O co walczymy? [PL]

Ostatnio chodzi mi po głowie myśl. O co nam, jako ludzkości tak naprawdę chodzi? Co jest źródłem naszych konfliktów? Wychodzę z założenia, że wiele rzeczy ze skali mikro można przenieść do skali makro i vice versa. Czy istnieje więc jakaś rzecz, która dzieli nas zarówno w kłótniach z partnerem, jak i w wielkich wojnach lub konfliktach ideologicznych? Coraz bardziej przekonuję się, że tak.

Jak byłem w przedszkolu i po raz pierwszy miałem styczność z tak dużą ilością rówieśników w jednym miejscu, zaobserwowałem że są inni. Karol był gruby. Damian wyglądał trochę jak Azjata. Patryk miał czerwone policzki. Krystian długie włosy z tyłu. Tylko ja byłem jakiś taki zwykły.

Doszło nawet do tego, że po powrocie do domu, w łazience bardzo długo przyglądałem się w lustrze. Po wyjściu, powiedziałem rodzicom, że jestem jak duch. Że w zasadzie nie mam twarzy. Każdy się czymś wyróżnia, tylko nie ja. Jestem przezroczysty. Moi rodzice pewnie nie pamiętają nawet tej historii, ale ta myśl towarzyszyła mi przez lata. W podstawówce dowiedziałem się, że jak nazywa się osoba która coś opowiada w książce. To narrator. I bardzo się z tym narratorem utożsamiłem. Stwierdziłem, że nadaję się do tej roli idealnie. Nie mieszam się, nie mam znaków charakterystycznych, po prostu obserwuję historię.

Dziś dużo rzeczy się zmieniło. Nie uważam już, że jestem przezroczysty, nie uważam też że nie mam twarzy. Moje podejście do narratora też się zmieniło. I właśnie o nim chciałbym dzisiaj napisać. Kiedyś sądziłem, że narrator tylko opowiada bieg wydarzeń i w sumie jest zbędny. Główne skrzypce gra przecież główny bohater i jego dialogi. Dzisiaj, uważam że to narrator jest głównym bohaterem. A jego zadaniem jest AŻ opowiadanie biegu wydarzeń.

To oczywiste, ale jako czytelnik możemy pójść tylko tam, gdzie narrator nas zaprowadzi. Jeśli nie pokieruje nas za róg historii albo wewnątrz myśli bohatera, nie dowiemy się co tam jest. Zobaczcie teraz: jako narrator podążacie dokładnie tam, gdzie kieruje Was teraz mój tekst i moje słowo. To olbrzymia broń, którą wykorzystujemy w zasadzie wszędzie.
Spójrzmy na mikroskalę. Gdy kłócę się ze swoją Narzeczoną, tak naprawdę nie walczymy o prawdę. Walczymy o narrację. Ja swoimi słowami kieruję faktami w taki sposób, żeby pokazywały rzeczywistość. Moją rzeczywistość. Ona robi to samo. Wypracowanie wspólnej narracji jest niezwykle trudne, a może nawet niemożliwe. Tą samą sytuację możemy przecież odebrać zupełnie różnie, a tą samą historię opowiedzieć na totalnie różne sposoby. Ale zawsze chcę czuć, że moja narracja została zrozumiana.

W pracy, staram się narzucić swoją narrację. Czy to w spotkaniu z klientem, czy to w rozmowie z szefem lub kolegami z pracy. Publikując treści w internecie, opowiadam coś, malując słowami jakiś obraz w cudzej wyobraźni. To też tylko moja narracja. I walczę o to, by ją narzucić.

A teraz w skali makro. Wielkie wojny mają miliony narracji. Podczas rewolucji we Francji w 1789r. narracja brzmiała „wolność, równość, braterstwo”. Ta opozycyjna narracja została pozbawiona głosu. Podczas II WŚ Sowieci zajęli Warszawę. Jak myślicie, jaka była narracja? W polskich domach było to przeważnie postrzegane jako atak. Oficjalna wersja, brzmiała jednak „bracia niosą nam pomoc”.

Nawet bez konfliktów zbrojnych walczymy o narrację. Chrystus przyszedł na świat ze swoją. Pokazał swoim naśladowcom, jak mają żyć. I do dzisiaj wielu wierzy w tą narrację. Keynes w ekonomii narzucał narrację gospodarki centralnie sterowanej. Milton Friedman walczył o narrację monetaryzmu. Kopernik o narrację dotyczącą postrzegania Ziemi i jej miejsca w kosmosie. I tak dalej, i tak dalej.

Przykładów możemy mnożyć. Ja od paru tygodni sądzę, że cały nasz ludzki gatunek chce narracji, która jest znacznie szerszym odpowiednikiem siły. O to toczy się wojna każdego dnia. Każdy z nas jest narratorem. Wygrywa ten, którego głos dudni najmocniej.