Ucichł gwar szaleństwa i oburzenia po ostatnim epizodzie polskich himalaistów na K2.
Nie udało się zrealizować celu, niestety. K2 pozostaje ostatnim strażnikiem swej zimowej tajemnicy, polska wyprawa wróciła do kraju.

Nastał czas wniosków, podsumowań pomniejszych sukcesów i porażek. Nastroje są zmienne, nic wielkiego na samym K2 nie osiągnęliśmy, ciężkie warunki, wiatr, lawiny, w końcu zmiana drogi wejścia nic nie dały. Czas się skończył, okna pogodowe minęły, na dodatek konflikt wewnątrz grupy zamknęły nam drogę na szczyt, dosłownie.

Emocje już za nami, marzenia i rozpaloną wyobraźnię widza musimy odłożyć na kolejne lata, pozostała nadzieja.
Mgła już opadła, najbardziej jaskrawe minusy/błędy czy niedociągnięcia wydają się mieć swoje zarzewie w środku grupy.
Tak jak na poprzednich wyprawach tak samo i na tej dochodziły nas echa nieporozumień między poszczególnymi członkami wyprawy, zarówno pomniejsze jak i poważne z kierownikiem wyprawy i zarzutami co do jego pracy włącznie.
Najbardziej zdumiewający owoc konfliktu powstał pod koniec wyprawy kiedy Denis Urubko wyszedł samotnie do ataku szczytowego , nieudanego, wbrew logice, na podstawie własnych wyliczeń. Stwierdził, że marzec to nie zima w Himalajach i ewentualny sukces w tym czasie nie będzie się liczył. Szkoda że nie powiedział o tym głośno wcześniej i zapomniał że jedzie tam jako część drużyny, żołnierz do wykonywania poleceń jak sam stwierdził. Trudno, niesmak pozostał.
Innym zarzutem jest sposób w jaki zorganizowana była sama wyprawa, mianowicie chodzi o duże koszty w zestawieniu z względnie małą liczbą wspinaczy a rozbudowanym sztabem w bazie. Czas, ogrom sprzętu wniesionego pod szczyt, rozbudowana logistyka, wrzawa medialna( choć same komunikaty były na ogół dość krótkie i lakoniczne) kłóci się z klasycznym pojmowaniem himalaizmu/alpinizmu, i chyba będzie się kłócić zawsze. Styl alpejski czyli szybkość, wytrzymałość, siła oraz minimum sprzętu, tragarzy i logistyki stanowi kwintesencję alpinizmu jaki wyznaje chociażby Wojciech Kurtyka ale niestety nie daje gwarancji na K2.
Więc spory pozostaną, być może połączenie obu rozwiązań plus szczęście dadzą kiedyś efekt.Trzymam kciuki.

Plusy oprócz zebrania doświadczenia, poznania samej góry czy budowa zespołu to oczywiście spektakularna akcja ratownicza pod Nanga Parbat choć niezwiązana z samą wyprawą na K2 według mnie broni po części wyprawę. Bo choć wyprawa się nie udała to sama idea himalaizmu się obroniła, góry wartości jak mówi Krzysztof Wielicki objawiły wszystkie swe szlachetne cechy w tej jednej akcji.

Adam Bielecki, Denis Urubko, Piotr Tomala oraz Jarosław Botor zadziwili świat ratując Elisabeth Revol z Nanga Parbat.
Niestety Tomasza Mackiewicza nie udało się uratować.

Oczywiście akcję tą koordynował kierownik bazy Krzysztof Wielicki w kontakcie z ministerstwami kilku krajów bez których nie było by jej w ogóle, dumnie być Polakiem w chwili kiedy trwa ogólnoświatowa nagonka oszczerstw na nasz kraj. Główni bohaterowie akcji ratunkowej, która trochę jednak przyćmiła tą z pod K2 zostali anonsowani do otrzymania odznaczenia Legii Honorowej i to jest chyba najlepsza pointa całej historii dopóki nie rozpoczniemy następnej.

Podsumowując przytoczę słowa wybitnego włoskiego alpinisty Simone Moro o ostatnich sukcesach i porażkach:
''Często powtarzam alpinistom: żeby być dobrym wspinaczem, trzeba mieć niezłomną polską mentalność''.