Ciekawy temat. Miałam etap w życiu, gdy chciałam nie istnieć, wiem coś o tym. Ale gdy to przetrwałam zobaczyłam wszystko z innej perspektywy. Zobaczyłam, że warto żyć i wielką głupotą by było zrezygnować z życia. Pamiętam w dzieciństwie parę takich przebłysków,jakbym wskakiwała w stan nieistnienia i to było przerażające. To przychodziło z myśli o tym, co będzie po śmierci. Co, jeśli życie się kończy całkowicie i nie ma nic po śmierci. Teraz już tak nie mam i to jest uspokajające.Ciekawe to skąd się brały te stany. Może to jakaś pamięć z innych wymiarów. Gdy czytałam relacje osób, które przeżyły śmierć kliniczną były tam jakieś etapy niebytu, przez które przechodzili i które trwały dla nich nieskończoność...