نوروم آکوستیک: تشخیص و درمان

در صورتی که نوروم آکوستیک هنوز در مراحل اولیه‌ی خود باشد، ممکن است تشخیص آن به سادگی امکان‌پذیر نباشد. علت آن است که این بیماری در مراحل اولیه غالباً علایم چندانی ایجاد نمی‌کند و به‌تدریج در طول مدت زمان زیادی پیشرفت می‌کند.

معمولاً در مراحل بعدی علایمی که در بیمار ایجاد می‌شود، به‌صورت کاهش شنوایی، وزوز گوش، و یا احساس عدم‌تعادل است. اینها اختلالاتی است که در ارتباط با عصب دهلیزی-حلزونی است. این عصب هشتمین زوج از اعصاب جمجمه‌ای است و دو شاخه‌ی اصلی دهلیزی و حلزونی دارد که شاخه‌ی دهلیزی در ارتباط با حفظ تعادل و شاخه‌ی حلزونی در ارتباط با شنوایی است.

بر این اساس، یکی از روش‌های تشخیصی مهم برای نوروم آکوستیک، انجام آزمایش «شنوایی‌سنجی» است. در این روش، قدرت شنوایی با استفاده از اصوات خاصی سنجیده می‌شود.

برای تصویربرداری این تومور، معمولاً MRI مناسب‌ترین روش است. تصویربرداری تشدید مغناطیسی (MRI) می‌تواند وجود نوروم آکوستیک را تأیید کند و حتی می‌تواند تومورهایی را که قطر آنها یک تا دو میلی‌متر است، نشان دهد.

با این حال، در برخی از موارد دسترسی به MRI وجود ندارد و یا اینکه انجام MRI برای بیمار مقدور نیست. در چنین مواردی، می‌توان از سی‌تی‏‑اسکن (برش‌نگاری رایانه‌ای) استفاده کرد، که این هم روش تصویربرداری خوبی است، ولی دقت آن از MRI کمتر است، و ممکن است نتواند برخی تومورهای کوچک را نشان دهد.

درمان

به‌طور کلی، انتخاب روش درمانی نوروم آکوستیک بستگی به اندازه و رشد تومور، وضعیت سلامتی بیمار، و علامت‌دار بودن او دارد.

در کل سه روش درمانی برای نوروم آکوستیک وجود دارد:

یکی زیر نظر گرفتن بیمار است که در مواردی که رشد تومور سریع نیست و بیمار علایم چندانی ندارد، ممکن است پزشک توصیه کند که بیمار فقط تحت نظر گرفته شود و اقدام درمانی خاصی انجام نشود. در این موارد، معمولاً لازم است که بیمار هر شش ماه یا یک سال تصویربرداری مجدد انجام دهد تا در صورت لزوم درمان برای او انجام شود.

روش دوم، عمل جراحی است. در صورتی که تصویربرداری بیمار نشان دهنده‌ی رشد سریع تومور باشد یا اینکه تومور علایم پیش‌رونده و یا مشکلات دیگر ایجاد کند، ممکن است لازم باشد که عمل جراحی انجام شود، که این بستگی به تشخیص پزشک دارد. تکنیک جراحی نیز به صلاحدید پزشک انتخاب می‌شود، و هدف از آن بیرون آوردن تومور، ضمن حفظ کارکرد اعصاب صورت و حفظ شنوایی بیمار است.

در صورتی که تومور نزدیک به اعضای حیاتی مغز یا عصب صورتی باشد، ممکن است امکان برداشتن آن به طور کامل وجود نداشته باشد. به‌علاوه، گاه به علت آسیب رسیدن به اعصاب در حین عمل جراحی، ممکن است علایم بیماری بعد از عمل بدتر شود.

سومین روش درمانی، رادیوتراپی از طریق چاقوی گاما است، که در برخی از موارد از سوی پزشک تجویز می‌شود و هدف آن کوچک کردن انداز‌ه‌ی تومور و جلوگیری از رشد آن است.