Mnipülatör mü? Oda ne?

in #steempress6 years ago

Selam!


source

Bir bardak çay? :) Bir kaç bölümdür sırf burası için tasarladığımbir hikaye paylaşıyorum. Okudunuz mu? Geri bildirim alsam bir kaç eleştiri, ne bileyim işte uzaya yazıyor gibi hissetmesem iyiydi. Aslında çok da şikayetleneceğim bir şey değil. İlk amacı sadece yazı yazmaktan keyif almak, sosyal yaşantısındaki can sıkıcı realiteden kaçmak olan biri için feetback istemek fazla lüks olur. Aslı itibariyle kendimden yani sizin gördüğünüz et ve kemikten ibaret şu kalıptan kutulup hayallerin sınırsızlığında ben olacağım tek mecrada; şu klavye başında kelimelerle resim yapmaktan duyduğum hazzı hiçbir şeye değişmem. Öte yandan bilinirlik, tanınır olma arzusu beynimde yer etmiyor da değil. Dürüstçe söylesenize hangimiz varoluş sanatımızda fark edilmek istemez ki? Tabi bir tür hikikomari değilseniz. :) Ne bileyim ya da görünmezlik pelerini ile kaplanmış bir ruha sahip değilseniz.


source

Aslında çok da amaaç gütmeden giriş, gelişme ve sonuç kısımlarını detaylandırmadan öylece yazmak istedim. okuyan olur umuduyla yine klavyedeki tuşlara yapabildiğim kadar hızlı basıp kelimelerden cümleler oluştumak idtedim. belki günün birinde parmaklarım düşüncelerimi hızında yazabilir. :) Buıradaki makaleleri okurken, hikayelerde dolanırken farklı dimağlar keşfetmeye başladım. Bir yandan bu kadar yetenekle donatılmış insanlar olduğuna şaşırırken bir yandan gıpta ettim. Uzmanlık isteyen alanlarda süslü olmadan sadelik ve anlaşılırlıkla yazanlar hep favorim oldu. Kimi zaman ustaca kaleme alınmış bir anı beni o yaşanmışlığın duygularına bile itti. Sanırım benim için empati kurabilmenin en güzel yanı yazılarınızı okumak oldu. Şu aralar, daha doğrusu yaşamda kendi farkındalığımı fark edebildiğim günden bu zamana kadar arayışım, kavgam çevreye karşı o ve ben ilişkisinde stabilmiş aslında. Tek düzeliğin sıradanlığın, yalınlığın bile özlenebilecek bir şey olduğunu fark etmeden kendimi kaoslara sürükleyen de benmişim.

Size de oluyor mu böylesi çıkarımlar? Nasıl diyeyim, belki ayna karşısında belki yalnızken belki de aşırı kalabalık bir anda daha önce fark edemediğiniz br şey tak diye canınıza okuyor mu? Gözlem yaparken kendinizi karşinızdakinin göz bebeklerinden izliyor musunuz? "Heeey Elif ben bunu ne için yapayım sayko muyum ben?" dediğinizi tahmin edebiliyorum. Gerçi ben bunları yapıyorum diye anormal mi oluyorum? Veya yapmayan normal mi oluyor?


source

Son bir kaç gündür resmen diplomalı bir teolog olarak, düşünüyorum. Mezuniyetime daha tam alışamadım, sevinemedim bile. Alanımda aldığım eğitim beş yılda tamamlandı. Peki ben beş yılda ne öğrendim? Her hangibir konuda kaynakça dize dize nsize bir makale yazabilir miyim? El cevap; ben de bilmiyorum. Genelde bir şey bilmediğinizi düşündüğünüz o sınav öncesi hallerinizi hatırlayın. Soruyu görene kadar boş ve aptal hissetmediniz mi? Ben ezber vereceğim zaman hep böyle boş bir teneke olduğumu düşünürdüm. Ta ki soru bana yöneltilinceye kadar. Soruyu ilk duyunuzla kavradığınızda beyindeki nöronlar birbirleriyle iletişime geçip, kodlanan bilgileri ilginç bir şekilde, size fısıldayı verir. Bilgi kodunuzu ne kadar sağlamlaştırmışsanız ve hangi soruya, hangi bilgi kısmını kullanacağınızı bellemişseniz sorun yoktur. Bir çeşit "Bilgi Koruma Kanunu"nu aktif etmeyi başarmışsınız demektir. Kimi zaman bu bilgiler sadece mekaniktir. Mekanikleşme, ustalaşmak demektir. Ya da öyle midir? Mesela ben, bir ayet ezberledim diyelim beyin olarak ama hiç ağzımla sesli okumadım. Yüzde bin beşyüz tökezlerim ezberimi verirken. Fakat ezbelemey sürekli sesli tekrarla yaparsam; ağzım, dilim mekanikleşir. Beyin de bildiğini dille ifade eder hale gelir. Aynı şey tüm zanaatlar için de geçerlidir. Peki sayın okuyucum; empati de mekanik midir? Ya da hangi bölümden mezunsan şak diye makale yazabilir misin? İnsanların gözbebeklerindeki yansıman ustalıkla örtündüğün mahremini delip geçmez mi?

Zırvalamakta üstüme yoktur. Kafa patlatmayı severim. Hele kendi kafamı haddinden çok karıştırdığım doğrudur. Burada bununla övünmüyorum. Hatta o kadar ki monotonluğun kaosuna kendimi kilitlemişken, yalın bir tek düzelik hayal ediyorum. Yazmak istiyorum. Buhranları, ilk kalp atışlarını, ölümü, hayatı, cennet ve cehennemin en derin gizli kuytu yerlerini anlatmak istiyorum. Ben istiyorum da, empati yoksunu bu sistemde benim bir kıymetim yok. Para lazım, iş lazım, aş lazım. Bağımsızca var olabilmek için bağımlılıkla o maaş tasmasını takmak lazım.


 

source

Mecburiyetler sayın okuyucum, görünmez prangalardır. Mecburiyetler hayattaki ilk nefes alışınla başlar. Nasıl bir ebeveynle karşılaştığına göre deiğişir. Sen bu değişkenler ve mecburiyetler arasında çoğu zaman tercih hakkım var sanırsın. Halbuki manüpüle ustaları hayatımızı biz doğmadan kurcalamıştır bile. Manipülatörler de mekanikleşmiş birer zanaat ehlinden başka bir şey değilmiş. :) Tüm bunlar arasında kaderci bir saçmalıkla hayatına girerler. Gerçek tercihlerin olduğunu unutmamak gerekir. İstemediğimiz yaşamları istediklerimiz için katlanmak zorunda olduğumuz birer görev gibi düşünürsek; istenilen hayatın emeklilikte yaşanabileceğini görürürz çoğu zaman. Yaş geçtikten sonra da pek bir ehemniyeti yok gerçi. Bu sebeple ki, istemediğim hayata ömür biçtim. Ben yaşlanmadan bitmeli ki tek sıkımlık kurşunu kalan son cephe svaşçısına dönmeyeyim. Hayat tek kurşun için fazla uzun, iki kurşun için de fazla kısa.


source

 

Saykodeli marjinalliğinden çok, önemli ölçüde normalleşmeye ihtiyaç duyuyorum şu günlerde. Genç ve taze işsiz olarak bir kapı daha açmam lazım hayatıma. Duvarlar diyorum, yorucu ve debdebeli. Nefes alabilmek için duvarlara kapılar, pencereler açmam gerekecek. Yaşam bana baştan bir zenginlik sunmadığı için, manipülatörlerime meydan okuyorum. Hodri meydan gelin de alın beni hayaller sahasından!

Tanışmasak da sevgiyle. Yeni bir hayatın büyük sancısı bana keyif veriyor. :)


Posted from my blog with SteemPress : https://gmz35.timeets.com/2018/07/10/mnipulator-mu-oda-ne/

Sort:  

Öncelikle öykünüzü ilgiyle okuduğumu söyleyerek başlayayım, adım adım nereye varacağını tahmin etmeye çalışmadan, ki genellikle tahmin ederim, her bölümü kendi dinamikleriyle keyifle okuyorum, elinize sağlık.
Hayatımıza biçilen roller, kim olduğumuzu ve ne yapmak istediğimizi belirlemek için çırpınırken, kendimiz olabilmek ve öyle kalabilmek ciddi bir savaşım gerektiriyor kanımca. Bu savaşa bir kez girdiğinizde veya sadece savaşma düşüncesi bile olsa benliğinizde artık etkisinden çıkamıyorsunuz. "Eski ben" olamıyorsunuz, o savaşı aklınızla yürütmekten alıkoyamıyorsunuz kendinizi...
Hayat bize verilen en değerli hediye, günün sonunda tüm yorgunluğumuza rağmen yüzümüzde gülümse olmalı... Başardım diyebilmenin o tarif edilmez mutluluğuyla...Engellerin göreceli devasa hacimlerine rağmen, aslında bir çoğunun aklımıza sınırlar çizen balonlar olduğunu görmenin verdiği cesaretle...
Yaşamaya, paylaşmaya, yazmaya, empatiye devam...
Sevgiyle kalınız,
Selamlarımla

Hikayeyi okumanız beni mutlu etti. :) ne güzel söylediniz, aslında paylaşacak, empati yapacak, yazacağız. Ve dünya güzelleşecek. Çirkinlikler makyajsız güzelliklere teslim olmaya başlayacak bir bir.

Uzun bir maraton bu... Bayrak yarışı aynı zamanda... Hayatımıza güzellikler katanlardan bile isteye devraldığımız bayrakları taşıma sorumluluğu, güzelliğe, birlikte çalışıp üretmeye olan inancımızın savaşı...Benliklerimizi keşfetmenin tarifsiz heyecanı..Sadeliklerin görkemine kendimizi kaptırmanın coşkusu aynı zamanda...
Öykülere ihtiyacımız var, eski yeni öykülere... Hayal kurabilmek için, düşünebilmek, hissedebilmek, insanlık değerlerini hatırlayabilmek için...

Selam ve sevgilerimle

Parmaklarımın düşündüğümü yazmadığı bende çok sık oluyor. Aklımdan geçiriyorum ve yazdım sanıyorum, okuduğumda bazı kelimeler eksik kalmış oluyor. Çok yaşıyorum bu olayı.

Son derece içten, samimi ve keyifle okuduğum bir paylaşım olmuş. Yüreğinize, aklınıza sağlık.

Prangalarımızdan kurtulmak bazılarımız için gerçekten çok zor ama imkansız da değil. Uzun süre hiç sevmediğim, sabahları ayaklarımın geri geri gittiği işleri yapmak zorunda kaldım. Her gün akşama kadar beynimin içinde kendimle kavga ettim. Sonunda ne oldu, ne kadar çabalasam da o sevmediğim, mutsuz olduğum işlerde çalışmaya devam etmeyi başaramadım. Yıllarca süren mücadele sonunda sevdiğim işi yaparak en azından kıt kanaat hayatımı idame ettirebileceğim geliri sağlamayı başardım. Steemit'in de bu mücadeleme katkı sağlamasını umarak yeni bir mücadele alanı daha ekledim hayatıma. Steemit'te bot kullanmadan ve hiç yatırım yapmadan ilerlemek çok zor. Sadece kaliteli içerik üretmek yeterli değil, pazarlanması da gerekiyor. Kendi adıma şimdilik bu ekonomiye sahip değilim ve yerimde sayıyorum. Ama pes etmek yok.

Başlamışsan, yerinde saymıyorsun demektir. ☺ yeriinde sayamayacak kadar akıcı bir hayatta yaşıyoruz. Yaşadığımızı hissetmek için mücadele ediyoruz. Elbet bir gün gelecek vaktimiz.

Doğru, en azından itibar puanımın 25'ten başlayıp kademe kademe artması yerimde saymadığımı gösteriyor. İtibar paradan önemli neticede değil mi :)

Okurken biraz kafam karıştı :)

İş hayatınızda kolaylıklar dilerim öncelikle :)

Ben iş hayatında, hep doğruları savunduğum için problemler yaşayan biriyim. Ama vazgeçer miyim ? Hayır :) Bir abim vardı eskilerde, derdi ki; "40 yaşında daha anca .ıçının nereye oturabileceğini anlayacaksın" 34e doğru yol alırken şu anda ben, anlıyorum onun ne demek istediğini. Bir kitap okumuştum üniversite ve iş hayatı hakkında. O kitapta da derdi ki; "Okuduğunuz üniversitenin size ne kattığını, neler yapabileceğinizi 45 yaşında anlayabilirsiniz".

O yüzden unutmadan zamanın ve onu yaratanın kudretini, gülümseyerek ve sükunetle geçirmeye çalışmak gerek zorlukları :)

Giriş gelişme ve sonuç odaklı yazmadığimdan karışıklık olması normal. ☺ hele ki başlık dahil korkunc yazım hataları ile dolu bir yazı yazmışken 😁 umarım 9. Köyde buluşruz o haldem şimdilik 5. Köyden kovuldum. ☺

hahaha, kesinlikle. 9. da karşılaşma olasılığımız büyük :) Ama sakın korkma ve vazgeçme, 10. da yaradanın hazırladığı mutlu son var :)