"Do wszystkiego można się przyzwyczaić" to nie jest zbyt dobre motto, oznacza akceptację egocentryzmu i brzydoty (a w szerszym znaczeniu np. ucisku, ale ja nie o tym... :)
Cóż, brutalizm również mnie fascynuje, ale i wzbudza niepokój. Dla mnie to architektura rodem z dystopijnych filmów. Taki np. Barbican jest bardzo ciekawy, a jednocześnie nieludzki. Z postmodernizmem jest inaczej - poziom jego pokraczności nie pozostawia miejsca na fascynację. Kill it with fire! chciałoby się krzyknąć.

Patrzyłem dzisiaj na postmodernistyczną siedzibę Urzędu Skarbowego i myślałem o tym artykule. Chciałem znaleźć słowa na opisanie tego, co mnie najbardziej w tym stylu razi - chyba zaburzenia skali i proporcji. Budynki po-mo są zwykle ogromne, do tego zawsze mają dziwne proporcje - okna są za małe, albo za duże. Jest dużo szkła, ale wszystko wygląda tandetnie i anachronicznie. W dodatku jest to hołd wyłącznie dla ego architekta. Jak to trafnie ująłeś - teraz k*wa JA!

W średniowieczu czasem przedstawiano nielubiane osobistości w formie gargulców. Myślę że w historii architektury i sztuki więcej jest takich przykładów. Oczywiście że jest miejsce na żart w przestrzeni publicznej (choć nie wiem do końca jaki), ale postmodernizm jest jak ktoś, kto powtarza swoje żarty nawet wtedy, gdy już wszyscy przestali się śmiać.

Znamiennym wydaje mi się połączenie budynków ZUSu czy US z postmodernizmem. Dyktatura stylu i dyktatura biurokracji ;)