Do Ekwadoru wybrałam się za namową mojej ekwadorskiej przyjaciółki, która czynnie zaangażowała się w niesienie pomocy rdzennym mieszkańcom tamtego regionu. Miałam okazję zobaczyć jak żyją andyjscy górale, oraz odwiedzić jedną z wiosek w dżungli amazońskiej - SARAYAKU. Było to niezwykle bogate i budujące doświadczenie, bo utwierdziło mnie w przekonaniu, że jednak w dzisiejszym konsumpcyjno-skomercjalizowanym świecie - można żyć w zgodzie z naturą i z samym sobą, a przy tym rowijać się i czerpać z życia pełnymi garściami. Z drugiej strony, mogłam się też przekonać, że konkwista jeszcze się nie skończyła i że słynny film AWATAR to historia prawdziwa i wciąż żywa, niestety... 

Ekwador jest bardzo ciekawie położony - zawiera kawałek wybrzeża od strony Pacyfiku, przez środek kraju biegnie pas Andów, a na wschodzie “zachacza” o dżunglę amazońską. W związku z tym, zróżnicowany jest też kulturowo. Dzisiaj zapraszam czytelników na krótką "wspinaczkę" po Andach...

   ANDY  

 )

Zaraz po wylądowaniu na lotnisku w Quito udaliśmy się na wycieczkę w ANDY, które zapierają dech w piersi – nie tylko ze względu na piękno, ale także na niską zawartość tlenu w rozrzedzonym powietrzu...

Oto widok przyprawiający o zawrót głowy - na krawędzi krateru wulkanu wypełnionego przez jezioro.  

( 

Mimo, że mieszkańcy tych okolic żyją w bardzo ciężkich warunkach, zawsze są uśmiechnięci i pogodni. Na tej wysokości (okolo 6000 m npm) muszą zmagać się z zimnem, brakiem tlenu oraz niedostatkiem warzyw i owocow. Jednak Indianie andyjscy są świetnymi gospodarzami - żyją skromnie, ale ekologicznie - nic nie ma prawa się zmarnować. 

Kiedy po dość męczacym marszu na dno krateru chcieliśmy coś zjeść (a było nas w sumie 10 osób), andyjska gospodyni powiedziała, że nie może nas wszystkich przyjąć do swojej gospody, gdyż jedzenia wystarczy TYLKO dla 5 osób... Pozostała piątka poszła więc do innej karczmy. I tym sposobem my zdołaliśmy zaspokoić głód (a jedzenie było wyborne), daliśmy zarobić kilku osobom (zamiast tylko jednej) i całe jedzenie zostało wykorzystane (nic się nie zmarnowało, ani nie zepsuło). Poza tym w ten sposób mieliśmy gwarancję, że wszystko jest świerze i przygotowywane na bierząco. To sie nazywa GOSPODARNOŚĆ!     

Z Andów zjeżdżaliśmy powoli w dół, w stronę dżungli. Po drodze mogłam podziwiać urzekające widoki i obserwować jak zmienia się nie tylko przyroda i ukształtowanie terenu, ale również ubiór i styl życia mieszkańców. 

)

W związku z tym, że zrobiło się późno, zatrzymaliśmy się w małej wiosce na nocleg, gdzie mieliśmy okazje uczestniczyć w miejscowej "zabawie" z muzyką na żywo...

()

Na kolację podano miejscowy przysmak - czyli pieczoną świnkę morską. Przyznam, że miałam moralne opory jeśli chodzi o spożywanie tego dania, jednak w tamtej kulturze odmowa przyjęcia jedzenia raczej nie wchodzi w grę, a nawet mogłaby się źle skończyć... (przypomniało mi to polska gościnność - czyli coś w stylu: "ze mną się, k..., nie napijesz"), więc musiałam się szybko ogarnąć i zapomnieć o uprzedzeniach. Swoją drogą mięsko smakowało bardzo dobrze - przypominało trochę niedopieczonego kurczaka, było jednak troszkę delikatniejsze.

Po kolacji przyszła pora na tańce.

()

I tak prawie do rana...

C.D.N. - wkrótce pojawi się relacja z dżungli