Dziennik Abstrakcji

Poprzedni tekst

Tajemniczy Mariusz

Okazało się, że tajemniczy Mariusz jest mistrzem kierownicy i niczym Kubica ścigał się w wąskich ulicach miasta. Zastanawiało mnie też to dlaczego policja nas goni. Miałem również wątpliwości czy to rzeczywiście są stróże prawa. Pościg zakończył się szybko. Mariusz wjechał na parking podziemny, zatoczył kilka kółek, zaparkował. 

 – Młody, przesiadamy się – rozkazał dumnie.

Wysiedliśmy ze starego gruchota. Przeszliśmy kilka metrów i wsiedliśmy do całkiem nowego BMW. Wyruszyliśmy spokojnie. Nawet zapłaciliśmy za postój. W momencie opuszczania parkingu wjechało z impetem do środka kilka radiowozów, już nawet ich nie liczyłem. Wydawało mi się tylko, że na początku gonił nas tylko jeden. Po kilku minutach dojechaliśmy do chałupki Mariusza. 

 – Idź się ogarnąć – zasugerował mi wskazując na łazienkę. 

 – A co z moim ojcem? – zapytałem stojąc w drzwiach. 

 – Wyszedł kilka dni temu ze szpitala. Powiedziałem mu, że jesteś na wycieczce – odpowiedział. 

 Minęła godzina. Przez ten czas udało mi się przywrócić siebie do życia. 

 – W magazynie mówiłeś, że uchylisz mi rąbka tajemnicy – zagadałem. 

 – Aleś ty pamiętliwy. Niech ci będzie. Co konkretnie chcesz wiedzieć? 

 – Kim ty jesteś? Skąd umiesz to co umiesz? Jakim cudem wiedziałeś o mnie i po co się mną interesowałeś? 

 – Za dużo pytań, odpowiem tylko na jedno. 

 – To powiedz mi kim ty jesteś. Skoro mamy współpracować to chyba przydało by się abym wiedział cokolwiek o tobie, zwłaszcza, że ty wiesz prawie wszystko o mnie. 

 – Jestem członkiem POKu, pewnej tajnej organizacji która formalnie nie istnieje. Dołączyłem do niej dawno temu. Agencja zajmuje się sprawami, sytuacjami, ludźmi, bądź istotami które nie mieszczą się w pojmowaniu zwykłych ludzi. Uwierz mi, świat jest absurdalnie dziwny. To co teraz się dzieje jest byle pierdołą w porównaniu do tego co robiłem kiedyś i co w przyszłości się wydarzy. Dla mnie jest to ostatnie zadanie w karierze już emerytowanego agenta. 

Nagle do pokoju wpadł Filip. Biegał po pomieszczeniu z czymś w rodzaju wykrywacza metalu. Czyżby sygnalizował swoim zachowaniem akt czwarty festiwalu absurdu? 

 – W sensie ta sprawa? Zadanie polega na rozwiązaniu tej zagadki? – dopytywałem. 

 – Powiedzmy. Tylko moje zadanie nie polega na rozwiązaniu tej zagadki, poleg… – Wypowiedź przerwał głośny pisk wykrywacza metalu. 

Urządzenie było przystawione prosto do mojej szyi. Zdziwiło mnie to trochę, ponieważ nic na niej nie miałem, żadnego łańcuszka, nic metalowego. 

 – Chyba coś się zepsuło – zagadałem. 

 – Nie, wykrywacz jest sprawny – odpowiedział z przerażeniem Filip. 

Marcin wybiegł szybko na górę i zniósł dwucentymetrowy magnes neodymowy. Przystawił mi go do karku. Poczułem straszny ból. Odskoczyłem w bok. 

 – Co robisz? – krzyknąłem.

Wyciągnął jakieś małe radyjko z pod stołu. Zaczął je ustawiać. Podłubał w nim chwile, przykładając je co chwila do mnie. Odłożył je na miejsce. 

 – Na początku myślałem, że wstrzepili ci nadajnik. – odpowiadał z zaniepokojeniem. – Ale to jest za duże jak na nadajnik oraz nic nie nadaje, tylko czeka na sygnał. Czeka na sygnał od detonatora. 

 – Czyli? – zacząłem się pocić ze stresu. 

 – Czyli masz ładunek w karku. Gdy tylko wejdziesz w zasięg detonatora i ktoś będzie chciał to może cię dekapitować na zawołanie. Idziemy do piwnicy, ściany mam ołowiane, więc chyba nic ci tam nie grozi. Ja teraz muszę się zastanowić jak ci to wyciągnąć, pozostawiając twoją głowę oraz moje ręce tam gdzie ich miejsce. 

Ciąg dalszy nastąpi...