Szczerze ci powiem, że na początku byłam zbyt mało świadoma żeby się bać i to przeżywać. Podchodziłam do sprawy w ten sposób, że jeżeli szpital nas wypuścił to nie może być źle. Po pierwszej wizycie u endokrynolog bałam się bardzo, najbardziej jak Lila straciła przytomność w szpitalu... Ale z każdą kolejną wizytą u endo wyniki były coraz lepsze i dziś nie traktuje tego jako chorobę tylko jako część naszego życia. A Lila przy pobraniu krwi jest bardziej zrelaksowana niż ja u kosmetyczki :D Cokolwiek nie znajdziesz to podsyłaj, lubię czytać :)