ทริปวันเดย์กับการพบเจอ

• สวัสดีเพื่อนๆ ชาว Steemians ทุกคนนะครับ หลังจากห่างหายไปจาก Steemit ไปนาน วันนี้ขอกลับมาทำโพสต์ซักหน่อย เนื่องจากวันที่ 17 กรกฎาคม 2562 ที่ผ่านมา ได้มีโอกาสไปเที่ยวเกาะพะงัน และได้ไปพบเจอกับครอบครัวของน้องออมสิน @kanokwan ที่เป็นคนแนะนำให้ผมเอง เข้ามาใช้งาน Steemit
• เนื่องจากวันที่ 17 ก.ค. 62 เป็นวันหยุด ก็เลยวางแผนจัดทริปเที่ยวกับพี่ที่ทำงาน ก็ตกลงกันว่าจะไปเที่ยวกันที่เกาะพะงัน หลังจากนั้นถึงวันที่ 16 ก.ค. 62 ก็ต้องเตรียมเสื้อผ้า เพื่อไปพักที่บ้านของพี่ที่ทำงาน แล้วทริปนี้ก็เริ่มเกิดขึ้นในวันที่ 17 ก.ค. 62 ผมและพี่ทำงานเริ่มออกเดินทางจาก อ.กาญจนดิษฐ์ ตอน 04:30 น. และไปถึงท่าเรือดอนสัก ประมาณ 05:30 น. เรา 2 คนก็ซื้อตั๋วเรือ เพื่อจะขึ้นเรือเที่ยว 6 โมงเช้า ไปเกาะพะงัน ซึ่งราคาตั๋ว 1 คน 210 บาท และในครั้งนี้เรานำรถจักรยานยนต์ขึ้นเรือไปด้วย ซื้อเพิ่มจากราคาเดิมอีก 50 บาท รวม 2 คน จ่ายค่าตั๋วเรือไป 470 บาท เรือเริ่มออกเดินทางตอน 6:02 น. ซึ่งระหว่างนั้น เราก็ได้นั่งเรือผ่านเกาะสมุยด้วยครับ และเราก็ถึงท่าเรือเกาะพะงัน โดยใช้เวลาประมาณ 3 ชั่วโมงในการนั่งเรือ เราไปถึงเกาะพะงัน ประมาณ 9 โมงเช้า พยายามขับรถหาสถานที่ท่องเที่ยว และก่อนหน้านี้ได้ติดต่อกับน้องออมสินไว้ว่าจะเข้าแวะเข้าไปที่ร้านอนัตตา @anutta ก็เลยใช้ Google map ค้นหาร้านอนัตตา หลังจากนั้นก็ขี่รถตาม Google Map ไป พร้อมมังคุดอีกถุงใหญ่ จนถึงร้านอนัตตา (เป็นวันหยุดพอดี) ก็ได้เจอกับพี่พันธ์ @prapanth พี่อ้อม @sunisa พี่ดาว @daophasuk และน้องข้าวหอม ซึ่งทุกคนก็เข้ามาทักทายและพูดคุยกันแบบเป็นกันเองมากครับ โดยเฉพาะน้องข้าวหอมพูดเก่งมากๆ ชวนคุยตลอดเลย หลังจากนั้นไม่นาน น้องออมสิน @kanokwan และน้องใบข้าว @nattarinee ได้กลับมาบ้าน พร้อมกับอาหารเต็มไปหมด ทุกคนก็ชวนทานอาหารด้วยกัน วันนี้นก็ได้อิ่มไปอีก 1 มื้อละ หลังจากทานอาหารเสร็จ ผมก็มองไปที่ริมฝาผนัง เห็นคำสอน “พุทธวจน” ก็นั่งอ่านไปเรื่อยๆ พี่พันธ์ก็ถามว่าเข้าใจไหม ตอบแบบมั่นใจ “เข้าใจบ้างครับ” แต่หลังจากพี่พันธ์อธิบายความหมายให้ฟัง สรุปเข้าใจผิดหมดเลย ก็นั่งคุยกันต่อไปเรื่อยๆ ซักพักใหญ่ๆ พี่อ้อมก็ถามว่าจะไปเที่ยวกันที่ไหนต่อ “ผมตอบ ไม่รู้เลยครับ” และแล้วพี่อ้อม ก็ชวนไปเที่ยว

อาสาเป็นไกด์นำทางให้ ก็ได้แวะไปเที่ยวที่ชายหาดริมทะเล นั่งร้านอาหารร้านนึง ซึ่งน้องออมสินเป็นเจ้ามือเองเลยละครับ ผมและครอบครัวของน้องออมสินก็นั่งคุย สั่งอาหารมาทานเล่น เนื่องด้วยมีเวลาที่จำกัด เพราะผมต้องนั่งเรือกลับอีก หลังจากทานอะไรกันเสร็จ ก็กลับมาที่ร้านอนัตตาอีกครั้ง กำลังจะไปท่าเรือ ฝนเจ้ากำดันตกหนักอีก นั่งรอประมาณ 1 ชม. ฝนก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด กำลังจะผ่าฝนออกไป แต่น้องออมสิน ก็อาสาไปซื้อเสื้อกันฝนให้ก่อน (ตอนแรกจะอาสาไปส่ง) แต่เนื่องจากมีรถจักรยานยนต์ด้วยที่ต้องพากลับ ก็เลยต้องใส่เสื้อกันฝนขับรถออกมา หลังจากไปถึงท่าเรือ ก็ซื้อตั๋วเรือเที่ยว 17:00 น. แต่ฝนตกทำให้คลื่น ลมแรง เรือมาถึงเกาะพะงัน 18:00 น. ทำให้ได้ออกมาจากท่าเรือเกาะพะงัน 18:00 น. นั่งเรืออีก 3 ชม. หลังจากถึงท่าเรือดอนสัก ก็นั่งรถต่ออีก 1.30 ชม. เพื่อกลับเข้ามาในเมือง เพลียมากครับบอกตรงๆ แต่ก็สนุกมากด้วยเช่นกันครับ

• มันเป็นทริปที่มีเวลาจำกัด แต่ก็มีความสุขและสนุกมากๆเช่นกันครับ เพราะครอบครัวของน้องออมสินน่ารักมาก คอยต้อนรับอย่างดี ไว้มีโอกาสจะไปเยือนเกาะพะงันอีกครั้งครับ

บนความ “พุทธวจน” ที่ผมได้อ่าน เพื่อนๆ ชาว Steemains คนไหนสนใจ ลองอ่านและทำความเข้าใจนะครับ

พุทธวจน

อริยญายธรรม คือ การรู้เรื่องปฏิจจสมุปบาท
คหบดี !
ก็อริยญายธรรม เป็นสิ่งที่อริยสาวกเห็นแล้วด้วยตี
แทงตลอดแล้วตัวยคี ต้วยปัญญา เป็นอย่างไรเล่า ?
คหบตี !
อริยสาวกในธรรมวินัยนี้ ย่อม พิจารณาเห็นโดยประจักษ์ ดังนี้ว่า ด้วยอาการอย่างนี้
เพราะสิ่งนี้มี, สิ่งนี้จึงมี;
เพราะความเกิดขึ้นแห่งสิ่งนี้, สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น.
เพราะสิ่งนี้ไม่มี, สิ่งนี้จึงไม่มี;
เพราะความคับไปแห่งสิ่งนี้, สิ่งนี้จึงดับไป
ข้อนี้ ได้แก่สิ่งเหล่านี้ คือ :-
เพราะมีอวิยชาเป็นปัจจัย จึงมีสังชารทั้งหลาย;
เพราะมีสังขารเป็นปัจจัย จึงมีวิญญาณ;
เพราะมีวิญญาณป็นปัจจัย จึงมีนามรูป;
เพราะมีนามรูปเป็นปัจจัย จึงมีสฬายตนะ;
เพราะมีสฬายตนะเป็นปัจจัย จึงมีผัสสะ;
เพราะมีผัสสะเป็นปัจจัย จึงมีเวทนา;
เพราะมีเวทนาเป็นปัจจัย จึงมีตัณหา;
เพราะมีตัณหาเป็นปัจจัย จึงมีอุปาทาน;
เพราะมีอุปาทานปัจจัย จึงมีภพ;
เพราะมีภพเป็นปัจจัย จึงมีชาติ;

เพราะมีความดับแห่สังขาร จึงมีความดับแห่ง วิญญาญ;
เพราะมีความตับแห่วิญญ จึงมีความดับแห่งนามรูป;
เพราะมีความดับแห่งนามรูป จึงมีความดับแห่ง สหายตนะ;
เพราะมีความดับแห่งสฬายตนะ จึงมีความดับแห่งผัสสะ;
เพราะมีความดับแห่งผัสสะ จึงมีความดับแห่งเวทนา;
เพราะมีความดับแห่งเวทนา จึงมีความดับแห่งตัณหา;
เพราะมีความตับแห่งตัณหา จึงมีความดับแห่งอุปาทาน;
เพราะมีความดับแห่งอุปทาน จึงมีความดับแห่งภพ;
เพราะมีความดับแห่งภพ จึงมีความคับแห่งชาติ;
เพราะมีความดับแห่งชาตินั่นแล
ชรามรณะโสกะปริพวะกุกขะโทมนัสอุปยาสทั้งหลาย
จึงดับสิ้น: ความดับลงแห่งกองทุกอทั้งสิ้นนี้
ย่อมมีด้วยอาการอย่างนี้.
คหบดี ! อริยญายธรมนี้แล เป็นสิ่งที่อริยสาวก
เห็นแล้วด้วยดีแทงตลอดแล้วด้วยดีด้วยปัญญา