ကံ႔ေကာ္ျမိုင္တန္းမွလြမ္းေနပါ့မယ္

အပိုင်း(၁)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayami-ngtnmwlymenpamy-95e1fc9b9e2cb
အပိုင်း(၂)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayami-ngtnmw-lymenpamy-2f1b22259da5b
အပိုင်း(၃)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayami-ngtnmw-lymenpamy-0d3396fac5eec
အပိုင်း(၄)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayamongtnmwlymenpamy-d099c904be854
အပိုင်း(၅)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayamongtnmwlymenpamy-10ef817650cf6
အပိုင်း(၆)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayamongtnmwlymenpamy-da38398905148
အပိုင်း(၇)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayamongtnmwlymenpamy-7247228089579
အပိုင်း(၈)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayamongtnmwlymenpamy-e2b3da336cc4e
အပိုင္း(၉)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kanekayamongtnmwlymenpamy-30efe721147c1
အပိုင္း(၁၀)
https://steemit.com/myanmar/@soethakhin/kan-ekayamongtnmwlymenpamy

အပိုင္း ( ၁၁ )
အခန္း ( ၂၁ )

ေဒစီလြင္ ယေန ့ဂ်ဴတီနားရက္မို ့ ေတာင္တြင္း
အိမ္တြင္ေရာက္ေနေလသည္။ေမာင္ကေတာ့
ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ျပီမို ့ သူတာ၀န္က်ရာ ရြာကေလး
သို ့ျပန္သြားေပျပီ။ပ်င္းပ်င္းရိွသည္ႏွင့္ ျခံထဲမွ
ဒန္းေပၚတြင္ထိုင္ကာ ေဆးပညာစာအုပ္တစ္အုပ္
ကို ဖတ္ေနမိသည္။
"သမီးလြင္ေလးေရ ဘယ္မွာလဲ"
အိမ္ထဲမွ အေမ့အသံေၾကာင့္ ေဒစီလြင္
ေခါင္းေထာင္ၾကည့္လိုက္သည္။
"အေမ သမီးဒီမွာ ပ်င္းလို ့စာဖတ္ေနတာ။"
မိမိဆီသို ့လွမ္းလာေသာ အေမေဒၚေဒစီေၾကာင့္
ေဒစီလြင္ စာအုပ္ကိုပိတ္ကာ ထိုင္ရာမွထ၍
အေမ့ကိုလက္ကမ္းၾကိဳလိုက္သည္။

"အေမ့သမီးေလးစာေတြျပန္ေလ့လာေနတာလား" ေဒၚေဒစီက ေျပာေျပာဆိုဆို စာအုပ္ကို ေဘးသို
့ေရႊ႕လိုက္ရင္း ေဒစီလြင့္ ေဘးသို ့၀င္ထိုင္လိုက္၏။
"မဟုတ္ပါဘူးအေမရာ ဒီလိုပဲပ်င္းလို ့။"
"သမီးကိုလာေခၚတာ ဒီေန ့ခင္က ထမင္းစား
ဖိတ္ထားတယ္ေလ။အေမတို့၂ေယာက္ကိုေကာ သမီးေလးရိွရင္လဲ ေခၚခဲ့ပါတဲ့။"

"အန္တီခင္က သမီးကိုေတာ့ အေတာ္ခ်စ္တယ္ အေမရဲ့။"

ျပံဳးေနသည့္ သမီးမ်က္ႏွာေလးကို တစိမ့္စိမ့္
ၾကည့္ရင္း ေဒၚေဒစီ စကားစလိုက္သည္။

"အေမ့သမီးေလးေတာင္ အရြယ္ေရာက္ျပီး
မိန္းမေခ်ာေလးျဖစ္ေနျပီပဲ။ေျပာစမ္းေျပာစမ္း
ရည္းစားေတြဘာေတြရိွေနျပီလား။"

ေဒစီလြင္ ရယ္လိုက္ရင္း
"ေပါက္ေပါက္ရွာရွာအေမရာ မရိွပါဘူး။"
ေဒၚေဒစီ သက္ပ်င္းခ်လိုက္ရင္း
"မရိွဘူးဆိုေတာ့ တစ္နည္းေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာ
ရတာေပါ့။ဒါေပမယ့္ သမီးကညာအခါမလင့္
ေစနဲ့တဲ့။အေမကေတာ့ေလ သမီးေလးမွာမွ
ရည္းစားမရိွရင္ သမီးကို ေမာင္ေႏြဦးေမာင္ေလးနဲ ့ သေဘာက်တယ္ကြယ္။"
ေဒစီလြင္ မ်က္ႏွာအနည္းငယ္နီသြားသည္။
"အာ အေမကလည္း ေမာင္က သမီးကို မၾကိဳက္ဘူးထင္တယ္။"

ေဒၚေဒစီ မ်က္ေမွာင္က်ံဳ့လိုက္ရင္း
"သမီးကိုမၾကိဳက္ဘူးဆိုေတာ့ ေမာင္ေႏြဦးေမာင္
မွာ ရည္းစားေတြဘာေတြရိွေနလို့လား။"
ေဒစီလြင္ တစ္ခ်က္စဥ္းစားလိုက္ရင္း
"အဲလိုရည္းစားေတြဘာေတြရိွတဲ့အေၾကာင္းတာ့
မၾကားဘူးအေမ ဒါေပမယ့္ သမီးအေပၚေတာ့
သူငယ္ခ်င္းလိုပဲခင္တယ္ထင္တယ္။"

"ေအးပါသမီး အခ်စ္ေၾကာင့္ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္မပူ
ပါနဲ ့အေမလည္း သမီးအေဖကို လူၾကီးေတြ
ေပးစားလို့ယူခဲ့တာ ေနာက္ေတာ့ခ်စ္သြားတာပဲ။
ေယာက်ာ္းနဲ ့မိန္းမဟာ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို
ထူေထာင္လိုက္မိျပီဆိုရင္ ကတိသစၥာေတြ
သံေယာစဥ္ေတြနဲ ့ ခ်ည္ေႏွာင္မိၾကတာပဲ။
အဲဒီလို ေရွ႕ဆက္ရင္း အဆင္ေျပသြားၾကတာပါပဲသမီးရယ္။အေမသိသေလာက္ေတာ့ ခင္က
ေႏြဦးေမာင္ေလးကို သမီးနဲ ့သေဘာက်တယ္
ထင္တယ္။တစ္ကယ္လို ့မ်ားစကားကမ္းလွမ္း
လာရင္ အေမေခါင္းျငိမ့္လိုက္မယ္ေနာ္။"

ေဒစီလြင္ ရွက္ရံႊ ့စြာျဖင့္ မ်က္လႊာခ်လိုက္သည္။
ေမာင့္ကိုပိုင္ဆိုင္ရမည့္ အခြင့္အေရးကို မိမိလက္
လႊတ္ပစ္မွာေတာ့မဟုတ္ေပ။
"ကဲလာသမီး ခင့္အိမ္ကို ထမင္းစားသြားၾကရ
ေအာင္။"

ေဒၚခင္မိမိကိုယ္တိုင္ ထမင္း၀ိုင္းကိုဦးေဆာင္ကာ
စကားေျပာရင္း စားေသာက္ၾကသည္။ေဒစီလြင္
ဟင္းမ်ားကို ထည့္စားရင္း
"အန္တီခင့္လက္ရာက အရင္အတိုင္းပဲ။
သမီးေတာ့ အရမ္းစားေကာင္းတယ္။"
" အမေလး စားပါလြင္ေလးရယ္ ။ အိမ္ကိုပါ
ထည့္ေပးလိုက္မယ္။"
ေဒၚခင္မိမိမ်က္ႏွာမွာ ျပံဳးေပ်ာ္ေနေလသည္။
မိမိတြင္ ေဒစီလြင္လိုသမီးအလိမၼာေလးရိွလွ်င္
ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေကာင္းလိုက္ပါလိမ့္မလဲ။
အခုေတာ့ သားေတာ္ေမာင္မွာမိခင္ထက္
သူ႔အလုပ္ကို ပိုခ်စ္သူသာျဖစ္၏။သမီးလြင္၏
မ်က္ႏွာေလးကို ခ်စ္ခင္စြာၾကည့္လိုက္ရင္း
ဦးလြင္စိုးဘက္သို ့လွည့္လိုက္သည္။
"ကဲေဒစီေကာ လြင္စိုးေကာ ငါဒီေန ့ေျပာစရာရိွ
တယ္။အဲဒီစကားကို ငါေရးေၾကာင္းေနတာၾကာပီ။
နင္တို ့ႏွစ္ေယာက္နဲ ့ေအးေအးေဆးေဆး မေတြ ့
ရတာေၾကာင့္ မေျပာျဖစ္တာေတြလဲပါတယ္။"
ေဒၚေဒစီ ထမင္းကိုအျပီးသတ္ကာ လက္ထေဆးလိုက္ရင္း
"ဘာမ်ားလဲခင္ရဲ့ ဒီေလာက္ သြယ္၀ိုက္ျပီး စကားစေနျပီဆိုေတာ့ အေရးၾကီးစကားပဲျဖစ္ရမယ္။"
"အေရးၾကီးပါျပီေကာလားေဒစီရယ္ လြင္စိုးလည္း နားနဲ့မနာ ဖ၀ါးနဲ့နာပါ ငါနင္တို့ဆီက သမီးေတာင္း မလို ့။"
ေဒစီလြင္ စားလက္စထမင္း နင္သြားသည္မို ့
ဟင္းခ်ိဳရည္ကို ကမန္းကတမ္းေသာက္လိုက္သည္။ဘာျဖစ္လို ့မ်ား အခြင့္အေရးက ဒီေလာက္လြယ္
လြယ္ကူကူနဲ ့ မိမိဆီကို ၀င္လာပါသလဲ။
ေဒၚခင္မိမိက လက္သုပ္လိုက္ရင္း
"ငါ့သားကို လြင္ေလးနဲ ့ လတ္ဆတ္ေပးမယ္လို ့
ငါစဥ္းစားေနတာၾကာျပီ။ကေလးေတြလႈပ္အံုး
မလားလို ့ေစာင့္ၾကည့္ေနတာ။ေမာင္ကလည္း
ခပ္ေအးေအး လြင္ေလးကလည္း ဘာသိဘာသာဆိုေတာ့ ငါပဲၾကား၀င္ရေတာ့တာေပါ့။အဲဒါနင့္
သမီးေလးနဲ ့ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးခ်င္တယ္ေဒစီ
အဲဒါနင္တို ့သေဘာထားကိုေမးတာပဲ။"

ေဒၚေဒစီျပံဳးလိုက္ရင္း
"ေျပာေနစရာလားခင္ရယ္။ေမာင္ဆိုတာ ငါ့မ်က္စိ
ေရွ့မွာပဲ ၾကီးျပင္းလာတဲ့ကေလး။ ငါကိုယ္တိုင္
မေမြးရေပမယ့္ ငါ့သားေလးလို ခ်စ္ရသူပါ။
ငါ့သေဘာကေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။
ကိုလြင္ေတာ့မသိဘူး။"
ဦးလြင္စိုး ထမင္း၀ါးေနရင္း သမီးကို အကဲခတ္
လိုက္သည္။သမီးမ်က္ႏွာက ၀မ္းသာရိပ္ေၾကာင့္
ျပံဳးေနေလသည္။သမီးကေတာ့ ဒီကိစၥကိုသေဘာက်ပံုေပၚသည္။ခက္တာက ေမာင္ေႏြဦးေမာင္က
ရိွမေနျခင္းပင္။ထိုသူငယ္က မိမိသမီးအေပၚတြင္
စိတ္ရိွပါမည္လားမေသခ်ာလွ။ဦးလြင္စိုး
ေခ်ာင္းဟန့္လိုက္ရင္း
"ငါ့သေဘာကေတာ့ သမီးေကာ သားေကာရဲ့
ဆႏၵပါပဲ။သားနဲ ့သမီးက ၾကည္ျဖဴတယ္ ဆိုရင္
ငါကျငင္းစရာအေၾကာင္းမရိွပါဘူး။
အဲဒီေတာ့ နင့္သားသေဘာကဘယ္လိုတဲ့လဲခင္။"
ေဒၚခင္မိမိ၏ ၀မ္းသာအယ္လဲ စကားသံက
ခ်က္ခ်င္းပင္ထြက္လာသည္။ငါ့သားအတြက္ေတာ့ မပူနဲ ့ ငါ့သားက ငါ့တစ္ခြန္းပါပဲ။ထမင္း၀ိုင္းေလးမွာစိုစိုျပည္ျပည္ပင္ ျပီးစီးခဲ့ေလသည္။ ထမင္း၀ိုင္းမွ
ေဆြးေႏြးလိုက္ေသာ ကတိစကားမွာ မည္မွ်ခိုင္မာလိမ့္မည္ဟုေတာ့ မည္သူမွ မေတြးႏိုင္ၾကေပ။
သို့ေသာ္ ေဒစီလြင့္ အတြက္ေတာ့ ယေန ့စားရ
သည့္ ထမင္း၀ိုင္းမွာ အရသာအရိွဆံုးႏွင့္အခ်ိဳျမိန္ဆံုး ထမင္း၀ိုင္းျဖစ္၏။ မိမိေရွ႕တြင္ သာယာလွပ
ေသာ အနာဂတ္တစ္ခုကို ျမင္ေနရေပျပီ။
က်ီးကန္းတစ္ေကာင္က အိမ္ေခါင္မိုးေပၚမွေန၍
တအားအား ေအာ္ျမည္ကာ အေ၀းသို ့ပ်ံသန္းသြာ
အခန္း ( ၂၂ )

ကံ့ေကာ္ျခံထဲတြင္ ညေန ေန၀င္ခ်ိန္ဆည္းဆာ
ရိပ္က ခပ္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး က်ေရာက္ေနေလ
သည္။ေႏြဦးေမာင္ ကြပ္ပ်စ္ေဘးမွကံ့ေကာ္ပင္စည္ကို မီွလိုက္ရင္း မ်က္လံုးမ်ားကို မိွတ္ထားလိုက္
သည္။ၾကိဳင့္မ်က္ႏွာေလးက တ၀ဲလည္လည္ပင္
စိတ္မ်က္စိတြင္ ျမင္ေယာင္လာျပန္သည္။စႏၵရား
လွထြဋ္၏ အလွသစၥာတရားသီခ်င္းကိုသတိရကာ ဟက္ခနဲ ရယ္လိုက္မိသည္။ သီခ်င္းကလည္းၾကည့္ပါအံုး။ မ်က္စိမိွတ္ထားေသာ္ျငား သူ ့အရိပ္ထင္ေနတာတဲ့ မိမိအျဖစ္ႏွင့္လံုး၀ကို ကြက္တိက်ေနသည့္သီခ်င္း။

ၾကိဳင့္ကို ခ်စ္သည့္အေၾကာင္းေျပာသည့္ေန႔ကို သတိရကာ ၾကည္ႏူးရျပန္သည္။မိမိတြင္ ဘယ္ကသတၱိမ်ား၀င္လာပါလိမ့္။ၾကိဳင္ကလည္း မိမိကို
ခ်စ္ပါသည္တဲ့ေလ။ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ ၾကိဳင္တို ့
ေက်ာင္းသို ့ျပန္သြားၾကေလ၏။ၾကိဳင္ျပန္သြားက
တည္းက မိမိမွာအရူးတစ္ေယာက္လိုျဖစ္ေနမိ
သည္။ ျပကၡဒိန္ကို ေန႔တိုင္းၾကည့္ကာ တစ္ေန ့
သံုးၾကိမ္ရက္တြက္ျပီး ၾကိဳင္ျပန္လာမည့္ေန႔ကို
ေမွ်ာ္သည္။အခ်စ္ႏွင့္အလြမ္းကား ဒြန္တဲြေနသည့္ အရာသာျဖစ္ေၾကာင္း ေႏြဦးေမာင္သိရိွခဲ့ေလျပီ။
အခ်စ္မရိွလွ်င္ အလြမ္းဟူသည္ ရိွလာမည္မဟုတ္။ နည္းနည္းခ်စ္လွ်င္ နည္းနည္းလြမ္းရမည္။
မ်ားမ်ားခ်စ္လွ်င္ မ်ားမ်ားလြမ္းရမည္။
ရင္ႏွင့္မဆန္႔ေအာင္ စူးစူးနင့္နင့္ခ်စ္လွ်င္
ေသလုေအာင္အလြမ္းေ၀ဒနာကို ခံစားရမည္သာ
ျဖစ္သည္။မနက္ျဖန္ဆို အသက္တမွ် ခ်စ္ရသည
့္ၾကိဳင္ ျပန္လာေတာ့မည္။ မင္းဇံရြာေလးမွာပင္
တန္းျပဆင္းရမည္မို ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူႏွင့္ အနီးကပ္
ေနရေတာ့မည့္အေရးကိုေတြးရင္း ေႏြဦးေမာင္
ေပ်ာ္ေနမိသည္။ေနျမန္ျမန္၀င္ျပီး မိုးျမန္ျမန္လင္း
ေစခ်င္မိတာ ၾကိဳင္ႏွင့္ခ်စ္သူျဖစ္ျပီးကတည္းကပင္။

ရုတ္တရက္မိမိမ်က္လံုးကို အေနာက္မွေန၍
ႏူးညံ့ေသာ လက္ဖ၀ါးတစ္စံုက လာပိတ္သည္ကို ခံစားလိုက္ရသည္။ျပီးေတာ့ ႏွာေခါင္းထိပ္တြင္
ရင္းႏီွးေနက်ကိုယ္သင္းနံ ့တစ္ခု။
"ဟာ ၾကိဳင္. ....."
ေႏြဦးေမာင္ ထခုန္မိမတတ္ ေပ်ာ္သြားသည္။
ေနာက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အမွန္တစ္ကယ္ပင္
ၾကိဳင္ရယ္ပါ။ဆံပင္ရွည္ရွည္မ်ားကို ေနာက္တြင္
ျဖန္ ့ခ်ထားျပီး အျပာႏုေရာင္ အထက္ေအာက္
ဆင္တူ၀တ္ထားေသာမိမိခ်စ္သူေလးဟာ
အျမဲပင္လွပေနတတ္သူပင္။ ေႏြဦးေမာင္ ၀မ္းသာလြန္းသျဖင့္ ေမးလိုက္၏။
"ၾကိဳင္ဘယ္လိုလုပ္ ဒီေန့ျပန္ေရာက္လာတာလဲ။"
"ၾကိဳင္ကျပံဳးလိုက္ရင္း မုန္းေခ်ာင္းဘက္ လမ္းသြား
ေလွ်ာက္ရေအာင္ဆရာ။လမ္းေလွ်ာက္ရင္းေျပာ
မယ္ေလ။"

ရြာအျပင္ရိုးျပတ္မ်ားကို ေက်ာ္လာမွၾကိဳင့္ဆီက
အသံထြက္ေပၚလာသည္။
"ပံုမွန္အတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ အကုန္လံုးနီးပါး
မနက္ျဖန္မွျပန္လာၾကမွာဆရာ။ေန့လည္၂နာရီ
ကတည္းက ျပီးတာ ။ကားေတြကရွားေတာ့
အမ်ားစုကေတာ့ ျပန္မလာခ်င္ၾကဘူးေလ။
ဒါေပမယ့္ ၾကိဳင္က ျပန္မွျဖစ္မွာမလို ့ ကားၾကပ္
ေပမယ့္ စီးလာခဲ့တာ။ အိမ္ကေတာင္အံ့ၾသေနတာ ကိုယ့္အစီအစဥ္နဲ ့ကိုယ္ျပန္လာလို ့။"
ေႏြဦးေမာင္ နားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္
"ၾကိဳင္က ဘာလို့ဒီေန ့ျပန္လာမွျဖစ္မွာလဲၾကိဳင္။
အေရးၾကီးတာတစ္ခုခုရိွလို႔လား။"
ၾကိဳင္ကျပံဳးလိုက္ရင္း
"ရိွတယ္ေလ။ အေရးၾကီးတာတစ္ခုခုဆို
ဆရာပဲေပါ့။"
ေႏြဦးေမာင္ မ်က္ႏွာျပံဳးေယာင္သန္းသြားေလ
သည္။ၾကိဳင္က တစ္ဖက္သို ့လွည့္၍ ခပ္လြင္လြင္ကေလးရယ္ေမာလိုက္ရင္း
"ၾကိဳင္က ဆရာ့ကိုလြမ္းလို့ျပန္လာတာပါဆရာ။" ေႏြဦးေမာင္ႏွလံုးခုန္သံမ်ားျမန္လာသည္။
ၾကိဳင္ဟာ လွသေလာက္ ရင္ခုန္ေအာင္လည္း
ေျပာတတ္သူပင္။ ၾကိဳင္က မိမိဘက္သို့ျပန္လွည့္လာရင္း
"ဆရာနည္းနည္းပိန္သြားတယ္ေနာ္။
မ်က္တြင္းနည္းနည္းေတာင္ ေခ်ာင္ေနသလိုပဲ။"
" နည္းနည္းပိန္တာမဟုတ္ဘူးၾကိဳင္ မ်ားမ်ားကို
ပိန္ေနတာပါ။ ဆရာအအိပ္အစားပ်က္ေနတာ
ၾကာျပီ။"
" ဟင္ဘာျဖစ္လို ့လဲဆရာ။"
မိမိကို မ်က္လံုး၀ိုင္းမ်ားျဖင့္ ျပဴးၾကည့္ေနေသာ
ၾကိဳင့္ပံုစံကို အသဲယားစြာျဖင့္ ၾကိဳင့္ေခါင္းကို
ပုတ္လိုက္သည္။
"ဆရာလည္း ၾကိဳင့္ကိုလြမ္းလို ့ေပါ့။"
"ဟြန္း ပိုျပီ"
ၾကိဳင္က မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးရင္း ရယ္လိုက္
ျပန္ေလသည္။မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးလိုက္
တိုင္း အျပံဳးတစ္ခ်က္ေခ်ြလိုက္တိုင္း ေႏြဦးေမာင္
ရင္ထဲမွ တစ္စံုတစ္ခု ျပဳတ္က်သြားသလိုခံစား
လိုက္ရသည္။ မ်က္ႏွာကိုတည္လိုက္ရင္း
"ၾကိဳင္ ဆရာေျပာစရာရိွတယ္။"
ၾကိဳင္က မိမိဘက္သို ့လွည့္ကာ မိမိကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္သည္။ေႏြဦးေမာင္မွာ အရပ္ရွည္လွသည္မို ့
ၾကိဳင္ကေမာ့ၾကည့္ရေလသည္။
"ခုနကလို မ်က္ေစာင္းထိုးတာမ်ိဳး ရယ္တာမ်ိဳး
တစ္ျခားလူေတြေရွ ့မွာမလုပ္ပါနဲ ့ေနာ္ၾကိဳင္။
အရမ္းခ်စ္စရာေကာင္းတာမလို ့ သူတို ့
ေၾကြသြားမွာစိုးလို ့ပါ။"
"လုပ္ျပန္ျပီ ဆရာကေတာ့"
ၾကိဳင္ကခပ္ဟဟရယ္ရင္း မိမိလက္ကို သူမ၏
လက္ဖ၀ါးေသးေသးေလးမ်ားျဖင့္ ဆုပ္ကိုင္ကာ
ေဘးခ်င္းယွဥ္၍ ေလွ်ာက္လိုက္ေလသည္။
က်ြန္ေတာ္ပထမဆံုးအၾကိမ္ သူမလက္ကို
ကိုင္ဆဲြျပီး လမ္းမေလွ်ာက္ခင္မွာ သူမကအရင္
က်ြန္ေတာ့္လက္ကို ကိုင္ဆဲြျပီး လမ္းေလွ်ာက္သြားပါေတာ့တယ္။အတူယွဥ္တဲြေလွ်ာက္ေနရင္း
ေျခလွမ္းတိုင္းေျခလွမ္းတိုင္းမွာ က်ြန္ေတာ့ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး သူမလက္မွာပဲ တစ္စစီ က်ေရာက္သြားေတာ့တယ္။တျဖည္းျဖည္းနဲ ့ေသခ်ာသိလာတာတစ္ခုက က်ြန္ေတာ္သူမကို အရမ္းခ်စ္မိေနျပီဆိုတာပါပဲ။ သူမကို ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက
ခ်စ္ေနမိလဲဆိုတာကိုေတာ့ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သတိ
မထားမိလိုက္ပါဘူး။
တစ္ကယ္ခ်စ္မိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ဆံုေတြ့လာတဲ့အခါ သူ ့ကို ဘယ္လိုစခ်စ္မိခဲ့လဲဆိုတာကို
ေမ့သြားၾကတယ္မဟုတ္ပါလား။ကိုင္းပင္မ်ားမွာ
ေလယူရာသို ့ယိမ္းႏဲြ ့ေနၾက၏။ေငြဗ်ိဳင္းျဖဴတစ္အုပ္က သာယာစြာေတးသီရင္း မုန္းေခ်ာင္းတစ္ေလွ်ာက္ ပ်ံသန္းသြားေလေတာ့သည္။

အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါသည္။
ဆက္လက္ေရးသားတင္ဆက္သြားပါဦးမည္

Author-Soe Tha Khin