သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း အပိုင္း ၃၃
ဟိုတုန္းက ႐ုံးေတြမွာ ဝန္ထမ္းမိသားစုဝင္ေတြကို ဦးစားေပး အလုပ္ခန္႔ေလ့႐ွိတယ္။
အခုေခတ္ေတာ့ မေျပာတတ္ဘူး။
ကုိစိုးပိုင္ ဆိုတဲ့သူ ႐ုံးေရာက္လာတယ္။
႐ုံးအကူေပါ့၊ ဘယ္သူနဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ေရာက္လာလဲ မသိဘူး။
လူက က်ပ္မျပည့္တဲ့ပုံပဲ၊ ဘြဲ႔ရၿပီးသားလို႔ သိရတယ္။
ဝတ္ထားတာ အကၤ် ီအျဖဴ၊ ညစ္ႏြမ္းေနတာပဲ။
ပုဆိုးက ပေလကပ္၊ ေဆးလိပ္မီးေပါက္ေတြခ်ည္းပဲ။
ေဆးေပါ့လိပ္ကို အဆက္မျပတ္ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ေသာက္တယ္။
က်ဴ႐ွင္ဆရာလဲ လုပ္ဖူးတယ္ ေျပာတယ္၊ မယုံႏိုင္စရာပဲ။
အိမ္ေထာင္မ႐ွိ လူပ်ိဳႀကီး၊ သူ႔ပုံၾကည့္ၿပီး ယူခ်င္တဲ့သူလဲ ႐ွိမွာ မဟုတ္ဘူး။
မ်က္မွန္ကလဲ အထူႀကီး၊ ေကာ္ကိုင္းအနက္။
လူပုံက မႈန္ေတေတ၊မ်က္လံုးေတြလဲ ရီေဝေဝနဲ႔။
လူေတြ႔တိုင္း ေဆးလိပ္ ေတာင္းေသာက္တယ္၊ ဝယ္မေသာက္ဘူး။
မီးျခစ္လဲ မေဆာင္ဘူး၊ အျမဲ မီးျခစ္ ခဏ ပဲ။
က်ေနာ္တို႔႐ုံးက စိုက္ခင္း႐ုံးဆိုေတာ့ စိုက္ခင္းလုပ္သားေတြ အတြက္ပါ ဝန္ထမ္းဆန္ ကိုတာ ရတယ္၊ ခြဲတမ္းရတယ္။
အဲဒီတုန္းက ဝန္ထမ္းေတြကို အစိုးရက ဆန္ ဆီ ေထာက္ပံတယ္။
တခါတရံ သၾကားနဲ႔ ဆပ္ျပာ ရတယ္။
ေရာင္းစားလို႔ ရတယ္၊ ေကာက္တဲ့သူ ႐ွိတယ္။
မိသားစု႐ွိတဲ့သူေတြ အိမ္ကိုသယ္သြားၾကတယ္။
လူပ်ိဳလူလြတ္ေတြက ေရာင္းစားတာမ်ားတယ္။
က်ေနာ္က ရတဲ့ဆန္ကို ဦးစိန္ေမာင္ ေပး႐တယ္၊ ဆီ ေပးစရာ မလို။
ဦးစိန္ေမာင္က ဆီအသုံးနဲတယ္။
က်န္တာအကုန္ ေရာင္းစားပဲ။
This user is on the @buildawhale blacklist for one or more of the following reasons: