İstanbul, Gidemedin Gitti. İstanbul You Couldn't Leave.

Gidemedin gitti. İnsan yalnız kalamayan bir şey. Oysa yalnız doğuyoruz ve yalnız ölüyoruz fakat arasındaki vakti yalnız geçiremiyoruz. Uzun zamandır büyük şehirlerde yaşadım hep. En son İstanbul'da soluklanmak için durdum. Çok durmuşum. Bu süre zarfında insan farketmiyor ama adım adım duyguları köreriyor, adım adım her şeyden soğuyor sadece bir yerlere yetişmek istiyor. Sonra oraya yetiştikten sonra başka bir yere yetişmek için koşuyor. Hep bir koşma ve yetişememe durumu söz konusu. Cidden benim yetişeceğim bir yerim yok. Böyle Beyoğlu'nun en işlek caddesinin ortasında oturmak istiyorum veya sadece durmak. Kulağımda kulaklığımdan son ses müzik çalarken yanımdan gelip geçen insanların telaşlarını izlemek istiyorum. Çünkü dışardan bende öyle gözüküyorum. Ankara pek ilgimi çekmedi mesela herkes birilerine küsmüş gibi, sanki 5 dk önce en sevdiği eşyayı kaybetmiş gibi. İstanbul öyle değil. İstanbul tam olarak kimsenin kimseyi umursamadığı bir şehir. Ve bu yüzden kendimi yalnız hissetmem. Aslında uzaktan baksanız en sonra yalnız hissedecek kişiyim. Bir çok tanıdığım kişi var. Çoğu yerde. Hangi semte gidersem gideyim bir kaç kişi tanıdık çıkıyor ve sarılıp yolumuza devam ediyoruz. Oysa hüzünlü anımda hiçbirini yanımda göremedim. Çünkü benim veya bir başkasının hüzünlü olması kimsenin umrunda değil. Herkes kendi hayatını sürdürmeye çalışıyor. Başarılı oluyor olmuyor o tartışılır. Eskiden daha kolaydı, sırt çantamı fotoğraf makinem alıp alıp başımı giderdim nereye gideceğimi bilmeden. Oysa şimdi her şey daha zor. Belli bir çevren var, belli bir düzenin var. Artık eşyalarım bir sırt çantasına sığmayacak. Ya kıyafetlerime ne demeli? Hatta gereksiz yere aldığım bir çok süs eşyası da var. Ama şu anda ölsem bunların hiçbirine ihtiyaç duymayacağım ama… Aklım karışık ama sanırım artık ben burada olmak istemiyorum. Güzel bir sahil kasabasına gideceğim sanırım. Çünkü burada durdukça bir şeylere birilerine zarar vereceğim. Yok veremezsem kendime vereceğim. Denemediğim şey değil… Ve bir de bu şehir de ayrılığın var. Beni terkedişine şahitlik etti. Neyse. Ben yoruldum artık.

---------------------------------EN--------------------------

You couldn't leave. Something that can't be left alone. However, we are born alone and die alone, but we cannot spend time alone. I've lived in big cities for a long time. Last time I was in Istanbul, I stopped to breathe. I stopped a lot. During this time, people do not notice, but gradually, the feelings are blinding, step by step, everything is getting cold, just wants to catch up somewhere. Then he grows there and then he runs to catch up somewhere else. It's always a matter of running and not being able to catch up. I really don't have anywhere to be. I want to sit in the middle of Beyoglu's busiest street, or just stop. I want to watch the excitement of the people who come by me while the last sound in my ear is playing music. Because that's what I look like from the outside. Ankara did not interest me very much, such as everyone fell down, as if he lost his favorite item 5 minutes ago. Istanbul is not. Istanbul is exactly a city where nobody cares about anyone. And that's why I'm not feeling alone. In fact, I'm the one who's gonna feel lonely when you look at me from a distance. There's a lot of people I know. Most places. No matter which neighborhood I go to, a few people seem familiar, and we're hugging and moving on. But I couldn't see any of them with me in my sad moment. Because nobody cares if I or anyone else is sad. Everyone's trying to live their own life. He is not successful, he is debated. It used to be easier, I used to take my backpack with my camera and go to my head without knowing where to go. But now everything is more difficult. You have a certain environment, you have a certain order. My stuff won't fit in a backpack anymore. Or what about my clothes? I even have a lot of decorative items that I've taken unnecessarily. But if I die right now, I won't need any of this, but I'm confused, but I guess I don't want to be here anymore. I think I'm going to a nice beach town. Because as long as I'm standing here, I'm gonna hurt someone. If I don't, I'il give it to myself. It's not what I'm trying to do... and you have a breakup in this town. He testified that he left me. Anyway.i'm tired.