မစ္ႏွစ္စင္း

in #story6 years ago

ကေလး၏ တခိခိရယ္သံက သဲ့သဲ့လြင့္လာသည္ ေမွာင္ေနၿပီ။ မိုးကလည္း သည္းသည္း က်ေန၏။ သည္အခ်ိန္ႀကီး လာၾကျပန္ၿပီ။

"သမီးေနာ္"

မိန္းမ၏ဟန္႔သံတြင္ ၾကည္ရႊင္ျခင္းက နစ္ဝင္ေန၏။ ထိုစဥ္ ေလဟုန္ကိုခြင္း၍ တဝွီးဝွီးျဖတ္သန္းလာသံကို ႀကားလိုက္ရၿပီးေနာက္​ ကြၽန္မေပၚကို ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ႀကီးတစ္ထုပ္ ပစ္က်လာသည္။ ကြၽန္မ၏ ျမင့္တက္စမ်က္ႏွာျပင္သည္ ဘုတ္ခနဲ ဗြမ္းခနဲ အသံမ်ားႏွင့္အတူ လိႈင္းမ်ားတြန္႔ေခါက္သြား၏။

သားအမိႏွစ္ေယာက္သည္ ကြၽန္မႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းရွိ ကုန္းကမူေပၚတြင္ ထီးတစ္ေခ်ာင္းႏွင့္ ရပ္ေနႀကသည္။ ကေလးက အေမ၏ ခါးကို ခပ္က်စ္က်စ္ ဖက္ထားေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ရုတ္တရက္လႈပ္ရွားလိုက္၏။ မခံမရပ္ႏိုင္ျဖစ္သြားေသာ မိခင္သည္ ခါးေလးေကာ့၍ ေဘးဘက္သို႔ ခုန္ဆုတ္မိေလသည္။ ႏွစ္ေယာက္လံုး မိုးစိုကုန္ၿပီ။

"အာ...ဒီကေလး ခါးမတို႔ပါနဲ႔ဆို"

မိခင္၏ ႀကည္ျမရႊင္ပ်ေသာတားဆီးသံႏွင့္အတူ ကေလး၏ ဆည္းလည္းသံကလည္း ခိုးခိုးခစ္ခစ္ ျမဴးလြင့္သြားသည္။ ကြၽန္မသည္ သူတို႔အား အမိႈက္ခ်ရက္ေလျခင္းဟု မျငဴစူမိ။ "ဒီဘက္ေခတ္မွာ ရပ္ကြက္ထဲထိ အမိႈက္ကားေတြေရာက္ေနၿပီေလ" ဟုလည္​း အျပစ္မတင္အား။

မိုးသည္းၾကားရွိ သူတို႔သားအမိကို ၾကည့္ရင္းသာ ၾကည္ႏူးမဆံုး ျဖစ္ေနမိသည္။ ထိုခံစားခ်က္သည္ သူတို႔ လွည့္ထြက္သြားသည့္တိုင္ ကြၽန္မထံတြင္ လိႈက္လိႈက္သိမ့္သိမ့္ စိမ့္ဝင္က်န္ခဲ့ေလသည္။ ထိုအခါ အတိတ္တခ်ိဳ႕က ရိပ္ခနဲ ဖ်တ္ခနဲ ေသာင္တင္လာ၏။
...............

စင္စစ္ ယခုေခတ္တြင္ ေျမာင္းမပီ ေခ်ာင္းမမီေတာ့သည့္ ကြၽန္မသည္ ယခင္က ျမစ္တစ္စင္းျဖစ္၏။ ကြၽန္မသည္ ကခ်င္ေတာင္တန္း၊ ဟူးေကာင္းေဒသတြင္ ျမစ္ဖ်ားခံစီးဆင္းလာၿပီး ဖားကန္႔ၿမိဳ႕ေလးကို လွပစြာ ေပြ႕ပိုက္ထားႏိုင္ခဲ့သည္။

ေမွာ္သူေမွာ္သားတို႔သည္ ကြၽန္မကို အားကိုးၾက၏။ ကြၽန္မကို တပ္မက္ၾက၏။ ကြၽန္မထံမွရေသာ ေရႊ၊ ေက်ာက္စိမ္းႏွင့္ အခ်ိဳ႕ေသာ ရတနာတို႔ေၾကာင့္ သူတို႔၏ဝမ္းေရးကို ေျဖရွင္းႏိုင္ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာသြားၾက၏။

ကြၽန္မသည္ တစ္ေန႔လွ်င္ ေရႊဥတစ္လံုး ဥေပးႏိုင္စြမ္းသည့္ ငန္းမေလးထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ သာလြန္ခဲ့သည္။ ရတနာတို႔သည္ ကြၽန္မထံမွ က်င္သေလာက္ ရ၊ ရွာသေလာက္ ေတြ႕ႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ကြၽန္မ၏ ဝဲယာတစ္ေလွ်ာက္ ေပါက္ေရာက္ေသာ သစ္ဝါးအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုလည္း လိုတိုင္းရေစ ကြၽန္မေပးေဝ၏။ သူတို႔သည္ ထင္းေရး မီးေရး မပူပင္ရ။ ထို႔ျပင္ ငါး၊လိပ္၊ ပုစြန္ စေသာ သတၱဝါတို႔ကိုလည္း ဟင္းစားအလို႔ငွာ ေပးမိသည္။

ကြၽန္မသည္ ထိုသို႔ ေပးဆပ္ႏိုင္ျခင္းအတြက္ အင္မတန္ ဝမ္းေျမာက္ခဲ့ရသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးခဲ့ရသည္။ ယခုတြင္ ထိုအတိတ္က ပစၥဳပၸန္ဆီသို႔ ေျခဦးမလွည့္ႏိုင္ၾကေတာ့ဘဲ ရွိေလရာ အနာဂတ္ကို ကြၽန္မ မ်က္ႏွာပူမိသည္။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ ကြၽန္မသည္ ေစာေစာက သားအမိက့ဲသို႔ ရယ္ေမာေပ်ာ္ရႊင္ခ်င္ပါေသးသည္။

၂။

အို...သူ႔ပါးမွာမ်က္ရည္ေတြစိုလို႔ပါလား။

ကြၽန္မ အံ့ၾသဝမ္းနည္းသြားသည္။ ကေလးသည္ တစ္ခ်ိန္က ရယ္ေမာဖူးခဲ့ေသာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းတုိ႔ကို ပိတ္၍ ကိုက္၍ ရႈိက္ေနသည္။ ရင္အစံုသည္ နိမ့္တစ္ခါ ျမင့္တစ္လွည့္။မ်က္ရည္တို႔သည္ အေတာမသတ္ က်လ်က္ရွိသည္။

ကေလးသည္ ငိုလ်က္သားႏွင့္ ကြၽန္မအနားသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာ၏။ ကေလး၏႐ုတ္တရက္ ေျမႇာက္ပင့္လြင့္ခါလိုက္ေသာ လက္သည္ စာရြက္အပိုင္းအစမ်ားကို ေလထဲ တလည္လည္ ဝဲသြားေစသည္။ အျဖဴေရာင္စာရြက္ငယ္တို႔သည္ ညိဳညစ္ေသာ ကြၽန္မေပၚတြင္ တင္ကပ္ေမ်ာပါသြားၿပီး တစိမ့္စိမ့္ စိုစိနစ္ျမဳပ္ၾကေတာ့သည္။ စာရြက္မ်ားသည္ ကြၽန္မကို ဆို႔နင့္ေၾကကြဲသြားေစ၏။

ၾကည့္ပါ။ စာရြက္မ်ားကိုဆက္စပ္မိသူသည္ ကေလးကိုယ္တိုင္ ဆြဲထားဟန္တူေသာ အခ်ိဳးမက်သည့္ ပံုေလးတစ္ပံုကို ျမင္ရလိမ့္မည္။ ပံု၌ အားရပါးရ ရယ္ေမာေနေသာကေလး၏ တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ႏွင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္တို႔ ရပ္ေနၾက၏။ ရယ္လည္း ရယ္ေနၾကသည္။

သို႔ေသာ္ ပံုေလးသည္ ယခုစုတ္ၿပဲ၍ ဟိုတစ္စ သည္တစ္စ ျမဳပ္လ်က္ရွိၿပီ။ ကြၽန္မသည္ ကေလး၏ ႏွလံုးသားကို လွမ္းျမင္လိုက္ရသလို ရွိ၏။

ေဟာ...။

ကေလးက ညာလက္ကို အားကုန္ဆန္႔ထုတ္ပစ္​လိုက္ျပန္သည္။ ဤတစ္ႀကိမ္တြင္ တအိအိနစ္ရွာေသာ အပိုင္းအစျပတ္မ်ားသည္​ ခဲတံနက္နက္ျဖင့္ ခပ္ႀကမ္းႀကမ္း ေရးျခစ္ထားေသာ စကားလံုးမ်ားျဖစ္ေန၏။

အေဖ့ကို မုန္းတယ္​၊ အေဖ့ကို မုန္းတယ္တဲ့။

အို...ဒီအရြယ္ေလးက မုန္းတတ္ၿပီတဲ့လား။ ရင္ထဲ နင့္ခနဲ လိႈက္သြားသည္။

အေမ့ကို မ႐ိုက္ပါနဲ႔ အေဖ...တဲ့။

ကြၽန္မသည္ ကြၽန္မနံေဘးရွိ သဲေသာင္စပ္တစ္ေလွ်ာက္မွာ ကေလးတို႔မိသားစု သံုးဦးသား ေျပးလႊားေပ်ာ္ပါးခဲ့ပံုမ်ားကို တစ္ကြက္ၿပီး တစ္ကြက္ ျမင္လာ၏။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ကေလးက အိခနဲ ငိုခ်လိုက္ျပန္သည္။ တစ္ခ်ိန္တည္းတြင္ မိုးသည္လည္း ရြာခ်လာ၏။ မိုးကို ကြၽန္မေၾကာက္ေနသည္။

၃။

မိုးမ်ား အဆက္မျပတ္ရြာသြန္းခဲ့ေသာေၾကာင့္ ကြၽန္မ၏မ်က္ႏွာျပင္သည္ တရိပ္ရိပ္ ျမင့္တက္လာခဲ့၏။ အထက္ဘက္မွာ မိုးရြာသျဖင့္ ပို၍ ဆိုးရြားသည္။ကြၽန္မ၏အလ်ဥ္သည္ ဝဲယာ ကမ္းဘက္ တစ္ေလွ်ာက္မွ အမိႈက္​မ်ားႏွင့္ ပင္ႀကီးပင္ငယ္တို႔ကို တေဝါေဝါ ဆြဲခ်ေနခဲ့၏။

ကြၽန္မသည္ ကေလးလာရပ္ေနက် ကုန္းကမူေပၚေရာက္လာၿပီး မိနစ္ပိုင္းအတြင္းမွာပင္ ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ခ်ဥ္းနင္းဝင္ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ကေလး၏အိမ္ထဲသို႔ စိုးရြံ႕စြာ ဝင္ခဲ့မိၿပီ။

တစ္ထပ္အိမ္ငယ္ေလး၏ ထရံကြက္မ်ားသည္ ယခင္ႏွစ္ကထက္ စုတ္ခ်ာေနခဲ့သည္။ အိမ္ေလးသည္ တိတ္ဆိတ္ေန၏။ အမွန္တြင္ ကြၽန္မေရာက္လာသည္ႏွင့္ အနည္းငယ္ ရုတ္ရုတ္သဲသဲ ျဖစ္ၾကရလိမ့္မည္။ ပစၥည္းေတြ သယ္ပိုးေရႊ႕ဆိုင္းသူမ်ားႏွင့္ ေျခခ်င္း လိမ္ေနၾကလိမ့္မည္။ ယခုေတာ့ ဘာမွ် ေရႊ႕သယ္ထားျခင္းမရွိေသာ ကေလးတို႔ အိမ္ေလးသည္ အဘယ္ေၾကာင့္ ၿငိိမ္တိတ္္ေနရသနည္း။ မိုးေတာထဲရွိ ေျခရာလက္ရာမပ်က္ေသးေသာ အိမ္စုတ္ေလးထဲတြင္ေတာ့ ကြၽန္မသည္ ျမင့္၍ တက္၍ လႊမ္းမိုးေနခဲ့သည္။

စင္စစ္ ကြၽန္မသည္ လံုးဝဥႆံု မသက္သာ၍ သည္ၿမိဳ႕ထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထို႔အတြက္ မည္သူ႔ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ရွင္းျပခြင့္ရမည္နည္း။ သူတို႔သည္ ကြၽန္မကို နားလည္မႈ မေပးၾကေတာ့ေခ်။

"ဒီေခ်ာင္းေၾကာင့္ ငါတို႔ ဒုကၡေရာက္ေနတာ"

"အိမ္ေတြလည္းေရထဲ ပါကုန္ၿပီ"

"ဘာထူးလဲ။ ေရထဲမပါေတာင္က်န္ခဲ့တဲ့ ႏုန္းေတြေၾကာင့္ အိမ္ေတြ ခဏခဏ ထပ္ျမင့္ေနရတယ္ မဟုတ္ဘူးလား"

ထိုသံတူေၾကာင္းကြဲစကားလံုးတို႔သည္ ကြၽန္မကို ခပ္ျပင္းျပင္း ထိရွေစသည္။ ရႊံ႕ပုတ္ေရာင္ ထေနေသာ ကြၽန္မသည္ ယခုထိ အေကာင္းဆံုးဟူသမွ်ကိုသာ ေပးလိုေၾကာင္း ဘုရားအဆူဆူေရွ႕ က်ိန္ဆိုဝံ့ပါသည္။

သို႔ေသာ္ ရႊံ႕ႏြံ၊ ႏုန္​းေျမ သဲႏွင့္ ႏွစ္ေပါင္းမနည္း ေဆးခ်သြန္ေမွာက္ခံရျခင္းမ်ားကို ဆန္႔က်င္ရန္ ကြၽန္မ မစြမ္းႏိုင္ခဲ့ျခင္းအေပၚတြင္ေတာ့ ေျဖရွင္းခြင့္ မသာေသးပါ။

အမွန္တြင္ မိုးမ်ားခ်ိန္ အထက္ဆီမွ စီးဆင္းလာေသာ ေရတို႔အတြက္ ကြၽန္မမွာ ေလာက္ငေသာ စီးေၾကာင္းတစ္ခု မရွိေတာ့ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကြၽန္မသာ အခြင့္အေရးရွိခဲ့လွ်င္ အရာအားလံုးေသာ ေဘးဒုကၡမ်ားသည္ ကြၽန္မအျပစ္သာျဖစ္ေၾကာင္း ေမွာ္သူေမွာ္သားတို႔ကို ဝန္ခ်ေတာင္းပန္ခ်င္သည္။ ကြၽန္မသည္ သည္ၿမိဳ႕ေလးကို ကူညီဖို႔သက္သက္ ျဖတ္စီးလာေသာ ျမစ္တစ္စင္းျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသထူခြင့္ရခ်င္သည္။

ယခုေတာ့ ကြၽန္မ၏ေအာက္ခင္း ၾကမ္းျပင္မ်ား အဆမတန္ ျမင့္လာၿပီး လူေနအိမ္မ်ားအတြင္း ဝင္ေရာက္ခဲ့ျခင္းအေပၚ ကြၽန္မ ဘာမွ် မတတ္ႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ေနသည္။

"အေမ……အေမ"

ကေလးသည္ အိမ္ေလးထဲသို႔ ထိတ္ထိတ္ပ်ာပ်ာ ဝင္လာ၏။ သူ၏ အေျပးတစ္ပိုင္း ေျခလွမ္းမ်ားေၾကာင့္ ကြၽန္မ ေဘာင္ဘင္ ခတ္သြားသည္။ ကေလးသည္ မိခင္ကို တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္လ်က္ အခန္းတစ္ခန္းထဲ ဝင္ရန္ႀကံေတာ့သည္။

မဝင္နဲ႔ေလ၊ ေရွ႕မတိုးနဲ႕။

ကြၽန္မအသံကို သူကမၾကား။ ထိုစဥ္ လူႀကီးတစ္ေယာက္ အိမ္ထဲ ေျပးဝင္လာ၏။

"အာ…ဒီေကာင္မေလး ေရႀကီးေနၿပီကြ။ ဒီမွာတစ္ေယာက္တည္းဘာလုပ္ေနတာလဲ။ ညည္း အေဖနဲ႔ အေမေရာ"

လူႀကီးကအထိတ္တလန္႔ ေမးလိုက္စဥ္ ကေလးက သူ႔ေရွ႕ရွိ အခန္းကို လက္ညိဳး တထိုးထိုး လုပ္လ်က္ "အေမက၊ အေမကအထဲမွာ ဖ်ားေနတယ္" ဟုဆိုကာ ငိုေတာ့သည္။ လူႀကီးသည္ အထဲသို႔ ဝုန္းခနဲ ေျပးဝင္သြား၏။ ထို႔ေနာက္ ေပ်ာ့ေခြေနေသာ ကေလးအေမကို ေပြ႕၍ ကေလးကိုပါ တစ္ခါတည္း ေခၚသြားေတာ့သည္။

ကြၽန္မသည္ ထိုသားအမိ အျဖစ္ေၾကာင့္ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ က်ိန္ဆဲမဆံုးႏိုင္ဘဲ က်န္ရစ္ခဲ့သည္။

၄။

ရယ္သံလြင္လြင္မ်ား ပ်ံ႕လြင့္ေနသျဖင့္ ကေလးတို႔ သားအမိ အမိႈက္ပစ္ဖို႔လာရင္း စေနာက္ေနႀက သည္ဟု ထင္လိုက္မိ၏။ သို႔ေသာ္ အနီးနားေရာက္မွ သူတို႔မဟုတ္မွန္း သိေတာ့သည္။ ရယ္သံမ်ားသည္ ကြၽန္မသိသလိုရွိေသာ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦးထံမွ ျဖစ္ေနသည္။ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ဦးသည္ သူတို႔၏ ေျခေထာက္မ်ားကို ကြၽန္မတြင္ နစ္ဝင္လိုက္ၾက၏။ တစ္ေယာက္က "ေအးစက္ေနတာပဲ" ဟုေဝဖန္သည္။ အသံတြင္ သေဘာက်ေက်နပ္မႈအျပည့္ ရွိေနသည္။

က်န္တစ္ေယာက္က ကမ္းစပ္ရွိ
ေက်ာက္သားျပင္ခ်ပ္ႀကီးေပၚတြင္ အဝတ္ပံုကို ပစ္တင္​လ်က္ တစ္ဖက္ေက်ာက္တံုးတြင္ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အစတြင္ ကြၽန္မ ျပန္မျမင္ႏိုင္ေတာ့ၿပီထင္ေသာ ျဖဴမြတ္မြတ္ ဝါေျခာက္ေျခာက္ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္ခ်ပ္မ်ားကို ေတြ႕လိုက္ရ၍ အထူးအဆန္း ျဖစ္ေနမိသည္။ ၄င္းတို႔သည္ ကြၽန္မနံေဘး တစ္ေလွ်ာက္၌ မထင္မွတ္ဘဲ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ျပီ။

သိမ့္ခနဲ ေပ်ာ္ပါးမိေသာ ကြၽန္မသည္ လတ္ဆတ္သန္႔ရွင္းေသာ ေလကို ရႈိက္မိေသး၏။ ေလထဲတြင္ ပင္ပ်ိဳပင္အိုတို႔၏ စိမ္းလန္းမႈက ခိုတြဲေပ်ာ္ဝင္ေနသေယာင္။ ဟုတ္ေပသည္။ ယခုမူ ကြၽန္မအပါး၌ ရင္းရဲပင္၊ ေရသဖန္းပင္တို႔ ျပန္လည္ေပါက္ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ဝါး႐ံုအုပ္မ်ား စိမ္းေမွာင္ေနၿပီ။ ခႏၶာခ်ည့္နဲ႔သူက ႐ုတ္တရက္ လမ္းထေလွ်ာက္ႏိုင္သည့္ႏွယ္ ကြၽန္မတစ္ေယာက္ ဝမ္းသာလံုးဆို႔သြား၏။

ထိုအခိုက္ ေလးလံေသာ တစ္စံုတစ္ရာေၾကာင့္ ကြၽန္မ၏ အစိတ္အပိုင္းတခ်ိဳ႕ ဝုန္းခနဲ၊ ဖြာခနဲ လြင့္ေျမာက္သြားသည္။ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ကြၽန္မထံ ခုန္ဝင္ကူးခပ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သူသည္ ျမဴးလ်က္၊ လြင့္လ်က္။

"ဟဲ႔…ေရနစ္ေနမယ္ အေဝးႀကီး မကူးစမ္းနဲ႔"

ကမ္းစပ္က တစ္ေယာက္က လွမ္းသတိေပးသည္။

"ဒီေလာက္ေရႀကည္ေနတာဟယ္၊
နစ္လည္း ေတြ႕ရမွာပဲ"

လြတ္လပ္ေသာ ရယ္သံအဆံုးတြင္ ကြၽန္မကိုယ္ကြၽန္မ ဆန္းစစ္လိုက္မိရာ ႐ုတ္တရက္ မွင္တက္သြားသည္။ ကြၽန္မသည္ ၾကည္လင္ေန၏။ နက္ရိႈင္းေသာ ေအာက္ခင္းၾကမ္းျပင္တြင္ စိမ္းယိမ္းေသာေရေမွာ္​တို႔ကို ျမင္ရေနသည္။ ေက်ာက္ႀကိဳ ေက်ာက္ၾကားမ်ားတြင္ ပ်ားပန္းခပ္​ေသာ ေရသတၱဝါတို႔ကို ေတြ႕ေနရ၍ အားရလွသည္။

ေမွာ္သူေမွာ္သားတို႔သည္ ကြၽန္မနားတြင္ ဝိုင္းဝိုင္းလည္လ်က္ရွိၿပီ။ ေရခပ္သူက ခပ္လ်က္၊ ေရခ်ိဳးသူက ခ်ိဳးေနၾကၿပီ။ ငါးရွာသူက ရွာလ်က္၊ ေရႊက်င္သူက က်င္ေနသည္။ စက္ေလွတို႔ကို သံုးကာ ကုန္စည္ကူးသန္းသူမ်ားကလည္း စုန္ဆန္ခ်ည္လ်က္။ ထို႔ျပင္ ခဝါသည္မ်ားသည္ ကြၽန္မေဘးတြင္ ကြၽက္ကြၽက္ညံေနၾကသည္။

ဒါ...ဒါ အိပ္မက္လား။

သို႔ေသာ္ အိပ္မက္ပင္ဟုတ္လင့္ကစား ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ဤအိပ္မက္မွ ထာဝရမႏိုးထဘဲ ေနလိုက္ခ်င္သည္။ သည္ထက္ျဖစ္ႏိုင္ေသးလွ်င္ ကြၽန္မထံ၌ တူးရြင္းတစ္လက္ သံတိုင္တစ္ေခ်ာင္းျဖင့္ ရတနာတို႔ကို တစ္ႏိုင္တစ္ပိုင္ ႏိႈက္ယူရွာေဖြျခင္းမ်ားမွလြဲ၍ ေနာင္ႀကီးစိုးလာမည့္ ယႏၲရားေခတ္ႀကီးကို ကြၽန္မျပန္မေရာက္ခ်င္။

ကြၽန္မသည္​ ရိုးအ,စြာ ေနပစ္လိုက္ခ်င္သည္။ ဘက္ဟိုးကို မၾကားဖူးရလွ်င္လည္း ေနပါေစ။ ဆယ္ဘီး ဆယ့္ႏွစ္ဘီး ကားဆန္းႀကီးမ်ားကိုလည္​း မျမင္ဖူးခ်င္​​ေတာ့။ အစိုးမရႏိုင္ခဲ့ေသာ၊ မျငိမ္းခ်မ္းေသာကာလတစ္ခု၏ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ ပူေဇာ္ပ,သၿပီး ရတနာတူးေဖာ္ခြင့္ရသြားေသာ အျဖစ္သနစ္မ်ားဆီ ျပန္မသြားရလွ်င္ ျပန္မသြားခ်င္ေတာ့ပါ။ ခ်ိဳၿမိန္သာယာေသာ အိပ္မက္ေလးထဲ၌ ႐ိုး႐ိုးသားသား ေပးဆပ္ခြင့္ေလးကိုသာ ျပန္ေတာင့္တမိပါသည္။

"အေမ"

အသံက ကြၽန္မကို ပုတ္ႏိုးလိုက္သလို ျဖစ္သြားသည္။ ထိုေခၚသံေၾကာင့္ပင္ အရာအားလံုး ရပ္တန္႔သြားၿပီထင္သည္။

ဒါ...ဘယ္​သူ႔အသံပါလိမ္​့။ ဤတြင္​ အသံကို က်က္မိသြားေသာ ကြၽန္မသည္​ ၿပံဳးတတာလ်ွင္​ ၿပံဳးမိေတာ့သည္။ သို႔​ေသာ္​ တစ္​ဖန္​ၾကားလိုက္​ရ​ေသာ အသံက ကြၽန္မ၏ ​ေပ်ာ္​႐ႊင္​နွစ္​သိမ္​့မႈကို ဟုပ္​ခနဲ ၿငိမ္က်သြားေစသည္​။ ဆြဲဆြဲငင္​ငင္​ ​ေအာ္​​ေခၚလိုက္​ပံုက နွလံုးသားကို ထပ္​၍ ထိခိုက္​သြား​ေစ၏။ က​ေလးသည္​ ျပန္မဆံုနိုင္​​ေတာ့သူကို ​ေမ်ွာ္​လင္​့​ေနရွာၿပီ။

"အ​ေမ​ေရ..."

အသံက အ​ေဝးကလိုလို အနီးကလိုလို။ သို႔​ေသာ္​ အသံၾကား​ေလ သနားမိ​ေလ ျဖစ္​လာသည္​။ က​ေလးက ရပ္ေနက် ကုန္​းကမူတြင္​ ​ေလးတိ​ေလးကန္​လာရပ္​သည္​။ က​ေလး၏ ​ေဘးတြင္​ သူ႔မိခင္​ရပ္​​ေနသည္​ဟုပင္​ ကြၽန္မျမင္​​ေယာင္​လာမိသည္​။

က​ေလးသည္​ အရည္​ရွိ​ေသာ ပုလင္​းၾကည္​တစ္​လံုးကို ကိုင္ထားသည္​။ သူ႔မ်က္​ဝန္​းမ​်ားသည္​ အားငယ္​ျခင္​း၊ ​ေၾကာက္​႐ြံ႕ျခင္​း၊ ပူပန္​ျခင္​းတို႔နွင္​့ အိုင္​ဖြဲ႕စိုလက္​​ေနၿပီ။ ထိုေသာကမီးမ်ားသည္​ ဆႏၵမ်ားစြာနွင္​့ ရီေဝတိမ္းမူးေနေသာ ကြၽန္မထံသို႔ အလံုးအရင္​းနွင္​့ ကူးစက္​သြား၏။ အထီးက်န္​မႈက ကြၽန္မတို႔ကို ဝါးမ်ိဳသြားၿပီ။

ခ်က္​ခ်င္​းပင္​ အမ်ိဳးသမီးနွစ္​​ေယာက္​ ျဖဳန္​းခနဲ​ ေပ်ာက္​ကြယ္​သြားသည္​။ စိမ္​းညိဳ႕​ေသာ အပင္​တို႔​ေနရာတြင္​ စြန္​႔ပစ္​အမိႈက္​မ်ား၊ အဆိပ္​အ​ေတာက္​ ပစၥည္​းမ်ားနွင္​့ ကြၽန္မတို႔စဥ္းစား၍ရသမ်ွ ႐ြံစရာ အညစ္​အ​ေၾကးမ်ား ျပန္ေရာက္​လာသည္​။ ​ေစာ​ေစာရွိ ​ေမွာ္​သူ​ေမွာ္​သားတို႔သည္​ တစ္​စုၿပီးတစ္​စု တျဖဳတ္​ျဖဳတ္​ ​ေပ်ာက္​ရွကုန္​၏။ ပစၥဳပၸန္​သည္​ ကြၽန္မကို အလဲထိုးခ်လိုက္​​ေတာ့သည္​။

"အ​ေမ့..."

က​ေလး၏ ကြဲအက္​စူးရွ​ေသာ ​ေခၚသံက ည​ေနခင္​းကို မြန္းက်ပ္​သြား​ေစသလို ရွိ၏။ ကြၽန္မ သူ႔မိခင္​ကိုယ္​စား ထူးသံ​ေပးလိုက္​ခ်င္​သည္​။ သ​ူ​ေလး၏ လစ္​ဟာမႈအတြက္​ အျဖည္​့ခံသက္​သက္​ ျဖစ္​လိုက္​ခ်င္​သည္​။

က​ေလးသည္​ ကြၽန္မကို ၾကည္​့လ်က္​ မျမင္​သလို ရပ္ေနသည္​။ ထိုစဥ္​ သူ႔လက္​သည္​ ႐ုတ္​တရက္​ ​ေျမာက္တက္​သြား၏။ ပုလင္​းသည္​ ျမည္​သံ​ေပး၍ ကြၽန္မထံ က်လာသည္​။ မိုးမ်ားခဲ့​ေသာ ကြၽန္မသည္​ ပုလင္​းကို ​ေရွာေရွာရွဴရွဴ ​ ​ေမ်ာပါသြား​ေစသည္​။

"​ေခြးမ၊ ဒါဘာလုပ္​တာလဲ ဟမ္​"

ၾကမ္​းတမ္​း​ေသာ ရိုက္​ခ်က္​​ေၾကာင္​့ က​ေလးက ​ေရွ႕ကို ငိုက္ခနဲ ျဖစ္​သြားသည္​။ က​ေလးအ​ေဖ ​ေရာက္​လာၿပီ။ သူ႔မ်က္​နွာသည္​ ​ေဖာသြပ္​လ်က္​ရွိ၏။ မ်က္​လံုးတို႔က အရူးတစ္​​ေကာင္​လို ဂနာမၿငိမ္​။

"မသာမ၊ နင္​့အ​ေမလို ​ေသခ်င္​လို႔ ငါ့ကို လာစမ္းေနတာလား"

ဖ​ေအက ထပ္​ရိုက္​ျပန္​၏။ က​ေလးသည္​ နာက်င္ေၾကာက္႐ြံစြာ ငို​ေတာ့သည္​။ ထိုအတြင္​း လူႀကီးတစ္ေယာက္​ ထပ္​​ေရာက္​လာသည္​။ ထိုသူသည္​ ကြၽန္​မ ၿမိဳ႕ထဲ ဝင္​သည္​့​ေန႔က က​ေလးတို႔ သားအမိကို ​ေခၚထုတ္​​ေပးသြားသူမွန္​း ခ်က္​ခ်င္​း မွတ္​မိလိုက္​သည္​။

သူက "မင္​းကြာ၊ က​ေလးကို မနွိပ္​စက္​ပါနဲ႔" ဟုဆိုၿပီး ကေလးကို သူ႔ဘက္​ ဆြဲ​ေခၚလိုက္​သည္​။ သို႔​ေသာ္​ ကေလးက ထိုလူႀကီးကို ​ေရွာင္​ပုန္​းလ်က္​ ႐ိုက္​​ေသာ ဖခင္အနားကိုသာ တိုးကပ္​သြား​ေလ၏။

"လာပါ သမီးရဲ႕။ ညည္​းအ​ေဖ​ အမူး​ေျပရင္​ မရိုက္ေတာ့ပါဘူး။ မငိုနဲ႔၊ လာ လာ ဦး​ေလးနဲ႔ အိမ္​လိုက္​ခဲ့"

လူႀကီး၏ စကားအၿပီးတြင္​ က​ေလးက ​ေခါင္​းကို တြင္တြင္ခါျပၿပီး အ​ေဖကို ဆြဲဖက္​​ေလရာ မူး​ေန​ေသာ ဖခင္က ထပ္​ရိုက္​ျပန္​သည္​။ ငိုသံ၊ ​ေအာ္​သံ၊ တားျမစ္​သံတို႔ ဆူ​ေဝသြား​ေသာ ကြၽန္​မ၏ ည​ေန​ေစာင္​းသည္​ ယခင္ကထက္​ ပို၍ အက်ည္​းတန္​သြား၏။ သို႔ရာတြင္​ ကြၽန္​မ ဘာမွ် မစြမ္​း​ေဆာင္​နိုင္​ခဲ့။ အမွန္​က ကြၽန္​မသည္​ ျပဳသမွ် ​ ေက်နပ္​ခဲ့သူ ျဖစ္​သည္​။

ဟုတ္​သည္​။ ကြၽန္​မသည္​ ကြၽန္​မ၏ သဘာဝတရားကို လြန္ဆန္​ၿပီး လမ္​း​ေၾကာင္​း​ေျပာင္​း၍ စီးဆင္းခိုင္းၾကသည္ကိုပင္​ ဘာမ်ွ​ေစာဒက မတက္မိ္​ဘဲ ျပဳသမွ် ႏုခဲ့သည္​။ ထို႔သို႔ `ပိတ္​တန္​း´မ်ားလုပ္​၍ ကြၽန္​မ၏ အျမဳ​ေတတို႔ကို ျမန္​ျမန္​နွင္​့ မ်ားမ်ားရ​ေအာင္​ ထုတ္ယူသြားၾကသည္​့တိုင္​ ကြၽန္​မ ၾကည္​ျဖဴစြာ ​ၿငိမ္​သက္​​ေနခဲ့မိပါသည္​။

ယခု၌ ကြၽန္​မသည္​ ဒဏ္​ရာဒဏ္​ခ်က္​ ဗရပြနွင္​့ ခပ္​ယဲ့ယဲ့သာ က်န္​ရစ္​ခဲ့ၿပီ ျဖစ္​​ေသာ္​လည္​း သူတို႔ထံမွ ယခင္​လို ခ်စ္ခင္ျခင္းနွင္​့ အနာဂတ္​အတြက္​ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ျခင္​းတို႔အား မရဲတရဲ​ ေမွ်ာ္လင့္ေနေသး​ေၾကာင္​းကို သူတို႔အားလံုး သိရ​ေအာင္​ ဖြင့္ဟခ်င္​မိသည္​။

၅။

ေမ​ွာင္​​ေနၿပီ။ မိုးသည္​ သည္​းခ်ည္​ ​ေစြခ်ည္​နွင႔္​။ သည္ရက္ပိုင္​း မိုးမျပတ္​ခဲ့၍ ကြၽန္​မ အ​ေျခအ​ေန ကြၽန္​မ သိေနၿပီ။ ကြၽန္​မသည္​ ကိုယ္​့ကိုယ္​ကို ထိ္​န္​း၍ သိမ္​း၍ မရနိုင္ေတာ့ေလာက္​​ေအာင္​ ျမန္​ဆန္​လာမည္​့ အျဖစ္​အား ႀကိဳ​ေတြး​ေၾကာက္​လန္​႔​ေနမိသည္​။

ကမ္​းပါးတခ်ိဳ႕ တဝုန္​းဝုန္​း ၿပိဳက်သံသည္​ ကြၽန္​မကို ပိုမို​ေခ်ာက္​ခ်ား​ေစ၏။ သစ္​ကိုင္​းမ်ား က်ိဳး​ေၾကသံ၊ စူးရွ​ေသာ အင္​းဆက္​​ေအာ္​သံမ်ားက ကြၽန္​မကို လက္​ၾကမ္​းႀကီးနွင္​့ ဆုပ္ကိုင္​ဖ်စ္​ညစ္​လိုက္​သလို တုန္​ယင္​လန္​႔ဖ်ပ္ေန​ေစသည္​။

မိုးသည္​ သည္​းသည္​းလႈပ္​လာ၏။ နက္​၍ နက္​၍လာ​ေသာ ​ေကာင္​းကင္​​ေအာက္​ရွိ ဖားကန္​႔ၿမိဳ႕​ေလးအတြက္​ ကြၽန္​မ စိုးရိမ္ရျပန္​သည္​။

အလို...အခုလာ​ေနတာ ဘယ္​သူလဲ။

ေမွာင္​​ေမွာင္​မည္​းမည္​းတြင္​ အရိ္ပ္​ငယ္​တစ္​ခု ကြၽန္​မအနားသို႔ တ​ေ႐ြ႕​ေ႐ြ႕ တ​ေလး​ေလး ​ေလွ်ာက္​လာ​ေနသည္​။ သူ႔လက္​တစ္​ဖက္​တြင္​ အထုပ္​တစ္​ထုပ္​ဆြဲလ်က္​ က်န္​တစ္​ဖက္​တြင္​ ျဖဴစူး​ေသာ အလင္​းထြက္​​ေနသည္​့ ဓာတ္​မီးကို ကိုင္​ထား၏။

ဒါ...က​ေလး မဟုတ္​လား။ အာ...ဒီကို ဘာလာလုပ္​ရတာလဲ။

ကုန္​းကမူက ျမဳပ္​​ေနၿပီ။ သို႔​ေသာ္​ က​ေလးသည္​ ကြၽန္​မ သူ႔ကို ​ေသခ်ာျမင္​ရ​နိုင္​​ေသာ အကြာအ​ေဝးထိ နီးကပ္လာ၏။ သူငို​ေနသည္​။ ႐ႈိက္​၍ တုန္​၍ပင္​ ငိုေနရွာသည္​။ အဝတ္​တို႔သည္​ သူ႔ကိုယ္​​ေပၚတြင္​ စို႐ြဲျပားကပ္​လ်က္​။

က​ေလးသည္​ အသိစိတ္​နွင္​့ ကင္​းကြာ​ေနဟန္​ရွိသည္​။ ခ်စ္ရေသာ က​ေလးအတြက္​ သူ႔အ​ေဖကို ဆဲေရးပစ္လိုက္သည္​။

အမွန္​ဆိုရလ်ွင္​ ကြၽန္​မအတြက္​ ကြၽန္​မခ်စ္​​ေသာ ဤေလးသည္​ ျမစ္​တစ္​စင္​း ျဖစ္​၏။ သို႔​ေသာ္ ​ေပ်ာ္႐ႊင္ၿငိမ္းခ်မ္​းမႈမ်ား ​ေပ်ာ္​ဝင္​လ်က္​ ၾကည္​လင္​စြာ စီးဆင္းရေသာ၊ ကြၽန္​မနွင္​့ မတူကြဲျပား​ေသာ ျမစ္​အျဖစ္​သာ သူ႔ကို ျမင္​ခ်င္​မိသည္​။ က​ေလး၏ အနာဂတ္​ကို လွေစခ်င္၏။

အ​ေတြးမ်ား တသြင္​သြင္​ စီး​ေနစဥ္​ က​ေလး၏ ​ေနာက္ဘက္သို႔ လူတစ္​​ေယာက္​ ​ေလ်ွာက္​လာသည္​။ အေမွာင္​ထဲ တရိပ္​ရိပ္​ ​ေရွ႕တိုးလာ​ေသာ ထိူလူကို ကေလးအ​ေဖ ျဖစ္​လိုက္​​ေစခ်င္​သည္​။ သူလာမည္​ဟု မထင္သည္​့တိုင္​ သူ႔က္​ုိ က​ေလးအတြက္​​ ေမွ်ာ္ကိုးမိသည္​။

ကြၽန္​မကို ​ေၾကာင္​စီစီရပ္​ၾကည့္​့​ေန​ေသာ က​ေလးက ထပ္ေရာက္​လာသူကို မျမင္​။ ​ေသခ်ာျမင္​လိုက္​ရၿပီျဖစ္​​ေသာ ကြၽန္​မမွာသာ စိတ္​​ေအးသြားသည္​။

ထိုသူသည္​ က​ေလးအ​ေဖ မဟုတ္​ခဲ့​ေသာ္​လည္​း ကေလးတို႔သားအမိကို အိမ္​ထဲမွ ကယ္​ထုတ္​​ေပးဖူးသူပင္​ ျဖစ္​​ေနသည္​။

ထိုအခိုက္​မွ ဖ်တ္​ခနဲ ​ေနာက္​လွည္​့ၾကည့္​လိုက္​​ေသာ ေလးသည္​ ႐ုတ္​ျခည္​းပင္​ မ်က္​နွာပ်က္​သြား၏။ ​ေၾကာက္ျခင္း၊ လန္​႔ျခင္​းတို႔က က​ေလး၏ မ်က္​နွာတြင္ အတိုင္းသား​ေပၚလာသည္​။ သူ႔အမႈိက္​ထုပ္​သည္​ လြတ္က်သြား၏။ ဓာတ္​မီးကို​ေတာ့ က်စ္​က်စ္​ဆုပ္​ထားဆဲ။

ကြၽန္​မသည္​ ျမင္​ကြင္​းကို နားမလည္​နိုင္​ျဖစ္​သြားသည္​။

လူႀကီးက သူ႔မ်က္​နွာ​ေပၚမွ​ ေရစက္​မ်ားကို သပ္​ခ်လိုက္​၏။ မီး​ေရာင္​ဟပ္​​ေန​ေသာ သူ႔မ်က္​လံုးသည္​ တစ္​စံုတစ္​ခုကို သိုဝွက္​ထားသလို ရွိ​ေန၍ ကြၽန္​မရင္​မွာ ညိဳ႕ခနဲ ​ေနာက္က်ိသြားသည္​။ ထိုအခ်ိန္​မွာပင္​ လူႀကီးက က​ေလးကို ၿပံဳးျပလိုက္​၏။

ထိုအခါ သူ၏ မသတီစရာ​ေကာင္​းလွ​ေသာ ႏႈတ္​ခမ္​းနွင္​့ အၾကည္​့တို႔က ကြၽန္​မကို တစ္​ခုခု​ ေျပာျပသြားသည္​။ ကြၽန္မသည္​ အျဖစ္​အပ်က္​ အပိုင္​းအစမ်ားကို ခ်က္​ခ်င္​း ခ်ိတ္​ဆက္မိ​သြား၏။

"လူယုတ္​မာ"

ကြၽန္​မအသံကို ကြၽန္​မတစ္​​ေယာက္​တည္​းသာ ၾကားလိုက္ရသည္​။ မိုးက ဆူညံစြာ သည္​းခ်လိုက္​ျပန္​၏။ လူႀကီးသည္​ က​ေလးဆီသို႔ ႐ြံရွာ​ဖြယ္​ တိုးလာသည္​။ မိခင္​ကို ဆံုး႐ႈံးရၿပီး ဖခင္​ကို အားကိုးမရနိုင္​​ေသာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္​ကို သည္​​လူ မုိက္​႐ိုင္​း​ေတာ့မည္​။

က​ေလးအတြက္​ရွိနွင္​​့​ေသာ ကရုဏာတို႔သည္​ အနွီလူႀကီးအတြက္​​ေတာ့ စက္​ဆုပ္​မႈ အ​ေထြးလိုက္​ ျဖစ္ကုန္သည္​။ က​ေလး၏ မ်က္​​ေမွာက္​သည္​ ဒဏ္​ရာတို႔ ​ေပက်ံ​ေတာ့မည္​။ က​ေလး၏ အနာဂတ္​သည္​ ကြၽန္မ အနာဂတ္​နည္​းတူ မ​ေတြးဝံ့စရာ​ေတြ ျဖစ္​​ေတာ့မည္​။

က​ေလးသည္​ ​ေနာက္​ကို တစ္တိတစ္​တိ ဆုတ္​​ေန၏။ မၿငိမ္ေသာ မ်က္​လံုးမ်ားသည္​ ကူကယ္​မည္​့ တစ္စုံတစ္ေယာက္​အား ​ေအာ္​ဟစ္​​ေနသလိုပင္​။ က​ေလး၊ ​ေအာ္​လိုက္​​ေလ။ အသံကုန္​ ​ေအာ္​ပစ္​လိုက္​။

သည္​အ​ေျခအ​ေနမ်ိဳးတြင္​ သိလ်က္​နွင္​့ ၿငိမ္​ခံမိခဲ့​ေသာ ဘဝနွင္​့ ၊ ျမင္​လ်က္​နွင္​့ မတားဆီးနိုင္​​ေသာ အျဖစ္​က ကြၽန္မကို အျပန္​ျပန္​ ထိုးနွက္​​ေနသည္​။

လူယုတ္​မာသည္​ က​ေလးကို လွမ္​းဆြဲလိုက္​၏။ အခ်ိန္ကိုက္ပင္​ ကြၽန္​မသည္​လည္​း ျပင္​းျပ​ေသာ ဆႏၵတစ္ခုကို အားကုန္​တြန္​းထုတ္​ပစ္​လိုက္​သည္​။

ထိုအခါ ၿပိဳက်သံႀကီး တစ္​ခုက ဝုန္​းခနဲ ​ပြက္ေလာရိုက္သြားသည္​။ လူ႔အႏၶသည္​ ​ေနာက္​ကို ခုန္ဆုတ္​၍ "ဟာ"ခနဲ ​ေအာ္​၏။ သူ႔ပါးစပ္​သည္​ ပြင္​့ရာမွ ပိတ္​မက်​ေတာ့။ လ်င္​ျမန္​ခဲ့​ေသာ ျဖစ္​ရပ္​ကိုသာ အေၾကာင္သား စိုက္​ၾကည္​့​ေန​ေတာ့သည္​။ ထို႔​ေနာက္​ သတိဝင္​လာပံုနွင္​့ ​ေဘးဘီကို ​ေခ်ာင္​း​ေျမာင္​းစစ္​​ေဆး​ေလသည္​။ သူ႔​ေျခအစံုသည္​ အိမ္​မ်ားဆီ ဦးတည္​​ေန၏။

သူသည္​ မိုးသည္​းညဥ္​့နက္​နက္​၌ အ​ေမွာင္​နွင္​့အမုိက္ ၿပိဳင္ေနခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ ဘဝအာမခံခ်က္​မရွိ​ေသာ ကြၽန္မသည္​ က​ေလး​အတြက္​​ေတာ့ လံုၿခံဳေသာ ရင္​ခြင္​တစ္​ခု ျဖစ္​ထိုက္​ပါ​ေသးသည္​။

Sort:  

Hi! I am a robot. I just upvoted you! I found similar content that readers might be interested in:
https://www.jcpenney.com/

ဘယ္လိုတုန္းဟ

Cheeth ႐ူးေနတာေလ