖဴႏုေနခဲ့ေသာ သူ႔ပါးျပင္သည္ အခုေတာ့ အညိဳေရာင္ ျဖစ္သြားသည္။ ရွင္းသန္႔ ေနခဲ့ေသာ သူ႔မ်က္ႏွာျပင္သည္ အခုေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးမ်ား၊ မုတ္ဆိတ္ ေမႊးမ်ားျဖင့္ ရႈပ္ေထြးေနသည္။ ကၽြန္မ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္စြာျဖင့္ ေငးၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ ႏွာတံစင္းစင္းေလးဟာျဖင့္ အညိဳေရာင္ေျပာင္းသြားတာကလြဲ၍ အေျပာင္းအလဲမရွိေသးပါ။ နဖူးျပင္ အစြန္းမွာေတာ့ ထက္ျမက္လွတဲ့ အရာတစ္ခုခုနဲ႔ ထိခိုက္ထားဟန္ရွိေသာ အမာရြတ္တစ္ခုက အထင္းသားေပၚေနသည္။ ဆံပင္မ်ားကလည္း မြဲေျခာက္လြန္းၿပီး လိုအပ္သည္ထက္ပို၍ ရွည္လ်ားလို႔ေနသည္။ အရင္က ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးရွိခဲ့ေသာ ခႏၶာကိုယ္ကလည္း အခုေတာ့ သစ္ေျခာက္ပင္တစ္ပင္ႏွယ္ ပိန္လွီလြန္းလွသည္။

သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း ဘယ္ဘက္ရင္ညႊန္႔ဆီမွ တဆစ္ဆစ္ကိုက္ခဲ နာက်င္လာသည္။ အခန္းထဲမွာ ရုတ္တရက္ ေအာက္ဆီဂ်င္ေတြ ဘယ္ေရာက္ ကုန္သည္မသိ။ အသက္ရႈမဝေတာ့ေပ။ အရင္ကေတာ့ ဒီေကာင္ေလးေၾကာင့္ အခ်ိန္ၾကာျမင့္စြာ မတ္တပ္ ရပ္ေနခဲ့ဖူးသည္။ အခုလည္း သူလွဲေလ်ာင္းေနရာ ကုတင္ေဘးမွာ မလႈပ္မယွက္ အခ်ိန္အၾကာႀကီး ထုိင္ေနရျပန္ၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ ထိုင္ေနမိဦးမည္ ဆိုသည္ကိုမသိ။ ကၽြန္မေဘးနားမွာ လူနာေတြလွဲေလ်ာင္းေနၾကေသာ ကုတင္ေပါင္း မ်ားစြာရွိသည္။ ထိုသူမ်ားႏွင့္ သူတို႔၏ သက္ဆိုင္သူ မိသားစုဝင္မ်ားထံမွ ေပၚထြက္ေနေသာ အသံေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုအသံေတြက ဘယ္ေရာက္ကုန္သနည္း။ တဒိန္းဒိန္း ခုန္ေနေသာ ႏွလံုးခုန္သံတစ္ခုတည္းကို ကၽြန္မၾကားေနရသည္။ ထိုႏွလံုးခုန္သံက သူ႔ႏွလံုးခုန္သံလား၊ ကၽြန္မ ႏွလံုးခုန္သံလား ဆိုတာမသိ။ ကၽြန္မ သိေနတာ တစ္ခုပဲရွိသည္။ မွိတ္ထားေသာ သူ႔မ်က္လံုးမ်ား ပြင့္လာေစဖို႔။ ရွည္သြယ္ေသာ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ား လႈပ္ရွား လာေစဖို႔။

ကၽြန္မ ေဆာက္တည္ရာမဲ့စြာျဖင့္ သူ႔လက္ဖဝါးတစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္သည္။ စိတ္ထဲ အနည္းငယ္ေပါ့ သြား သည္။ ကၽြန္မေမွ်ာ္လင့္ထားသလို သူ႔လက္ေတြ ေအးစက္မေနပါ။ တစ္ခ်ိန္တုန္းကေတာ့ သူ႔လက္သြယ္သြယ္ ေလးေတြကို ကၽြန္မ အျမတ္တႏိုး ဆုပ္ကုိင္ထားခ်င္သည္။ သူ႔လက္ဖဝါးေတြက ႏူးညံ့ေနမလား၊ ၾကမ္းရွေန မလားဆိုတာ သိခ်င္ခဲ့ဖူးသည္။ သူနဲ႔ရင္းႏွီးခင္မင္ခဲ့ရသည့္ ၁၀ ႏွစ္ ဆိုေသာ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုအတြင္း ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ သူ႔လက္ဖဝါးႏွင့္ ကၽြန္မ လက္ဖဝါး ထိကုိင္ဖူးျခင္းျဖစ္သည္။ အခုေတာ့လည္း သူ႔လက္ဖဝါးေတြဟာ လိုအပ္တာထက္ပိုၿပီး ၾကမ္းရွလို႔ ေနသည္။

photo credit- google

ကၽြန္မ အလန္႔တၾကား သူ႔လက္ဖဝါးကို ျဖန္႔ၾကည့္လိုက္သည္။ အသားမာမ်ားျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာ လက္ဝါးျပင္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ၄ ႏွစ္ဆိုေသာအခ်ိန္ ကာလတစ္ခုမွာ လူတစ္ေယာက္ဟာ လံုးဝမွတ္မိ ႏုိင္စရာ မရွိေလာက္ေအာင္ ေျပာင္းလဲသြားႏုိင္ပါသလား။ ဟုတ္ပါသည္။ တကယ္ပဲ ေျပာင္းလဲႏုိင္ပါသည္။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ေတြ႔ၾကရင္ေတာင္ ရုတ္တရက္ မမွတ္မိႏုိင္ေလာက္ေအာင္ အခ်ိန္ကာလက တိုက္စားဝါးမ်ိဳ လိုက္ႏုိင္ပါသည္။ ကၽြန္မနဲ႔ ေဝးကြာေနစဥ္အတြင္း သူ႔ဘဝကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းခဲ့ပါသလဲ။ ဘယ္လို စိတ္ကူးအေတြးမ်ိဳးေတြႏွင့္ ေန႔ရက္ေတြကို ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ပါသလဲ။ ကၽြန္မရဲ႕ အႀကံေပး၊ လမ္းညႊန္မႈေတြကို ေပ်ာ္ရႊင္စြာလိုက္နာခဲ့ဖူးတဲ့ အျပစ္ကင္းစင္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ အခုေတာ့လည္း ျပစ္မႈမ်ားစြာကို က်ဴးလြန္ခဲ့ဖူးတဲ့ လူမိုက္တစ္ေယာက္လို။

တကယ္ေတာ့ဒါဟာ ျပစ္ဒဏ္တစ္ခုကို ခံစားလိုက္ရတာပါပဲ။ သူေရာ၊ ကၽြန္မပါ ႏွစ္ေယာက္လံုးအတြက္ ထိုက္ တန္တဲ့ စီရင္ခ်က္တစ္ခုအျဖစ္ ကၽြန္မ ခံစားေနရသည္။ တိုက္ဆိုင္မႈေလပဲလား၊ ကံတရားရဲ႕ က်ီစားမႈ တစ္ခု ေလလား မသိပါ။ ဒီေန႔ဟာ ကၽြန္မ မဂၤလာလက္မွတ္ေရးထိုးမည့္ေန႔တစ္ေန႔ျဖစ္သည္။ ၄ ႏွစ္လံုးလံုး ရွာေဖြခဲ့ ရေသာ ကၽြန္မရဲ႕ လင္း ကို ျပန္ေတြ႔ရမည့္ ေန႔တစ္ေန႔လည္း ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ေရြးခ်ယ္မႈတစ္ခုနဲ႔ ႀကံဳလာတုိင္း မွန္ကန္တဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်မွတ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ကၽြန္မဟာ ဒီေန႔ေတာ့ မျပတ္သားစြာ၊ ေၾကကြဲနာက်င္စြာနဲ႔ မွားယြင္းမွန္းသိတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုကို ခ်မွတ္ခဲ့ပါသည္။ အဲ့ဒီဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုေၾကာင့္ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ မွာေရာ လက္ရွိအခ်ိန္မွာပါ အျပစ္ဆိုစရာတစ္ခု ျဖစ္လာေတာ့မယ္ဆိုတာလည္း သိခဲ့ပါရဲ႕။

တကယ္ဆို ကၽြန္မနဲ႔ ေသြးသားမေတာ္စပ္တဲ့ ၊ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ကိုလည္း ထိခိုက္နာက်င္ေအာင္လုပ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ကၽြန္မအေပၚ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ခ်စ္ျမတ္ႏုိးခဲ့ၿပီး အရာရာမွာ သည္းခံခြင့္လႊတ္ တတ္တဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္၊ အဲ့ဒီေယာက်ာ္းႏွစ္ေယာက္တည္းကမွ တစ္ေယာက္တည္းကို ေရြးခ်ယ္ရ မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မအေပၚေကာင္းတဲ့သူကိုပဲ ေရြးခ်ယ္ရမွာ မဟုတ္ပါလား။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ မိုက္ရူးရဲဆန္စြာ၊ အတၱႀကီးစြာနဲ႔ ေကာင္ေလးကိုပဲ ေရြးခ်ယ္လိုက္ပါသည္။ အားငယ္သူ အားေပးပါဆိုတဲ့စကားအတိုင္း၊ အားနည္း သူနဲ႔ အားႀကီးသူႏွစ္ဦးယွဥ္လာတဲ့အခါ အားနည္းသူကိုပဲ ေရြးခ်ယ္သင့္တယ္မဟုတ္ပါလား။

photo credit- google

အဲ့ဒီလိုေရြးခ်ယ္လိုက္လို႔ မွားသြားခဲ့မယ္ဆိုရင္လည္း အဲ့ဒီအမွားရဲ႕ ဒဏ္ခတ္မႈကို ကၽြန္မေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူရဲပါသည္။ သူဟာ ကၽြန္မ ဘဝအတြက္ ဒဏ္ခတ္မႈတစ္ခုလား၊ က်ိန္စာတစ္ခုလားဆိုတာ ဘယ္သူမွ သိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္ေလးကို ဒီေန႔တစ္ေန႔တည္း အတြက္ပဲ ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မအသိဆံုးပါ။ ကၽြန္မသိသလို တျခားသူေတြသိမွာမဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္မကိုခ်စ္ျမတ္ႏုိးတဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ သိေအာင္ေတာ့ ကၽြန္မ ႀကိဳးစားမွာပါ။ ကၽြန္မ စိတ္ကိုသိၿပီး ကၽြန္မကို ဘဝ တစ္ေလွ်ာက္လံုး သည္းခံခြင့္လႊတ္လာခဲ့တဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ဟာ ဒီတစ္ႀကိ္မ္မွာလည္း ခြင့္လႊတ္ လိမ့္မည္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါသည္။ သူ႔ထံမွ ခြင့္လႊတ္မႈရရွိဖို႔လည္း ကၽြန္မ ႀကိဳးစားပါမည္။ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ပဲ ယူရပါေစ ကၽြန္မႀကိဳးစားမွာပါ။

မၾကာခင္မွာ လူ႔ေလာကႀကီးထဲမွ ထြက္ခြာသြားေတာ့မည့္ လူငယ္တစ္ေယာက္အတြက္ ကၽြန္မရဲ႕ေနာက္ဆံုး ကူညီေပးမမႈပါ။ တမလြန္ဘဝသို႔ ကူးေျပာင္းခါနီးမွာ သူအေနႏွင့္ ေျပာခ်င္ခဲ့ေသာ ေနာက္ဆံုးအမွာ စကား တစ္ခြန္းကို ကၽြန္မနားေထာင္ေပးပါမည္။ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးဆႏၵကို ကၽြန္မအတတ္ႏုိင္ဆံုး ျဖည့္ဆည္း ေပးခ်င္ပါသည္။ မိဘ၊ေမာင္ႏွမ မရွိဘဲ တစ္ေကာင္ၾကြက္ တစ္မ်က္ႏွာျဖစ္ေသာ လင္း တစ္ေယာက္ ဘဝကူးေကာင္းေစဖို႔ ကၽြန္မအတတ္ႏုိင္ဆံုး ႀကိဳးစားေပးခ်င္သည္။ သူ႔နံေဘးတြင္ရပ္တည္ၿပီး သူအယူ မတိမ္းရေလေအာင္ ၊ ႏွလံုးသြင္းမွန္ကန္စြာျဖင့္ ေလာကထဲက ထြက္ခြာသြားႏုိင္ေအာင္ ကၽြန္မသိသေလာက္ သတိေပး ေျပာျပခ်င္ပါသည္။ သူအလိုခ်င္အေတာင့္တဆံုးျဖစ္ေသာ ကၽြန္မထံမွ ခြင့္လႊတ္မႈကို ေနာက္ဆံုး လက္ေဆာင္အျဖစ္သူ႔ကို ေပးအပ္ပါမည္။ ကၽြန္မရဲ႕ ေနာက္ဆံုးလက္ေဆာင္ႏွင့္အတူ သူ႔ဘဝေလးကေန ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ၊ ေနာင္တမဲ့စြာနဲ႔ ထြက္ခြာသြားႏုိင္ပါေစ။ ခြင့္လႊတ္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆံုးလက္ေဆာင္မြန္မို႔…..။

@pearlwhite

ၿပီးပါၿပီ။ ဖတ္ရႈ႕အားေပးမႈအတြက္ အထူးေက်းဇူးတင္ပါသည္။ လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို ေဝဖန္အႀကံေပးၾကပါဦးရွင္။