ေမတၱာပန္းတို႕ ေမႊးပ်ံ႕ေစေသာ္ဝ္ - ဇာတ္သိမ္း

ေမတၱာပန္းတို႕ ေမႊးပ်ံ႕ေစေသာ္ဝ္-1

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမာင္ႏွမ မိဘအိမ္လာခဲ့တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္ကဘာလဲ...အေဖႏွင့္အေမ ပိုင္ဆိုင္သမွ်ခြဲယူၾကရန္ပဲျဖစ္သည္။မနက္ျဖန္ပဲအိမ္ကိုေရာင္းဖို႕ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ေတာ့မည္။ရသည့္ေငြႏွင့္ အတြင္းပစၥည္းမ်ားကို အညီမွ်ခြဲယူရန္ အစ္မႏွင့္ကၽြန္ေတာ္လာျခင္းျဖစ္သည္။ဒါကိုအေဖေရာ အေမပါ သေဘာတူျပီးသားျဖစ္သည္။အခုေတာ့အေဖေရာအေမပါ ဘာကိစၥမွမရွိသလို။ကၽြန္ေတာ္လဲ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ေတာ့ဆိုျပီးေတာ့ စကားစလိုက္သည္။

Source

"အေဖ...သားတို႕ ေတြ မနက္ျဖန္ကိစၥကို ေဆြးေႏြးၾကမယ္ေလ"

ကၽြန္ေတာ့္စကားေၾကာင့္ အေဖ့မ်က္ႏွာသည္ ရႊင္လန္းေနရာမွ ရုတ္ခ်ည္းတည္တံ့သြားေလသည္။ျပီးေတာ့ႏြမ္းလ်တဲ့မ်က္ႏွာႏွင့္

"စိတ္တိုင္းက်ျဖစ္ေစရမွာေပါ့ကြယ္"

အေဖ့အသံတိမ္၀င္သြားသည္။စားလက္စထမင္းပန္းကန္ကို ထားခဲ့ကာ ထမင္းစားပြဲမွထသြားေလသည္။ အေမက "စားၾကအံုး" ဟုဆိုကာ အေဖ့ေနာက္သို႕ လိုက္သြားသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမာင္ႏွမလဲ စကားမေျပာျဖစ္ၾက။အေမ့ရဲ့ စကားသံႏွင့္ အေဖ့ရဲ့ရယ္ေမာသံေတြ တိတ္ဆိတ္သြားတာေၾကာင့္ အိမ္ကေျခာက္ကပ္သြားျပီး ပ်င္းရိဖြယ္ေကာင္းေနသည္။ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိေသာ္လည္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေၾကာင့္စိတ္ဓါတ္က မာေက်ာေနဆဲပင္။

ကၽြန္ေတာ္လူပ်ိဳဘ၀ကေနခဲ့တဲ့အခန္းေလးသည္...ကၽြန္ေတာ္ရွိစဥ္ကအတိုင္းပင္..သန္႔ွရွင္းသပ္ရပ္စြာ ရွိေနဆဲပင္။ခုတင္ေပၚပစ္လွဲရင္း..လြန္ခဲ့တဲ့တစ္လေလာက္က ကၽြန္ေတာ့္ေယာကၡမၾကီး၏ စကားသံမ်ားကို ျပန္ၾကားေယာင္မိသည္။

"ဟဲ့ ကိုေဇာ္..နင့္မိဘေတြကို ငါစိန္တိုက္တစ္ခုမွာေတြ႔ခဲ့တယ္။ရတီေတာ္ေတာ္မ်ားမယ့္စိန္တစ္လံုးေရာင္းေနတာ။နင့္မိဘေတြမွာ အတြင္းပစၥည္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိသလား"

Source

"ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး အေမ..ကၽြန္ေတာ္တို႕က မိဘရဲ့စီးပြားေရးကို၀င္မစြက္ဖက္ခဲ့ဘူး။အေဖတို႕ကကၽြန္ေတာ္တို႕လိုခ်င္တာကိုျဖည့္ေပးခဲ့တာ။ရွိတာမရွိတာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုမေျပာျပဘူး"

"ဒါဆို ငါထင္တာေတာ့ နင့္မိဘေတြက အတြငး္ပစၥည္းေတြကို ထုခြဲျပီးလွဴဒါန္းပစ္ၾကမွာထင္တယ္။ေတာ္ၾကာနင္တို႕အေမြ မရပဲျဖစ္ေနမယ္။အကုန္မေရာင္းရေသးခင္ နင္အေမြေတာင္းထားေတာ့ေနာ္။ရေတာ့လဲ အေမတို႕လုပ္ငန္းေတြမွာမင္းတုိ႕လင္မယားအတြက္ တိုးခ်ဲ႔ႏိုင္တာေပါ့ကြယ္"

ေယာကၡမဆီက စကားၾကားရတဲ့အထိကၽြန္ေတာ္မတုန္လႈပ္မိေသး။သို႔ေပမယ့္ အစ္မတို႕လင္မယားႏွင့္ေတြ႔ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ မေအးႏိုင္ေတာ့.....။

"ေမာင္ေလး အစ္မေယာက္က်ားဆီကၾကားထားတာတစ္ခုရွိတယ္။အစ္မလဲေျပာသင့္မေျပာသင့္စဥ္းစားေနတာ။အစ္မေယာက္က်ားအသိေရွ႔ေနတစ္ေယာက္နဲ႔ အေဖနဲ႔အေမ အိမ္စာခ်ဳပ္ေတြအတြက္ အလုပ္ရႈပ္ေနတာကို ေယာက္က်ားကေသခ်ာကိုျမင္ခဲ့တယ္ေျပာတယ္။သူကေရွ႕ေနကိုေမးၾကည့္ေတာ့ မေျပာျပဘူးတဲ့ ဘာလုပ္တယ္ဆိုတာကို။ကိုေဇာ္ေရ အေမတို႕ အိမ္ေရာင္းဖို႕မ်ားလုပ္ေနၾကလားမသိဘူး"

အမထိုက္ေျပာေနေသာစကားမ်ားကား ကၽြန္ေတာ္၏အေတြးကိုပူေလာင္ေစေလျပီ။အစ္မ၏ဆႏၵသည္လည္းကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ထပ္တူထပ္မွ်ရွိခဲ့သည္။

အစ္မေယာက္က်ားကလဲ "ကၽြန္ေတာ္တို႕ ဘာမွမရလိုက္ပဲနဲ႔ သူမ်ားစားသြားမယ္ထင္တယ္။အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္ ညီေလးတို႕ေမာင္ႏွမႏွစေ္ယာက္အေမြေတာင္းထားရင္ ေကာင္းမယ္ေနာ္။တို႕စီးပြားေရးေတြလဲအရင္ကလို သိပ္မေကာင္းဘူး။အေမြေလးရရင္ ရင္းႏွီးလိုက္ျပီးေတာ့ လုပ္ငန္းလည္ပတ္လို႕ပိုေကာင္းတာေပါ့။"

အစ္မေယာက္က်ားစကားမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမာင္ႏွမ၏ေလာဘကုိ မီးစာထည့္ေပးလိုက္သည့္ႏွယ္။

Source

---

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမးေတာ့..........
" မင္းတို႕ ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ မင္းတို႕အေမေမြးေန႔က်ရင္လာခဲ့ၾက။အဲ့ဒီ့ေန႔မွာပဲအိမ္ကိုေရာင္းမယ္။၀ယ္မယ့္သူလဲရွိတယ္။ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္အညီအမွ်ခြဲယူၾကေပါ့။"

"အေဖတို႕က သားတို႕ငယ္ငယ္ကေနခဲ့တဲ့အိမ္ေလးမွာျပန္ေနရင္ ျဖစ္မလားဟင္" လို႕ကၽြန္ေတာ္ေျပာေတာ့အေဖေရာအေမေရာႏႈတ္ကမေျပာေပမယ့္ ေခါင္းျငိမ့္ျပခဲ့ၾကသည္ေလ။ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာ ငယ္ငယ္ကေနခဲ့တဲ့အိမ္အေသးေလးတစ္လံုးရွိလို႕ ေမးၾကည့္လိုက္ျခင္းပါ။ဒါဆိုရင္ေတာ့ အိမ္နဲ႔ အတြင္းပစၥည္းနည္းနည္းပါးပါးရွိေတာ့အေဖနဲ႔အေမအတြက္သိပ္ပူစရာမလိုေတာ့ဟု ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမာင္ႏွမတြက္ထားခဲ့ၾကသည္။အခုမွသတိရသည္။အေမ့အတြက္ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕မယူလာခဲ့ၾကမိ။မနက္ျဖန္ဆိုအေမ့ေမြးေန႔ေလးကေျခာက္ကပ္တိတ္ဆိတ္ေနေတာ့မွာပဲဟု ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းစြာေတြးမိျပန္သည္....ဟူးးးးး။

ျပည့္ျပည့္၀၀သာေနေသာ လမင္းၾကီးရယ္...ျခံထဲမွာရွိတဲ့ပန္းမ်ိဳးစံုရဲ့ေမႊးပ်ံ႔တဲ့အနံ႔ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ျခံထဲဆင္းလာခဲ့မိသည္။
ထိုစဥ္မေမွ်ာ္လင့္ေသာျဖစ္ရပ္ကိုေတြ႔ရသည္။

"အမယ္ၾကီး၀မ္းနည္းေနလား"
အေဖ့အသံၾကား၍ အပင္အကြယ္ကေန ကၽြန္ေတာ္နားစိုက္ေထာင္ေနမိသည္။
"အေဖၾကီးရယ္..ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေနခဲ့ရေတာ့သံေယာဇဥ္တြယ္တာေပါ့ေတာ္။ဟိုမွာၾကည့္ပါအံုး ဒန္႔သလြန္ပင္ေတြ ၊ သရက္ပင္ေတြ အသီးေတြသီးေနလိုက္တာ။ကၽြန္မတို႕စိုက္ခဲ့တာေလ ေဖၾကီးေရ...အခုေတာ့ခူးစားခြင့္ေတာင္မရေတာ့ဘူးေပါ့...။
"အေမၾကီးမွတ္မိလား...အမယ္ၾကီးကိုက်ဳပ္ မဂၤလာဦးလက္ေဆာင္အျဖစ္ေပးခဲ့တဲ့ စိန္တစ္ဆင္ဆာေလ..အဟြတ္ ..အဟြတ္။

Source

ဟင္..ကၽြန္ေတာ္ထင္ထားတဲ့အတုိင္းပါပဲလား..ကၽြန္ေတာ္တို႕ကိုမေပးပဲနဲ႔ဘာေတြမ်ားလုပ္ၾကလဲ...။

"အေဖၾကီး၊ သမီးထုိက္ မဂၤလာေဆာင္တုန္းက မ်က္ႏွာမငယ္ရေအာင္ မဂၤလာလက္ဖြဲ႔အျဖစ္ လက္ဖြဲ႔လိုက္တဲ့ စိန္တစ္ဆင္ဆာကိုေျပာတာလား..မွတ္မိတာေပါ့..အေဖၾကီးေမတၱာေတြပါ၀င္ခဲ့တဲ့ အမွတ္တရ ပစၥည္းျဖစ္ေပမယ့္...အမွတ္တရမထားခဲ့ႏိုင္ဘူးေလ...က်ဳပ္ထက္ သမီးကအေရးၾကီးတယ္မွတ္လား။"

"ဟငး္...က်ဳပ္တုိ႕အေရးထက္ သားသမီးအေရးက ပိုအေရးၾကီးမွန္းက်ဳပ္လဲသိပါတယ္။ဒါေၾကာင့္လဲက်ဳပ္တို႕ငယ္ငယ္ကေနခဲ့တဲ့ အိမ္နဲ႔ျခံကို ေရာင္းျပီးေတာ့ အမယ္ၾကီးကိုျပန္လုပ္ေပးခဲ့တယ္မဟုတ္လား"

"ဒါလဲဘာၾကာလိုက္လဲ အေဖၾကီးရယ္...သားငယ္ ကိုေဇာ္အလွည့္ေလ မဂၤလာေဆာင္မယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႕လက္ထဲ ျခဴးတစ္ျပားမွမရွိလို႕ သားငယ္လုပ္ခ်င္တဲ့ ဧည့္ခံပြဲသံုးပြဲအတြက္ အဲ့စိန္တစ္ဆင္ဆာ ျပန္ေရာင္းခဲ့ရတာပဲေလ။"

"တကယ္ေတာ့ တစ္ကေနစခဲ့တဲ့က်ဳပ္တို႕ရဲ့ ဘ၀အားမာန္ေတြဟာ သမီးၾကီးနဲ႔ သားငယ္ေၾကာင့္ခြန္အားေတြျဖစ္ထြန္းခဲ့ရတယ္။ၾကိဳးစားရုန္းကန္ ခဲ့တယ္။အနိမ့္အျမင့္အတတ္အက်ဆိုတာရွိသလို..က်ဳပ္တို႕ဒီျခံနဲ႔ တိုက္ၾကီးကိုလြန္ခဲ့တဲ့ (၁၀)ႏွစ္ထဲက အေပါင္ထားခဲ့ရတာ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုဖြင့္ေျပာခဲ့ရမွာ.."

"အုိေတာ္..ေဖၾကီးပဲ.ကေလးေတြကို အပူပင္ေတြမေပးခ်င္ဘူးဆို...ပညာေရးကိုပဲေျဖာင့္ေျဖာင့္တန္းတန္းနဲ႔ သင္ေစခ်င္တယ္ဆို"

"ဟုတ္ပါတယ္..က်ဳပ္စိတ္မေကာင္းတာက သူတို႕ကိုေပးသင့္သေလာက္မေပးႏိုင္ခဲ့တာဘဲ။က်ဳပ္ၾကိဳးစားရွာေဖြခဲ့သမွ်ဟာ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္အတြက္ေလကြယ္...ဒါေၾကာင့္လဲသူတို႕ေတြ အေမြေတာင္းတုန္းက က်ဳပ္ဘာမွမေျပာခဲ့တာ။ေနာက္ဆံုးအမယ္ၾကီးရာ က်ဳပ္ရဲ့အသက္ကိုေတာင္လိုခ်င္တယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ကေပးဖို႕အသင့္ပါပဲ။"

Source

"က်ဳပ္လဲဒီတိုင္းပါပဲအေဖၾကီးရယ္...အေဖၾကီးရဲ့ သစ္စက္မန္ေနဂ်ာသာမလိမ္ခဲ့ရင္..အေဖၾကီးရဲ့ေမာ္ေတာ္ကားေတြသာမေမွာက္ခဲ့ရင္ ဒီတိုက္ၾကီးကို အေပါင္ထားခဲ့ရမွာမဟုတ္ဘူး...ကံၾကမၼာၾကီးကေၾကာက္စရာေကာင္းပါတယ္အေဖၾကီးရယ္။"

"ဒီ(၁၀)ႏွစ္အတြင္းသားငယ္ေလးကို အင္ဂ်င္နီယာျဖစ္ေအာင္ ေျခာက္ႏွစ္တိတိ ေက်ာင္းထားစရိတ္...သမီးၾကီးရဲ့ သင္တန္းစရိတ္ေတြ...ကားလဲစီးခ်င္တယ္ဆိုလို႕ အလိုက္ထည့္ရတဲ့ေငြေတြ...ေနာက္က်ဳပ္တို႕ေတာ္မယ္ထင္လို႕ အဆင္ေျပလိုေျပျငားေလွ်ာက္ လုပ္ရင္းအလုပ္ေတြကေနကုန္တဲ့ေငြေတြ...သားေတြသမီးေတြေက်ာင္းျပီးလို႕ အလုပ္ကေလးဘာေလးလုပ္ျပီးေတာ့ ျပန္လည္ထူေထာင္မယ္လို႕ၾကံကာရွိေသးတယ္...သူတို႕ေတြကလက္ထပ္ၾကေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္တို႕ဘာေျပာႏိုင္ခဲ့လို႕တုန္း ေဖၾကီးရယ္"

"ေအးေလမယ္ၾကီးရာအိမ္အေပါင္ဆံုးေတာ့မွာမို႕ ျပန္ေရြးခ်င္တာေရာ...သားနဲ႔သမီးကိုမိဘေတြရဲ့အေမြေပးခ်င္တာေရာ..ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ့ စိန္ၾကီးကိုေရာင္းျပီးျပန္ေရြးခဲ့ၾကတာေလ...နည္းေနတယ္..သူတို႔ကိုေပးရမွာ..က်ဳပ္ရင္ထဲမေကာင္းလိုက္တာမယ္ၾကီးရာ..."

"အေဖၾကီးရယ္..က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ပါေနာ္..က်ဳပ္တို႕မနက္ျဖန္ကစျပီးေတာ့ ဘယ္ေတာ့ျပန္ေတြ႔ရမလဲမသိဘူး...က်ဳပ္တို႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္မွပဲေတြ႔ခ်င္ေတြ႔ရလိမ့္မယ္...ေတြ႔ခ်င္မွလဲေတြ႔ရေတာ့မွာပါေလ..."

Source

"ေအးပါကြာ..မယ္ၾကီးလဲက်န္းမာေရးဂရုစိုက္ က်ဳပ္တို႕မွာေဆြမ်ိဳးသားသမီးမရွိဘူးလို႕...ဘိုးဘြားရိပ္သာကို မုသားသံုးရေတာ့မယ့္အတြက္က်ဳပ္လံုး၀စိတ္မေကာင္းဘူး...က်ဳပ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ဘိုးဘြားရိပ္သာမွာသြားေနရမွာကို သားနဲ႔သမီးတစ္သက္လံုးမသိေစခ်င္ဘူး..အစီစဥ္ဆြျရအံုးမယ္...ကဲပါမယ္ၾကီးရာ..ေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာေနလို႕လဲ မထူးေတာ့ပါဘူးေလ..က်ဳပ္တို႕ရဲ့ေတြ႔ဆံုျခငး္ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေလးကို သားသမီးေတြရဲ့ ငယ္ငယ္ကခ်စ္စရာအေၾကာင္းေလးေတြျပန္ေျပာရင္း ငယ္ဘ၀ကိုျပန္လြမ္းမယ္ေလ...ဒီညကိုဒီလိုေလးေတြျပန္ေျပာရင္းပဲအခ်ိန္ကုန္ပါေစေတာ့မယ္ၾကီးရယ္..........."

ကၽြန္ေတာ္ဆက္ျပီးေတာ့ ၾကားႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ေခ်.."ကၽြတ္" ဆိုေသာသစ္ကိုင္းေျခာက္က်ိဳးသံေၾကာင့္ ေဘးဘီ၀ဲယာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့..ညေမႊးပနး္ပင္ေအာက္မွာ တိတ္တိတ္ေလး ထိုင္ရင္း နားေထာင္ေနတဲ့အစ္မရယ္ေလ..လေရာင္ေအာက္မွာ မ်က္ရည္ေတြပိုးပိုးေပါက္ေပါက္စီးက်ေနတာကိုကၽြန္ေတာ္ေတြ႔လိုက္ရတယ္...ကၽြန္ေတာ္လဲေယာင္ရမ္းျပီး ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကိုစမ္းမိေတာ့ ဘယ္ခ်ိန္ထဲကက်ေနမွန္းမသိတဲ့ မ်က္ရည္စီးေၾကာင္းၾကီးကပါးထပ္မွာေနရာယူလွ်က္သား...အေဖနဲ႔အေမရဲ့မ်က္၀န္းအိမ္ကမ်က္ရည္စေတြကျပဳတ္က်လုမတတ္ျဖစ္ေနခဲ့ျပီ...နီးလွ်က္နဲ႔ေ၀းေနၾကသူမ်ား.....ကၽြန္ေတာ္တို႕ဘာစကားမွမေျပာႏိုင္ၾကေတာ့..တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း..တိတ္ဆိတ္စြာအခန္းထဲကိုျပန္လာခဲ့ၾကသည္။ကၽြန္ေတာ္တစ္ညလံုးအိပ္ိလု႕မေပ်ာ္ေပ...အစ္မလဲထိုနည္း၄င္း ပဲျဖစ္ေပလိမ့္မည္မွာမလြဲ....။

Source

ေနာက္တစ္ေန႔မနက္.................

ကၽြန္ေတာ္ အခန္းတံခါးကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့..အစ္မရဲ့အခန္းကလဲတံခါးပြင့္လာတယ္...ႏွစ္ေယာက္စလံုးရီေ၀ေ၀မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္...။ကၽြန္ေတာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ေသြးကစေကာေျပာျပီ။တဆစ္ဆစ္နာက်င္ေနတဲ့ရင္အစံုကို ဖိထားရင္း မိုက္ေနာင္တမ်ားကိုဖြင့္ခ်ဖို႕အားယူကာ ဟန္ျပင္ေနၾကေလျပီ...။

"ေဟာ ...ဒီေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အိပ္လို႕ေကာင္းၾကရဲ့လား....ဒီမွာေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္အၾကိဳက္ လက္ဖက္ရည္ေဖ်ာ္ထားျပီးျပီ..ထိုင္ၾက"

အေမ့မ်က္ႏွာကေအးခ်မ္းေနသည္..ျပံဳးလို႕...ဒီေန႔ေနာက္ဆံုးသားသမီးေတြမ်က္ႏွာျမင္ရတာဆိုေတာ့ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီးလုပ္ေပးေနတဲ့ပံု။

"ထိုင္ၾကေလကြာ..ခနေနဆိုေရွ႔ေနနဲ႔ အိမ္၀ယ္မယ့္သူေတြေရာက္လာၾကေတာ့မွာပါ..ေၾသာ္..ဒါနဲ႔ သားနဲ႔သမီးေရ..စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ျပီးတာနဲ႔ အေဖနဲ႔မင္းတို႕အေမ ဒီကေနသြားေတာ့မယ္။သားတို႕လဲျပန္ၾကေတာ့ေနာ္...အေဖတို႕အဆင္ေျပတယ္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းရွိေနၾကမွာမိုလို႕မပူၾကနဲ႔...ဒီအိမ္ထဲမွာရွိတဲ့ပစၥည္းေတြကို ေရွ႔ေနဆီမွာစာရင္းနဲ႔လုပ္ေပးထားတယ္ မင္းတို႕အေမ...ေရွ႔ေနကအညီအမွ်ခြဲေပးလိမ့္မယ္...အေဖတို႕ သားနဲ႔သမီးကိုဒီေလာက္ပဲေပးႏိုင္လို႕စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြယ္.."

အေဖ့ရဲ့အသံေတြကေနာက္ဆံုးတိမ္၀င္သြားျပီး ကုလားထိုင္လက္တန္းကိုအားယူဆုပ္ကိုင္ထားတာကိုေတြ႔လိုက္ရစဥ္....ကၽြန္ေတာ္တို႕၏ ဟန္ေဆာင္ထားမႈမ်ားသည္..ျပိဳကြဲသြားေပျပီ...။

Source

"အေဖ....အေမ"

ကၽြန္ေတာ္ေၾကကြဲစြာေခၚလိုက္သလို အစ္မဆီမွလဲဒူးေထာက္ရက္သားႏ်ွင့္ ဆုိ႕နင့္စြာေခၚသံကပ္ပါလာသည္ကို သတိထားမိသည္။

"ခြင့္လႊတ္ပါ အေဖနဲ႔အေမရယ္ သားတို႕မွားသြားပါတယ္။သားတို႕မလုပ္အပ္တဲ့အလုပ္ကိုလုပ္ခဲ့မိပါတ္။သားတို႕ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ အေဖနဲ႔အေမ့ကိုရွိခိုးျပီးေတာင္းပန္ပါတယ္။သားတုိ႕အေဖတို႕ရဲ့အေျခေနမွန္ကိုလံုး၀မသိခဲ့လို႕ မိုက္မဲခဲ့မိပါတယ္။သားတို႕ေမာင္ႏွမကိုခြင့္လႊတ္ပါဗ်ာ....။

"ဟုတ္ပါတယ္အေဖနဲ႔အေမရယ္..သမီးကိုလဲခြင့္လႊတ္ပါ...အစ္မတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ေမာင္ကိုမဆံုးမတဲ့အျပင္ မလုပ္သင့္တဲ့အလုပ္ကိုပါ အတူတူတြန္းအားေပးျပီးလုပ္ေနမိတဲ့သမီးအမိုက္အမဲကိုခြင့္လႊတ္ေပးပါ။အေဖနဲ႔အေမညကေျပာေနတာေတြကိုသမီးတို႕ၾကားျပီးပါျပီ.မိဘေတြကိုပစ္ထားမိတဲ့အျပစ္...အိမ္ယာမဲ့တဲ့အထိလုပ္ခဲ့မိတဲ့အျပစ္ေတြအတြက္ သမီးတို႕ေမာင္ႏွမ ျပန္ေပးဆပ္ပါရေစ အေဖနဲပအေမတို႕ရယ္။"

"အဟင့္ဟင့္...ဟီးဟီး"

ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ဒူးေထာက္လွ်က္အေဖႏွင့္အေမ့ကိုကန္ေတာ့လိုက္ၾကသည္။

"မငိုၾကပါနဲ႔ကြယ္...မိဘဆိုတာ သားသမီးအတြက္ဆို ဘယ္အရာမဆိုစြန္႔လႊတ္သြားမယ့္သူေတြပါကြယ္"

Source

အေမ၏ တိုးတိတ္ေသာ အသံ၊ၾကင္နာယုယသံမ်ားကား ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမာင္ႏွမကို ေနာင္ဘယ္ေသာအခါမွ မိဘေက်းဇူးမေမ့ေတာ့ရန္ သတိေပးေနသည္ဟုထင္ပါသည္။

"ဤအိမ္ၾကီးႏွင့္ ျခံၾကီးအားမေရာင္းေတာ့ပါ" ဟုကၽြန္ေတာ္တို႕ေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္ေျပာၾကားေသာစကားသံမ်ားကို ေရွ႔ေနၾကီးကားမယံုႏိုင္။ေနာက္ဆံုးအေၾကာင္းစံုကိုေတာင္းပန္ကာေျပာၾကားေသာအခါမွ ေရွ႔ေနႏွင့္ အိမ္၀ယ္မည့္သူမ်ား ကၽြန္ေတာ္တို႕အျဖစ္ကိုသနားကာ ျပန္သြားၾကေလသည္...။

အေဖႏွင့္အေမက ေႏြးေထြးအားတတ္ေသာအျပံဳးမ်ားျဖင့္...ဇနီးသည္ႏွင့္မခြဲရေသာ အေဖ့ရဲ့မ်က္ႏွာ ခင္ပြန္းႏွင့္ မခြဲရေသာ အေမ့၏မ်က္ႏွာႏွစ္ခုကိုၾကည့္ရသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေမာင္ႏွမအဖို႕ ဘယ္ေသာအခါမွေမ့မရႏုိင္ေသာ အၾကင္နာမ်က္ႏွာမ်ားပင္ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္...........။

Source

ျပန္ခါနီးေနာက္တစ္ၾကိမ္ႏႈတ္ဆက္ ကန္ေတာ့ၾကေတာ့ အေဖႏွင့္အေမက ဆုေတြအသီးသီးေပးၾကသည္။ေနာက္တစ္ခါလာလည္ၾကရင္မ်က္၀န္းမ်ားကေျပာေနၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္သိသည္။မိဘဆိုတာသားသမီးၾကီးသြားသည့္တုိင္မိဘကမိဘပါပဲေလ။သူတို႕မ်က္၀န္းမ်ားထဲတြင္ ကေလးေတြဟုသာျမင္ၾကျပီး ၾကင္နာေနၾကေလသည္။

ျခံအျပင္ေရာက္မွေမာင္ႏွမႏွစ္ေယာက္လံုးတစ္ေခါက္ျခံထဲသို႕လွည့္ၾကည့္မိသည္။ေနာင္ဆိုလွ်င္ အေမတို႕စိုက္ခဲ့တဲ့အပင္ေတြကအသီးေတြလိႈင္လိႈင္သီးျပီး မိဘႏွစ္ပါးခူးစားခြင့္ရေပဦးမည္။ညေမႊးပန္းရနံ႔ေတြ..စံပယ္ပန္းရနံ႔ေတြ...ကံ့ေကာ္ပန္းရနံ႔ေတြ..ေမႊးပ်ံ႔ေနၾကေပအံုးမည္။သည္ရနံ႔ေတြကို အေဖႏွင့္အေမ အျမဲထာ၀ရရွဴရွဳိက္ခြင့္ရေတာ့မည္။အေဖႏွင့္အေမတို႕၏ ေမတၱာပန္းတို႕ သည္လည္းကၽြန္ေတာ္တို႕ေမာင္ႏွမအတြက္ ထာ၀ရေမႊးပ်ံ႕ေနေပလိမ့္မည္...............။

Source

စာဖတ္သူတို႕ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာက်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစ.......။
Author - @zarmanizawlinn
MSC-210
Naypyitaw.
Myanmar.
6/2/2018.
7:50Pm.