Ja jestem rozdarta. Z jednej strony doskonale rozumiem że książka nie jest tylko przedmiotem, że to coś więcej zawsze jest.
Dobre porównanie z człowiekiem i podział na ducha i materię ale jako nierozerwalną jedność. Forma książki jest trudna do określenia.

Ale, ale. Nie tylko okładka. Wiem, nudna i monotematyczna jestem, ale taką skończoną formą książki jest dla mnie Lód Dukaja wydany przez Wydawnictwo Literackie.
Książka gruba z pyszną i jednocześnie minimalistyczną okładką.
I wyklejka.
Pokryta rysunkami, zapełniona do ostatniego wolnego skrawka bieli. I to wszystko się układa w taką całość, skleja się cudownie z monumentalnym rozmachem fabularnym i światotwórczym Dukaja i puchnącym, literackim językiem.

Jakkolwiek lubię minimalizm, to jednak dobrze użyty barokowy przepych też mnie łapie.

Edit: Jedną z bardziej kiczowatych okładek jakie widziałam był Tkacz Iluzji wydany przez wydawnictwo superNOWA. Googlasz na własną odpowiedzialność. :D