Kiedyś to było…

Powiem tak wielokrotnie dane było mi się spotkać z obiegowym tekstem „teraz to ta młodzież to tylko w tych telefonach siedzi” „ten to nic nie robi całe dnie tylko na tym komputerze siedzi” lub innymi tego typu tekstami. Ba nawet ludzie nawzajem po sobie jeżdżą oczywiście nie twarzą w twarz bo do tego potrzeba odwagi i pewności siebie wysuwając „argumenty” w stylu „ten to nie ma zainteresowań tylko na tego instagrama zdjęcia wrzuca/ogląda”. Wszyscy narzekamy w mniejszym lub większym stopniu na innych nie jest to więc nic nowego. Czemu zatem o tym pisze? Chce zwrócić uwagę na pewien ważny aspekt z jakim wiąże się współczesność, o którym mało kto wspomina.

Źródło obrazka

Obyczaje schamiały i owszem, niszczy się w nas indywidualizm oczywiście, że tak! Co jednak ma czuć młoda osoba, od kogo ma czerpać wzorce, jak do jasnej cholery ma zainteresować się czymś więcej niż masa ludzi wokół niej skoro nie mamy czasu na hobby lub poszerzanie własnych zainteresowań. Zacznijmy od faktu, że jak bardzo się czymś interesujemy to wielokrotnie zamykamy się na inne nawet pokrewne dziedziny. Czy to daje nam szczęście i poczucie samorealizacji? TAK! Jednak co w momencie, w którym nasza pasja staje się naszą obsesją i walimy w czambuł wszystkich tych, którzy się z nami nie zgadzają lub interesują się czymś innym? Weźmy tu przykład ratowania życia. Jest to niezmiernie ważne i pożyteczne społecznie zadanie. Myśląc o nim zawody jak widzimy przed oczami to lekarz, strażak, ratownik medyczny/wodny/górski itp. Pracujący w tych profesjach zajmują się różnymi rzeczami, mają inne obowiązki i inne pasje ale mają wspólny cel uratować komuś życie. Czy potępiamy strażaka za to, że nie został lekarzem? NIE! Zatem czemu potępiamy siebie wzajemnie za to, że nie robią rzeczy do jakich my dążymy. Czemu wymagamy od innych więcej niż od siebie? Czemu do jasnych cholery mało kto zastanawia się nad swoim własnym postępowaniem, a jedynie co robi to wymaga! Odpowiedź jest prosta brakuje nam wszystkim pewności siebie.

Źródło obrazka

Patrząc na społeczeństwo i słysząc wypowiedzi i słowa jakie padają można spotkać niechktosia. Znacie go wszyscy bardzo dobrze pojawia się w tedy gdy nie potrafimy wziąć spraw we własne ręce i rzucamy tekstem „Niech ktoś przyjdzie i coś z tym zrobi (bo ja nie mogę, czemu? Bo boje się odpowiedzialności lub co gorsza to wymaga wysiłku, a mi się nie chce)” lub to złudne liczenie na to, że kiedyś przyjdzie taki drugi Piłsudzki i zmieni mój kochany kraj i będzie dobrze i będą nas szanować i będziemy potężni. Jak do cholery jasnej chcemy zmienić nasz kraj skoro nawet nie zmieniamy siebie „bo ten drugi jest zły ja jestem dobry ja się nie musze zmieniać niech on się zmieni lub niech ktoś go zmieni, bo mnie denerwuje” SERIO? Zganiamy na młodych ludzi, że są źli i niedobrzy ale dlaczego tacy są? Odpowiedź jest prosta BO NIE SĄ TACY JAK MY! To jest takie smutne, że aż szkoda mi klawiatury by rozwijać to dalej jak ktoś chce zrozumieć to zrozumie. Ważne jednak jest to by najpierw zanim zaczniemy oceniać innych to szukajmy klucza do rozwiązania danego problemu w sobie, gdyż może okazać się tak, że coś co uważamy za złe jest tak naprawdę dobre i odwrotnie tylko my patrzymy na dany aspekt przez pryzmat, który zaburza nam obraz rzeczywistości. Jeśli młodej osobie przeglądanie instagrama daje poczucie szczęścia i samorealizacji to niech to robi co nam do tego. W momencie gdy okaże się, że zmarnował czas to go bardziej doceni i zajmie się czymś innym. Czemu nie pozwolić mu się potknąć i rąbnąć łbem o chodnik zwany rzeczywistością.

All rights reserved by @veroniq 2018