Tanıştırayım; oğlum BUZ :)

Korkarak sahip olduğum ve hayatıma girdikten sonra vazgeçilmezim olan kedim / oğlum BUZ :)

ilk olarak fotoğraftan gördüğüm ve içlerinden birini sahipleneceğim kedim icin heyecanlanmıstım. ( Nisan 2015 )

Yanlız yaşadığım icin bir can'a sahip olmak ve evde onunla yaşamak fikri hem enteresan gelmis hem de korkmustum.
Sonucta ihtiyaclarını karsılayabilecekmiydim ya da hayatıma zorluk mu katacaktı.. Bilinmezdi..! Serüven başladı :)

O hayata ben kediyle yaşamaya acemi :) Her geçen gün birbirimize alıştık.. Beraber uyuyor; yemek yemesine yardımcı oluyor, yorgun argın eve geldiğimde zaman ayırıp oyunlar oynuyorduk. Her bebek / cocuk gibi ihtiyaçları vardı sonucta :)

...

Büyüdükçe insanlar gibi karakterleri / alışkanlıkları oldugunu farkediyordum. Tek taraflı sohbetlerimiz vardı ama yaptıkları ile bazen şaşırtıyordu tabi.. Kendince teşekkür etmeleri, sevimlilikleri derken artık evin bir bireyi olmustu :)

Simdi 2,5 yaşında.. yaklaşık 6 kilo :) evin içinde panter gibi geziyor.. Aslında sanki evin sahibi o ben yanında çalışan isçi :)
İyi ki var.. İyi ki sahip olmuşum.. Kediden korkmuyorsanız ama tereddütünüz var ise düşünmeden sahip olun.. İnanılmaz bir terapi etkisi var.. Yanlız yaşayanlar bilir; biri ile konuşmak sohbet etmek , senin sadece anlatıyor bile olman insanı rahatlatır.. Hele ki geceleri yatarken yanına gelerek yattığını hissetmen tarifsiz bir huzur...

Zorlukları yok mu derseniz ; elbette var..
*Zamanlı zamansız oyun istekleri;
*Cinslerine gore tüy dökmeleri;
*Hasta olduklarında vs yaşattığı üzüntü;
*Eve istemedikleri biri geldiğinde ki tutumları ( ki bazen benim icinde bir kriter oluyor ) :)
*Kısa- uzun tatillerinizde bakacak birini bulmak zorlayan şeyler...

Sonuc olarak ; Allah'ım tüm kedi sahiplerine kedilerini bağışlasın.. İyi ki varlar.. ve kesinlikle kendiniz ve cocuklarınızı
kedi ya da hayvan sevgisinden mahrum bırakmayın.. :) Evde bakamıyorsanız da dışarda gördüğünüz zaman mama/ su gibi yardımınızı esirgemeyin..