Çok büyüktü...

Çok iri bir bebektim.. 4.6 kg. doğmuşum. Doğarken anacığımın vaginasını parçalamaşım koskocaman kafam yüzünden.. Çocukken hacıyatmaz gibiydim... Ama tersine,.. Dengemi sağlamayıp hep düşerdim kafamın üzerine.. Arkadaşlarım hep gülerdi bana, gözlerinden anlardım ve gülüşlerinden, arkamdan konuştuklarını.. Kafam çok büyüktü, kazaklarımı giymekte zorlanırdım, yırtmamak için.. Anacığım tek sorunumuz, tek kavgamız buydu. Canım anneciğim, niye yaptın bana bunu..
Ah ah.. Ergenliğim nasıl zor geçti bilemezsiniz... Kızlar gözlerime bakmıyordu, hep kafatasımın haşmetli büyüklüğindeydi gözleri.. Nasıl konuşabilirdimki onlarla bu koca kafamla. Ah anacığım, canım anacığım.. Niye yaptın bana bunu.. İnsan içine çıkamıyorum, herkes ama herkes bana bakıyor..
Üzgünüm, çok üzgünüm anneciğim...
Çok beyin cerrahına gittim, bir o kadar beyin cerrahına.. Hiçbiri çüzüm bulamadı.. Bazısı sırıttı, birisi dalga geçti hatta.. Kimse ameliyat etmek istemedi...
Hayır bu kadar büyük bir kafayla yaşayamam ben, hayır, hayır,...
Tek sorumlusu sendin canım annem, hem senin yüzünden oldu, hem de yardımcı olmadın bana.. Yok oğlum sana öyle geliyor gayet normal demekten başka hiç bir şey söylemedin, yapmadın..
Hayır anneciğim, hayır.. Çok üzgünüm, çok sinirlendim, yapmak istemezdim, çok pişmanım...
Çok ama çok pişmanım anneeeee.. Seni öldürmek istemezdim ama dayanamıyorum koca kafama, dayanamıyorum senin ve herkesin bakışlarına..
Lütfen affet, canım anneciğim...
Neyseki bu ip boynumdan sıyrılıp çıkmayacak.. İlk kez işe yarayacak koca kafam.. Affet beni canım anneciğim...