ความรักคือการรอคอยจริงหรือ?/Love is waiting?
สวัสดีเพื่อนๆชาว steemit ทุกท่านวันนี้ผมมีเรื่องอยากจะเล่าให้เพื่อนๆฟังและจะขอความเห็นจากเพื่อนๆด้วย
ผมมีแฟนอยู่คนหนึ่ง ซึ่งเป็นแฟนคนแรกในชีวิต
ที่ผมตั้งใจจะสร้างอนาคตกับเขา แต่ด้วยกับระยะเวลาของอายุเราสองคน มันค่อนข้างห่างกัน เลยทำให้เราสองคนมีอุปสรรคมากมายครับ
ผมคบกับน้องเขาตั้งแต่อยู่มัธยมต้น ด้วยกับความเป็นเด็กน่ารัก สวย เรียบร้อย ผมไม่เคยคิดที่จะนอกใจน้องเขาเลย
ยิ่งนานวันก็ยิ่งทำให้ผมรักน้องเขามากยิ่งขึ้น
จนกระทั่งน้องเขาเรียนจบมัธยมปลาย น้องเขาเครียดเรื่องสอบเข้ามหาลัย ที่เครียดเพราะน้องเขาจะสอบเรียนหมอ ซึ่งการสอบหมอ ทุกคนก็รู้ดีอยู่แล้วว่ามันยากมาก น้องเขาไปสอบหลายที่ในกรุงเทพ ไม่ว่าจะเป็น ที่ ม.รังสิต และที่อืนๆ เราก็ได้แต่ให้กำลังใจน้องเขาอยู่ห่างๆ สุดท้ายน้องเขาก็สอบติด ที่ ม.รังสิต แต่ ไม่ใช้สาขาที่น้องเขาชอบ น้องเขาอยากเรียนแพทย์ ไม่ใช้เทคนิคการแพทย์
สุดท้ายทำให้น้องเขาตัดสินใจไปเรียนแพทย์รัสเซีย 🇷🇺
หลังจากที่น้องเขาไปเรียนที่รัสเซีย เราสองคนก็ไม่ได้เจอกันเลย แต่ก็ยังติดต่ออยู่บ้าง
ปีแรกก็ยังดีอยู่พอมีเวลาติดต่อพูดคุยอยู่บ้าง
แต่พอขึ้นปีสอง เราสองคนแทบจะไม่ได้คุยกันเลย น้องเขาบอกว่า ไม่มีเวลาว่างเลย
ผมเลยรู้สึกังวล รู้สึกไม่ค่อยดี รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียว เพราะว่าถ้าไม่มีเวลาว่างให้ผมเลย แล้วทำไม่?ไปเทียวกับเพื่อนกลับดึกๆได้ 😭 ผมขอเวลา 1 นาทีต่อวันก็ได้ แต่ทำให้ผมไม่ได้
ผมควรทำยังไงดี ?
รอคอยจนกว่าเขาจะเรียนจบหรือว่าหาคนใหม่ที่พร้อมจะอยู่กับเราตอนนี้
เพือนๆว่า ผมควรรอเขาหรือว่าหาคนใหม่ดีครับ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำ โหวตและติดตามกันครับ🙏🏼🙏🏼
🙏🏼🙏🏼Thank you for voting and follow🙏🏼🙏🏼
เป็นพี่ๆ รอนะ เพราะยังไม่ได้เลิกกันอย่างเป็นทางการ ทั้งนี้ก็ขึ้นอยู่ที่ใจเรานั่นแหละว่าแค่น้อยใจหรือว่าไม่ไหวแล้วจริงๆ ถ้าแค่น้อยใจก็น่าใจคุยกับเค้าตรงๆได้นะคะ เป็นกำลังใจให้ค่ะ
ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับพี่
ลองคุยกันให้เป็นกิจะลักษณะเลยค่ะ เพื่อความเคลียร์ และเราต้องยอมรับฟังให้ได้ด้วยไม่ว่าคำตอบจะเป็นแบบไหน สู้ๆนะ
จะลองคุยและพิจารณาดูครับ ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ