Karşı Komşu Kızı İle Hikayem

Sizlere bu kez gerçek hayattan bir hikaye anlatmak istiyorum :) Sanırım ilk kez böyle bir şey anlatacağım, umarım beğenirsiniz :)
Ama gülücük kullanmamam gerekebilir...
Bu arada center kullanma dediler ben de kullanmayacağım artık :)

Ben 4.katta oturuyorum. Karşı komşulardan en alt katta oturan ve bodrum-balkonu olan bir kız var. Bunlar aslında abla kardeşler. Aileleri ile birlikte yaşıyorlar. Babaları biraz ters bir adam. Bazen bağrış duyuyorum evlerinden.
Anneleri ile ayrılarmış.
Benim bu kızla, küçük kardeş ile iletişimim çok farklı.

Bundan bir iki sene önce bu kızın balkonuna bir mektup bırakmıştım. Onunla tanışmak istediğimi falan söylemiştim, nacizane bir mektuptu :) Masumdu :)
Sonrasında kızın mektubu buluşunu bekledim. Balkondan onları izliyordum ve mektubu buldu. Onların bodrum-balkonunun hemen girişine bırakmıştım. Bulması kolay oldu. Sonra, bunu kim bıraktı acaba der gibi bir bakındı, beni gördü ben de el salladım ona :)
Ardından mektubu açtı okudu.
Ve içeri girdi.
Kendisi de bana bir cevap yazıyor diye düşündüm ve bekledim. Aşağı inmek için hazırdım. Ama bu sırada içeri girmem gerekti :)
Sık sık çıkıp kontrol ediyordum ama bir türlü denk gelemedim.
Ardından okula gitmek için 2-3 gün boyunca her sabah evden çıkarken onun balkonuna göz attım. Bakalım bir mektup görebilecekmiyim diye merak ediyordum :)
Sonrasında bir gün, kendi balkonumda oturuyorken, kız dışarı çıktı ve bana baktı, sanırım hatırladı.
El salladım :)
İçeri girip 10 dakika sonra çıktı ve elinde bir kağıt vardı. Çok heyecanlanmıştım :)
İndim aşağı ve balkona atladım, yaklaşık 2-2.5 metre falandı. O da yere bırakmıştı. Benim ordan çıkmam biraz zor oldu boyum pek uzun değil :)
Hatta çıkarken yakalanacağım diye çok korktum :)
Sonrasında eve geldim ve bir hışımla mektubu açtım.
Bana adını soyadını ve faceboktan onu eklememi istediğini yazmıştı.
Ekledim :)
Hemen kabul etti.
İsmini de orada öğrendim ama burada bunu yazmak çok etik olmaz :)

Ardından, biraz konuştuk ve mahallemizin parkında buluşmaya karar verdik :) Ben ilk defa böyle hissediyordum, heyecanlı. Kendim de bir kız olmama rağmen, ilk kez karşımdaki bir kızı çok merak ediyordum :)

Parka giderken ev halimle çıktım sadece bir göz kalemi sürdüm. O da aynı şeyi yapmıştı ve ben geldikten 3-5 dakika sonra geldi. Selamlaştık ve konuştuk.
Bana hikayesini anlattı :)

Anne ile babasının boşanma hikayesini...
Erkek arkadaşının ona kötü davrandığını !
Okulunu, derslerini. Derslerinin kötü olduğunu.
Ağladı.
Ben de çok üzüldüm.
Ben de ağladım.
Biraz yakınlaştık orada.

Dertleştik, birer sigara içtik...

Sonrasında tekrar görüşmek için söz verdik ve evlerimize dağıldık. Normalde iki kızın yan yana gezmesi ve arkadaş olması mahallede normal karşılanmalıydı ama bizim aramızdaki ilişki arkadaşlıktan fazla olacak gibi düşündüğümüz için, ikimiz de, önce sen git sonra ben gideyim, diye düşündük ve evlerimize ayrı ayrı döndük.
Çok garipti...

Yani... Böyle bir niyetim yoktu ve lezbiyen değildim. Değilim de.
Ama ilk defa böyle bir şey hissettim.

Bunu da burada neden yazıyorum bilmiyorum :)

Ardından facebookta biraz konuştuk. Ama sürekli birbirimize yazıp rahatsız etmiyorduk.
Arkadaşça bir iki mesaj falan...

Sonra bu mesajlar aldı başını gitti. Geceleri saatlerce konuşmaya başladık. Birbirimize her şeyimizi anlattık :) Ama bu sıradan bir kanka gibi değildi. Sanki psikolog gibiydik birbirimiz için.
Birbirimizi anlıyorduk ve dinliyorduk.
Çözüm bulmaya çalışıyorduk her sorun için :) Ayrıca saatlerce konuşuyorduk, evet saatlerce :)
Sabah ezanına kadar konuştuğumuz oluyordu...
Daha önce hiç bir erkekle bu kadar konuşmamıştım ve ilk kez bir kızla bu kadar uzun süre konuşuyordum...

Bir iki kez daha buluştuk, bu kez biraz daha yakın hissettim ona. Dışarıda olduğumuz için bir cafeye oturduk. Durumları pek iyi değildi ailesinin. Bu konuyu uzun uzun konuştuk.
Aynı şehirde üniversite yazmayı, aynı evde kalmayı hayal etmiştik :)
Bunlar çok eğlenceliydi tabi...

Sonrasında işler biraz değişti...
Beni ablasına anlatmış ve ablası görüşmemizi istememiş. O günden sonra pek konuşmadık.
Buna çok üzüldüm...
Birbirimizi gördüğümüz zaman ufak bir gülümseme ile geçtik, gittik hepsi bu...

Malesef hayatımda belki de ilk ve son defa yaşayabileceğim bir tecrübeyi yaşayamadım...

Belki de böylesi daha iyi oldu.
Ama şunu hiç öğrenmiş oldum ve hiç bir zaman unutmayacağım...
İnsanları asla yargılamamak gerekiyor.
Kim, kimle isterse gezebilir, kimi sevebilirse sevebilir.
İçimizi birilerine açabiliyorsak, o kişiyi sevebiliyorsak ve kendimizi iyi hissediyorsak, onun yanında olmalıyız.

İnsanları yargılamak yerine sevgi ile yaklaşmalıyız... :)

Bugün onu yine gördüm, yine çok üzgündü. Kim bilir neler yaşıyor yine... Ama ikimizin de hayatı çok değişti. Benim bir erkek arkadaşım var, yeni bir okul yeni arkadaşlar... Onun da öyle.

Artık görüşmemiz pek de mümkün değil :)

Resim Kaynak 1 / 2 / 3