သူငယ္ခ်င္းေတြ အေၾကာင္း အပိုင္း ၂၅

ဒိုင္ျပဳတ္အိမ္ကို ဝင္ကစားရတာဆိုေတာ့ ဖဲခ်ိဳးခြင့္ေတာ့ရတယ္။
ဒိုင္အသစ္က ဖဲကို စိမ္ေျပနေျပ ကုလားဖန္ထိုးတယ္။
ပန္းကန္ထဲ ထည့္တဲ့ပိုက္ဆံ မနဲဘူး။
ထိုးသားေတြ ထိုးတဲ့ေငြလဲ မနဲဘူး။
ကိုယ္ကေတာ့ အျဖစ္ေလာက္ပဲ ထိုးႏိုင္တယ္။
ကိုယ့္အပင္ ကိုယ္မသိေသးဘူး။
ငါးလွဲ႔ေျမာက္မွာ ဒိုင္ကိုင္ရတယ္။
က်ေနာ့္မွာရိွတဲ့ေငြ တစ္ဝက္ခြဲၿပီး ပန္းကန္ထဲ ထည့္လိုက္တယ္။
အားလုံး ဝိုင္းရီၾကတယ္၊ ပိုက္ဆံနဲလို႔။
မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ဘိုင္ပြတ္ ပြတ္ရမွာပဲ။
အာလုံးက ဝိုင္းျဖတ္ၾကတယ္။
ပန္းကန္ထဲကေငြ တစ္ခါတည္းကုန္ေအာင္ ထိုးၾကတာ။
ဖဲ တစ္လွဲ႔ပဲ ေဝလိုက္ရတယ္၊ ဒိုင္ျပဳတ္သြားတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္အိမ္က တစ္ပင္ေသ တစ္ပင္စားလို႔ သိလိုက္တယ္။
ေသတဲ့အလွဲ႔ ေလ်ာ့ထိုး၊ စားမဲ့အလွဲ႔ ဖိထိုး လုပ္လိုက္တယ္။
ပန္းကန္ထဲ ပိုက္ဆံထည့္တာ မ်ားၾကေတာ့ ကိုယ္ဒိုင္လုပ္ရမဲ့အလဲွ ့မေရာက္ႏိုင္ဘူး။
ကိုယ့္ေ႐ွ႕မွာေတာ့ ပိုက္ဆံနဲနဲမ်ားလာတယ္။
ဒီတစ္ခါ ဒိုင္ကိုင္ရၿပီ၊ ကိုယ့္အရင္းဖယ္ၿပီး က်န္တာအကုန္ ပန္းကန္ထဲ ထည့္တယ္။
ထုံးစံအတိုင္း ဝိုင္းျဖတ္ၾကတယ္၊ ဟိုတစ္ခါလို ျပဳတ္သြားေအာင္။
သူတို႔ထင္သလို ျပဳတ္မသြားဘူး၊ ဘူႀကီးက်ၿပီး တစ္ဝိုင္းလံုး စားရတယ္။
ပန္းကန္ထဲ ပိုက္ဆံ ၂ဆ တိုးသြားတယ္၊ ထပ္ျဖတ္ၾကတယ္။
တစ္အိမ္ပဲ ေလ်ာ္ရတယ္၊ က်န္တာ အကုန္စားပဲ။
ထပ္ျဖတ္တယ္၊ ငါးေပါက္နဲ႔ တစ္ဝိုင္းလံုး စားရျပန္တယ္။
ပြဲၾကမ္းၿပီ၊ ပန္းကန္ထဲ သူတို႔ပိုက္ဆံ အမ်ားႀကီးပဲ။
ဝမ္နင္ ေခၚၿပီ၊ ပိုက္ဆံ ၃ဆ မွ မကေတာ့တာ။
ပထမ ဝမ္နင္၊ ဝိုင္းလုံးကြၽတ္ ထပ္စားရတယ္။
ဒုတိယ ဝမ္နင္၊ အိမ္အေသးဆုံး ၁အိမ္ပဲ ေလ်ာ္ရတယ္။
ေနာက္ဆုံး ဝမ္နင္၊ ထိုးသားေတြ ဖိထိုးထားတယ္။
က်ေနာ္ပဲ ထပ္ႏိုင္တယ္၊ ဖဲဝုိင္းပါ ၿပီးသြားတယ္။
မီးခိုးတိတ္ ေခၚတာေပါ့။