ULISSES I SPÓŁKA - Biznes

Zaczynamy:
Maj 2014r.
Kurczę, dlaczego ja się urodziłam z genem frajera i nie potrafię zbijać kokosów na czymś, co ma taką popularność? Zaraz Wam wyjaśnię o co chodzi. Gdybym dobrze pomyślała, to przez ten rok, który Ulek spędził u nas, mogłabym na nim nieźle zarobić. I bynajmniej, nie na hodowli małych Ulisiów. Mieszkam na parterze w starej kamienicy przy trakcie Królewskim. Pod oknami przewijają się setki łazików. Okno mamy zabezpieczone siatką, a na szerokim wewnętrznym parapecie rezydują moje poczwary.
Robię sobie dzisiaj zasłużoną kawkę i kanapkę, gdy zza okna słyszę taki rejwach, gdakanie, piski i stękania jakby co najmniej sejm kaczy rozpoczął obrady. Wpadam zaintrygowana do pokoju, z kanapką w zębach i cóż widzę? Pod parapetem tłoczy się, przepychając i przeciskając, grupa co najmniej trzydziestu Japończyków z aparatami fotograficznymi, kamerami i telefonami, a moje trio strojąc głupie miny pozuje z rozkoszą, nie zważając na błyski fleszy. Kanapka poległa, ja za kanapką, mój Małż zwinął się na wersalce i kwiczy ze śmiechu jak dławiący się wieprzek. Jeśli to usłyszeli, z pewnością czekali jeszcze na objawienie prosiaka. Do tego wszystkiego słyszę komentarz dwóch stojących na boku przewodników:
-„ Ty, patrz! Żeby ich tak k...a zabytki interesowały...”.
Nie padłam tylko dlatego, że jest to nagminne. Nawet w nocy budzą mnie flesze aparatów i okrzyki zachwytu nad tymi kudłatymi fotomodelami. W czasie Bożego Ciała, ksiądz przechodzący z procesją pod moim oknem, omal nie stracił zębów, gdy zobaczył zamiast świętego obrazka niekoniecznie Świętą Trójcę, z zainteresowaniem oglądającą przechodzącą gromadę. Poplątały mu się nogi i byłby biedny rozpłaszczył się jak żaba, razem z niesioną Monstrancją, gdyby nie wspomagające ramię ministranta.
I tak sobie myślę – może wystawię za okno kapelusz lub puszkę z napisem:
„ Zbieramy na kiełbachę. Fotka - 1zł” . ( nie będę zachłanna)